Z perspektywy czasu historia wydaje się raczej zabawna, ale wtedy była dramatyczna. Miałam naście lat i szykowałam się właśnie na spotkanie z moją sympatią. To miała być nasza pierwsza randka sam na sam, gdyż wcześniej zawsze spotykaliśmy się w większym gronie. Bardzo mi zależało, żeby dobrze wypaść. Nad tym co założę na to spotkanie debatowałam z koleżankami od kilku dni. A ponieważ los jest złośliwy i ma specyficzne poczucie humoru, to i tego wyjątkowego dnia postanowił podłożyć mi nogę. Dosłownie. Wychodząc z domu chciałam jeszcze odnieść do kuchni kubek z kawą, którą miałam wypić jednak ze zdenerwowania o niej zapomniałam (a zimnej nie lubię). Szłam z tym kubkiem, bujając w obłokach i nie zauważyłam taty siedzącego na mojej drodze. Potknęłam się o jego nogi, w wyniku czego zawartość kubka wylądowała na mojej bluzce. O nie! I co teraz? Cała staranie opracowana stylizacja uległa unicestwieniu. Dramat! Mam tylko dwie minuty, żeby coś wymyślić, a jedyne co mi przychodzi do głowy, to zakraść się do szafy mojej starszej siostry... Ryzykowałam wiele, gdyż wiedziałam, że za nic w świecie nie pozwoliłaby mi zabrać bez pytania żadnej swojej rzeczy. Ale co miałam robić? Ryzyko zmywania za nią naczyń przez kilka tygodni czy porażka na randce? Randka oczywiście wgrała. Czy było warto? Było, choć ta awantura z siostrą należała do tych poważniejszych.

Z perspektywy czasu historia wydaje się raczej zabawna, ale wtedy była dramatyczna. Miałam naście lat i szykowałam się właśnie na spotkanie z moją sympatią. To miała być nasza pierwsza randka sam na sam, gdyż wcześniej zawsze spotykaliśmy się w większym gronie. Bardzo mi zależało, żeby dobrze wypaść. Nad tym co założę na to spotkanie debatowałam z koleżankami od kilku dni....

Kiedy po studiach szukałam pierwszej poważnej pracy, chodziłam na wiele rozmów kwalifikacyjnych. Zawsze jednak było jakieś "ale" i żadna z posad nie podobała mi się na tyle, żebym naprawdę mocno przyłożyła się do rozmowy rekrutacyjnej. Aż w końcu natrafiłam na coś, co pasowało mi idealnie. Rozmowa z przyszłym szefem szła bardzo dobrze, dopóki nie doszło do testu z Excela. Spanikowałam, bo nigdy nie byłam go w 100% pewna i po prostu nie wiedziałam jak mam daną rzecz zrobić. Byłam naprawdę zdesperowana, bo ta praca pasowała mi idealne, a poza tym dzień wcześniej zrezygnowałam z innej propozycji pracy, bo liczyłam na tę. Zaczęłam prosić i obiecywać, że jeśli tylko dostanę kilka dni wszystkiego się nauczę i będę mistrzem Excela. Na szczęście okazało się, że szef też był wtedy pod ścianą, bo poprzedni pracownik odchodził i pilnie potrzebował kogoś na jego miejsce, dostałam więc pracę mimo moich braków.

Kiedy po studiach szukałam pierwszej poważnej pracy, chodziłam na wiele rozmów kwalifikacyjnych. Zawsze jednak było jakieś "ale" i żadna z posad nie podobała mi się na tyle, żebym naprawdę mocno przyłożyła się do rozmowy rekrutacyjnej. Aż w końcu natrafiłam na coś, co pasowało mi idealnie. Rozmowa z przyszłym szefem szła bardzo dobrze, dopóki nie doszło do testu z Excela....

Pamiętam jak na konkursie recytatorskim miałam przedstawić skecz kabaretu Potem o księżniczce uwięzionej w wierzy...i pomyliłam tekst. Pierwszą linijkę tekstu. Koleżanka z którą pojechałam na konkurs ryknęła śmiechem na całą salę a wszyscy myśleli, że już należy się śmiać.Koślawo, ale wybrnęłam i dalej już jakoś poszło, ale konkursu nie wygrałam, za to od szesnastu lat słyszę "a pamiętasz jak na konkursie pomyliłaś tekst? Haaaahahahaha!"
Pamiętam. Oj pamiętam...

Pamiętam jak na konkursie recytatorskim miałam przedstawić skecz kabaretu Potem o księżniczce uwięzionej w wierzy...i pomyliłam tekst. Pierwszą linijkę tekstu. Koleżanka z którą pojechałam na konkurs ryknęła śmiechem na całą salę a wszyscy myśleli, że już należy się śmiać.Koślawo, ale wybrnęłam i dalej już jakoś poszło, ale konkursu nie wygrałam, za to od szesnastu lat...

