Licealne lata wspominane są przeze mnie bardzo przyjemnie. Poznałam tam najważniejszego mężczyznę mojego życia. Zaczęło się od momentu, gdy Marcel usiadł za mną na lekcji geografii. On gaduła, ja gaduła i od słowa do słowa bardzo szybko się zakumplowaliśmy. Koleżeństwo przekształciło się w przyjaźń na dobre i na złe. To ja wypłakiwałam się jemu w rękaw, gdy sprawy miłosne z moim chłopakiem (obecnie byłym chłopakiem) nie wyglądały kolorowo i to on zawsze stawał w mojej obronie. To ja podpowiadałam mu jak poderwać jego wymarzoną dziewczynę. Nasza przyjaźń była nieprzerwana, były gorsze momenty, gdy nasze związki były ważniejsze, ale zawsze utrzymywaliśmy choćby minimalny kontakt. Wszystko się zmieniło na pewnej imprezie na której był też on. Oboje ze statusem singiel. Myślałam, ze takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach, ale to stało się naprawdę- nazywajmy to jak chcemy, może to była strzała amora, może to spojrzenie na drugą osobę w inny sposób. Zakochałam się w moim najlepszym przyjacielu, w osobie, w której nie sądziłam, że się zakocham. Obecnie jesteśmy na etapie planowania naszego włoskiego wesela, jesteśmy dowodem, że przyjaźń damsko-męska istnieje, ale przyjaźń z dodatkiem miłość jest jeszcze piękniejszym uczuciem.

Licealne lata wspominane są przeze mnie bardzo przyjemnie. Poznałam tam najważniejszego mężczyznę mojego życia. Zaczęło się od momentu, gdy Marcel usiadł za mną na lekcji geografii. On gaduła, ja gaduła i od słowa do słowa bardzo szybko się zakumplowaliśmy. Koleżeństwo przekształciło się w przyjaźń na dobre i na złe. To ja wypłakiwałam się jemu w rękaw, gdy sprawy miłosne z...

Ah liceum, może nie tak odległy czas (jestem na trzecim roku studiów), ale na pewno wart wspominania. A jeśli mowa o licealnej przyjaźni napisać muszę o Oli. Znaliśmy się już wcześniej, chodziliśmy do jednego gimnazjum. Ale w czasie gimnazjum każde z nas miało swoją paczkę znajomych. Los chciał, że poszliśmy do jednego liceum i byliśmy w jednej klasie. A zaczynając w całkiem nowym miejscu zawsze warto mieć kogoś znajomego przy sobie. Tak więc zostaliśmy lepszymi znajomymi. Cały czas trzymaliśmy się razem, niektórzy twierdzili, że wyglądamy jak para. Ze znajomości powstała przyjaźń. Byliśmy nierozłączni. Całkiem różni, ale bardzo podobni. Niestety nie wszystko ma happy end. Przyszedł czas studiów. Ja do Warszawy. Ona do Lublina. Masa obietnic, że będziemy utrzymywać kontakt, spotykać się regularnie... Ah... Na obietnicach się skończyło.

Ah liceum, może nie tak odległy czas (jestem na trzecim roku studiów), ale na pewno wart wspominania. A jeśli mowa o licealnej przyjaźni napisać muszę o Oli. Znaliśmy się już wcześniej, chodziliśmy do jednego gimnazjum. Ale w czasie gimnazjum każde z nas miało swoją paczkę znajomych. Los chciał, że poszliśmy do jednego liceum i byliśmy w jednej klasie. A zaczynając w...

Liceum skończyłam zaledwie rok temu. Było dla mnie ono ogromnym wyzwaniem, ponieważ od dwunastu lat mieszkałam w jednej, hermetycznej z dzielnic, jednego z powiatowych miasta. Gdzie każdy musiał mieć takie same poglądy, być tak samo ubranym i mieć dużo pieniędzy. Po przeprowadzce rozpoczęłam liceum w zupełnie innej miejscowości. Z góry założyłam, że nie znajdę żadnych przyjaciół. Po pierwszym dniu wróciłam do domu z płaczem! Nowo poznani ludzie byli inni od moich wcześniejszych znajomych i ciężko było mi ich zaakceptować. Od wszystkich się izolowałam i z nikim nie próbowałam nawiązać kontaktu. Jednak po kilku tygodniach coś we mnie pękło i zrozumiałam, że nie są oni tacy źli. Zaczęłam inaczej postrzegać różne rzeczy i to oni nauczyli mnie, że nie muszę być taka jak moi wcześniejsi przyjaciele. Każde z nowych osób, które było z różnych środowisk społecznych, otworzyło mi oczy na świat i za to jestem im ogromnie wdzięczna. Stali się dla mnie przyjaciółmi, na których na prawdę mogę polegać. Choć nie uczęszczamy do liceum dopiero rok, to każde z nas poszło w swoją stronę, jednak staramy się znaleźć choć chwile czasu na spotkanie i rozmowę. Mam ogromną nadzieję, że z biegiem lat nasza przyjaźń się nie zatrze.

Liceum skończyłam zaledwie rok temu. Było dla mnie ono ogromnym wyzwaniem, ponieważ od dwunastu lat mieszkałam w jednej, hermetycznej z dzielnic, jednego z powiatowych miasta. Gdzie każdy musiał mieć takie same poglądy, być tak samo ubranym i mieć dużo pieniędzy. Po przeprowadzce rozpoczęłam liceum w zupełnie innej miejscowości. Z góry założyłam, że nie znajdę żadnych...

Zaczęłyśmy chodzić do jednej klasy w liceum. Ognista burza loków - na pewno wredna suka - pomyślałam. Nie zamierzałam jej poznawać ani się z nią kolegować. Kontaktu nie dało się uniknąć, będąc w jednej klasie. Najpierw krótkie wtrącenia do rozmów, później pogawędki, odkrywanie wspólnych zainteresowań i snucie razem planów. Tak zaczęły się nasze biegowe spotkania o 5:30 rano w klasie maturalnej i wielka przyjaźń. Nierozłączne, zawsze w pakiecie - w tym duecie ja okazałam się być tą niemiłą zołzą. Blondynka z prostymi włosami i rudzielec z lokami. Później studia, imprezy, wycieczki, niezliczone spotkania. Ale też pierwsze większe miłości. Ruda znalazła chłopaka, wyprowadziła się do innego mista i tak wielka przyjaźń szybko znalazła swój kres w ,,dorosłym” życiu. Bez burzliwych rozstań i kłótni, wśród niedopowiedzeń, przemilczanych wyrzutów i żalów minęło już kilka lat.
Biegam regularnie do dziś.

Zaczęłyśmy chodzić do jednej klasy w liceum. Ognista burza loków - na pewno wredna suka - pomyślałam. Nie zamierzałam jej poznawać ani się z nią kolegować. Kontaktu nie dało się uniknąć, będąc w jednej klasie. Najpierw krótkie wtrącenia do rozmów, później pogawędki, odkrywanie wspólnych zainteresowań i snucie razem planów. Tak zaczęły się nasze biegowe spotkania o 5:30 rano...

Ja mam od lat, jedną najlepszą przyjaciółkę - Ankę. Poznałyśmy się jeszcze w przedszkolu... co prawda, może w tamtym okresie nie trzymałyśmy się tak razem, ale nasza przyjaźń nabrała tempa w późniejszych latach.
Anka to zawsze była (i jest) ta rozważniejsza z Nas dwóch, zawsze starała się przemówić mi do rozumy, gdy do głowy przychodziły zwariowane pomysły, choć to nie znaczy, że i ona nigdy nie zaszalała, nie.. wiem, że zawsze mogę na Niej polegać, wyżalić się, wiem, że zawsze mnie wesprze. Mimo, że teraz już jako dorosłe kobiety, nie mamy już dla siebie tyle czasu co kilka lat temu, jednak wciąż możemy na siebie liczyć. Mimo, że nie spotkamy się tak często jak kiedyś, to staramy się nadrabiać czas kiedy tylko nadaży się okazja.

Ja mam od lat, jedną najlepszą przyjaciółkę - Ankę. Poznałyśmy się jeszcze w przedszkolu... co prawda, może w tamtym okresie nie trzymałyśmy się tak razem, ale nasza przyjaźń nabrała tempa w późniejszych latach.
Anka to zawsze była (i jest) ta rozważniejsza z Nas dwóch, zawsze starała się przemówić mi do rozumy, gdy do głowy przychodziły zwariowane pomysły, choć to nie...

Cóż, nie liceum a technikum – i w nim znalazłam dwie osoby na śmierć i życie, na dolę i niedolę. Ale opowiem o B. B już pierwszego dnia mnie do siebie zniechęciła, wydawała się mi sztywna i zbyt porządna, ot taka sztywniara. Jednak pewnego dnia, jak to w szkole, usłyszałam „masz się przesiąść” i o losie – jedyne wolne miejsce było przy B. Tak więc podeszłam „hej, mogę z tobą siedzieć?” (padło suche pytanie) – „yhy” (padła taka samo sucha odpowiedź). Po dwóch dniach znałyśmy się jak łyse konie, po roku byłyśmy niepokonanym duetem humanistyczno-przyrodniczym, po czterech latach wciąż bez większych kłótni, po szkole – wciąż przyjaciółkami, i o zgrozo, podpisałam jej nawet cyrograf jak się postanowiła wydać za mąż. I tak sobie minęło już naście lat, a my z B wciąż jak w szkolnej ławce „ty medno - ty łajzo – jak ja cię kocham”…

Cóż, nie liceum a technikum – i w nim znalazłam dwie osoby na śmierć i życie, na dolę i niedolę. Ale opowiem o B. B już pierwszego dnia mnie do siebie zniechęciła, wydawała się mi sztywna i zbyt porządna, ot taka sztywniara. Jednak pewnego dnia, jak to w szkole, usłyszałam „masz się przesiąść” i o losie – jedyne wolne miejsce było przy B. Tak więc podeszłam „hej, mogę z...

Ja i moja przyjaciółka znałyśmy się od piaskownicy, poznałam ją gdy miałam 4lata , ona była w moim wieku:) pamiętam to jak dzisiaj jak pokazywałam na balkon gdzie mieszkam:) Cała podstawówkę byłyśmy przyjaciółkami , wybrałyśmy tą samą szkołę średnią , razem chodziłyśmy na imprezy , spędzałyśmy czas ze swoimi facetami we czwórkę:) to były fajne czasy ponieważ nasza klasa była babska to porobiły się grupki , od szkoły średniej spędzałyśmy już mniej ze sobą czasu , ale nadal jaka więź miedzy nami była. Urwało się gdy ona w wieku 17 lat zaszła w ciąże - urwał się nam kontakt , ponieważ nie widziała nic poza swoim facetem z którym miała mieć dziecko. Ona była zapatrzona w niego jak w obrazek a ona robił co chciał. Kiedy jej powiedziałam o nie miłej sytuacji z nim w roli głównej - nie uwierzyła mi...powiedziała , że jestem zazdrosna i chce jej go zabrać. Obraziła się i tak kontakt się urwał:(Ona urodziła dziecko , zajęła się wychowywaniem , ja natomiast poszłam się dalej uczyć i do pracy:( mieszkałyśmy nadal na tym samym osiedlu , i bardzo mi brakowało tego co nasz łączyło. Minęło pół roku i to ja wyciągnęłam pierwsza rękę do zgody , już nie było tyle czasu na wsolne spędzanie czasu. Ona dom rodzina , facet , a ja tylko tylko praca i szkoła. Ale przynajmniej był czas na to aby iść wspólnie z Lenką na spacer - miała już pół roku:)Trwało to 2 lata ale nie układało się nam dobrze , ciągle były jakieś spory między nami. Każda z nam miała nowe koleżanki , brakowało czasu dla wspólnego spędzenia , robiłyśmy to z innymi znajomymi. I tak mijały lata , potem ja się wyprowadziłam , ona zaszła w drugą ciąże , potem ślub … mieszkamy nadal w tym samym mieście , wiele razy ja zapraszałam do siebie , nic z tego nie wyszło. Ona mieszka na tym samym osiedlu co moi rodzice , wiec kiedy do nich jade czasami ją widuje ale bardzo rzadko. Przez jakiejś czas nawet pracowalysmy w jednej firmie ale ja się tam nie odnalazłam. Wiem że , ona pracuje tam cały czas.. a teraz tez pracuje gdze inadziej i mam głownie czas dla swojego partnera i na swoje pasje a ze znajomymi się nie spotykam. Rok temu spotkałyśmy się na łące niedaleko naszego miejsca zamieszkania , ona wyszłą z psem i ja tez z psem rodziców. Wtedy miałą czas aby usiasc na ławce i powspominać stare dobre czasy:) Wiem , ze u niej wszystko w porządku i to najważniejsze , już nie ma takiej głębokiej przyjaźni ale znajomość pozostanie na zawsze:)...

Ja i moja przyjaciółka znałyśmy się od piaskownicy, poznałam ją gdy miałam 4lata , ona była w moim wieku:) pamiętam to jak dzisiaj jak pokazywałam na balkon gdzie mieszkam:) Cała podstawówkę byłyśmy przyjaciółkami , wybrałyśmy tą samą szkołę średnią , razem chodziłyśmy na imprezy , spędzałyśmy czas ze swoimi facetami we czwórkę:) to były fajne czasy ponieważ nasza klasa...

Moją najlepsza przyjaciółka jest nią do dzisiaj. Nasza przyjaźń przetrwała lata, trudne chwile, kłótnie, załamania. Ja i moja przyjaciółka poznałyśmy się na treningach piłki nożnej. Byłyśmy zupełnie inne, z wyglądu i charakteru. Grałyśmy na innych pozycjach i miałyśmy inne umiejętności. Mimo to po kilku tygodniach świetnie się dogadywałyśmy, po treningach umawialiśmy się na piwko, jeździliśmy na rowerach, plorkowałyśmy. I tak przez kolejne miesiące coraz lepiej się rozumiałyśmy. W późniejszym czasie okazało się, że poznałyśmy się dużo wcześniej. Wyszli to przy jednej z naszych rozmów. Chodziłyśmy do różnych gimnazjum,obie jeździłyśmy na zawody sportowe i to tam się spotkaliśmy po raz pierwszy. Moją gra była dość brutalna więc moja przyjaciółka ma nie miłe wspomnienia, ale i tak mnie kocha. Mimo tych wszystkich siniaków i bólu nie czuje urazy i do dziś dnia się z tego śmieje.

Moją najlepsza przyjaciółka jest nią do dzisiaj. Nasza przyjaźń przetrwała lata, trudne chwile, kłótnie, załamania. Ja i moja przyjaciółka poznałyśmy się na treningach piłki nożnej. Byłyśmy zupełnie inne, z wyglądu i charakteru. Grałyśmy na innych pozycjach i miałyśmy inne umiejętności. Mimo to po kilku tygodniach świetnie się dogadywałyśmy, po treningach umawialiśmy się na...

Mówili w średniej szkole przyjaźnie na całe życie, mówili na studiach przyjaźnie na całe życie a prawda jest taka, że ludzie dojeżdzają do szkół z innego miasta z odległych dzielnic, trafiają do klas/grup z obcymi ludźmi z różnych zakątków, nie mają czasu na przyjaźnie, nie mają na nie też ochoty i na studiach i w szkole średniej. W moim przypadku przyjaźnie były wcześniej. Później były obowiązki i brak czasu a przyjaciele jeśli już byli to poza szkołą/ uczelnią.

Mówili w średniej szkole przyjaźnie na całe życie, mówili na studiach przyjaźnie na całe życie a prawda jest taka, że ludzie dojeżdzają do szkół z innego miasta z odległych dzielnic, trafiają do klas/grup z obcymi ludźmi z różnych zakątków, nie mają czasu na przyjaźnie, nie mają na nie też ochoty i na studiach i w szkole średniej. W moim przypadku przyjaźnie były wcześniej....

Liceum, to dla mnie faktycznie najlepsze lata życia. Jeśli chodzi o osobę z tego okresu, która wniosła wiele do mojego życia i została w nim na dłużej jest mój chłopak. Poznaliśmy się w pierwszej klasie liceum, na początku oboje baaardzo się nie lubiliśmy. Pamiętam, że w drugiej klasie, zaczęliśmy należeć do tej samej ,,paczki'' znajomych. Z czasem, po wielu sprzeczkach, zaczepkach słownych polubiliśmy się i nawiązała się między nami przyjaźń. W naszej paczce była nas szóstka. Trójka chłopaków i trójka dziewczyn. Gdy między mną a Stasiem- moim chłopakiem zaczęło rodzić się uczucie z początku próbowaliśmy to ukryć! :) Wychodziło nam to bardzo słabo, oczywiście ja i on myśleliśmy, że nic nie widać a nasi znajomi o wszystkim wiedzieli i mieli z nas niezły ubaw!
Mimo tego, że zostaliśmy parą - nasza paczka jest nierozłączna! Uwielbiamy wspólnie spędzać czas, imprezować no i wspominać nasze ukochane liceum. Jestem pewna, że będą to honorowi goście na naszym weselu! Całkiem jak ze znanego serialu - ,,Friends''. :)

Liceum, to dla mnie faktycznie najlepsze lata życia. Jeśli chodzi o osobę z tego okresu, która wniosła wiele do mojego życia i została w nim na dłużej jest mój chłopak. Poznaliśmy się w pierwszej klasie liceum, na początku oboje baaardzo się nie lubiliśmy. Pamiętam, że w drugiej klasie, zaczęliśmy należeć do tej samej ,,paczki'' znajomych. Z czasem, po wielu sprzeczkach,...