Siostra organizowała swojemu mężowi huczne 30 urodziny. Moje zadanie polegało na tym,żeby szwagier nie wrócił za wcześnie do domu. Dlatego zadzwoniłam, że mam sprawę i żeby przyszedł na kawę. Oczywiście wymyśliłam naprawę komputera, bo zawsze on mi to robi. Ale niestety kiedy trzeba to nawet nie umiałam go porządnie zepsuć. Kiedy nie trzeba to naprawa trwa nawet kilka godzin:-)
No ale szwagier poszedł do łazienki i miał się zbierać.
Niestety nic innego nie przychodziło mi do głowy, a czasu za bardzo nie miałam. Nie mogłam przecież zawieść siostry. W akcie desperacji przebiłam nożem jego kolo w samochodzie! Wiem pomysł głupi i kosztowny, ale to był marzec a on i tak mówił o zmianie na nowe opony, bo jego stare juz się nie nadawały. Stąd moja radykalna decyzja.
Oczywiście na imprezę dojechał na czas... ale ile się udenerwował.
Do dziś wspomina mi, że przebiłam mu oponę, a on był zmuszony do zakupu nowych. Człowiek jest w akcie desperacji wiele zrobić! Niekoniecznie dobrego :-)

Siostra organizowała swojemu mężowi huczne 30 urodziny. Moje zadanie polegało na tym,żeby szwagier nie wrócił za wcześnie do domu. Dlatego zadzwoniłam, że mam sprawę i żeby przyszedł na kawę. Oczywiście wymyśliłam naprawę komputera, bo zawsze on mi to robi. Ale niestety kiedy trzeba to nawet nie umiałam go porządnie zepsuć. Kiedy nie trzeba to naprawa trwa nawet kilka...

Ależ oczywiście! Najbardziej pamiętam moją podróż na rozmowę kwalifikacyjną. Oczywiście, wyszłam z domu odrobinę zbyt późno. Pierwszy autobus - uf, zdążyłam! Tylko co z tego, gdy jak na złość na naszej trasie miała miejsce kolizja. Co to oznacza w godzinach szczytu? Katastrofę i paraliż ulicy.
Wtedy rozpoczął się efekt domino.
Drugi autobus już zamykał drzwi, gdy do niego dobiegałam. Zupełnie bez zastanowienia wybiłam się mocniej i skoczyłam... I już w powietrzu wiedziałam, że nie był to najlepszy z moich pomysłów. Byłam jednak zdesperowana, bo bardzo zależało mi na tej pracy. Jakimś cudem moje ciało znalazło się z autobusie, czego nie można było powiedzieć o torebce. Przytrzasnęły ją drzwi, a ponieważ trzymałam ją na ramieniu, szarpnęło a torebka zsunęła się, zahaczając o rękaw białej koszuli. Ze zgrozą i niedowierzaniem patrzyłam, jak materiał rozpruwa się.
Nie miałam czasu, a co za tym idzie - innego wyjścia, jak pojechać na rozmowę.
Przez jakiś czas szło nieźle. Dziura była trochę po wewnętrznej stronie, więc kurczowo przyciskałam rękę do ciała (co musiało wyglądać dziwnie ale przynajmniej nie było widać zniszczeń). W pewnym momencie wzrok rekruterki powędrował w to miejsce a jej brwi uniosły się w zdumieniu. Czułam, jak czerwienię się po same uszy i po raz drugi zadziałałam w czystym akcie desperacji - opowiedziałam całą historię.
Wciąż pamiętam moje zażenowanie i uśmiech kobiety, który mógł oznaczać wszystko. Wyszłam skrajnie nieszczęśliwa. A jednak dostałam tę pracę!

Ależ oczywiście! Najbardziej pamiętam moją podróż na rozmowę kwalifikacyjną. Oczywiście, wyszłam z domu odrobinę zbyt późno. Pierwszy autobus - uf, zdążyłam! Tylko co z tego, gdy jak na złość na naszej trasie miała miejsce kolizja. Co to oznacza w godzinach szczytu? Katastrofę i paraliż ulicy.
Wtedy rozpoczął się efekt domino.
Drugi autobus już zamykał drzwi, gdy do niego...

Decyduję się wypić kawę w sympatycznej cukierence obok Esplanady. Przy stolikach dwóch starszych panów przegląda poranną prasę. Przez szybę przyglądam się jak ulica Piotrkowska budzi się w sobotni poranek. Błogi spokój, wracają wspomnienia. Pani musi zdecydować się na operację. To brzmi jak wyrok.
-Pani doktor, ale ja już miałam operację... Gdzie ja mam „dać się zoperować ponownie?
-No cóż – każdy zabieg obarczony jest jakimś procentem ryzyka – miała Pani pecha.
Anka radziła mi: jedź od razu na klinikę, nie daj się krajać w małym miasteczku. Zbyt optymistycznie podeszłam do problemu. Przecież tyle osób operują w małych miasteczkach. Praca, dom, dzieci, nie chciało mi się „ruszyć dalej”. Odkąd zaczęło być źle przeglądałam internet. Tyle wiadomości, zapytań na forach. Najwięcej publikacji na ten temat było autorstwa lekarzy z Łodzi. Czytałam je niewiele rozumiejąc. Trafiłam nawet na adres prywatnego gabinetu, ale to tak daleko... Już miałam poddać się operacji w swojej mieścinie. Lęk o zdrowie zmobilizował mnie do desperackiej decyzji. Pojadę do Łodzi, pomyślałam. Korzystając z internetu znalazłam tani nocleg, po raz pierwszy w życiu kupiłam bilet (właściwie za pierwszym razem kupił mi syn a potem już sama „dałam radę”). Nawet opracowałam trasę dojazdu z dworca do hotelu i gabinetu lekarskiego. Wszystko przez internet. Żyję już prawie sześćdziesiąt lat, dożyłam ciekawych czasów...
Z uśmiechem przypominam sobie wrażenia z pierwszej wizyty. Pani doktor przywitała mnie słowami:
-Pani przyjechała z N., to tak daleko... czy Panią skierował do mnie Pan Sułkowski? Wie Pani, że ja miałam tam pracować?
Zaprzeczyłam, ale nie przyznałam się, że znalazłam namiary w internecie.
Ostatni łyk kawy. Jest dobrze. Jestem już po zabiegu, po kilku wizytach kontrolnych. Warto było podjąć desperacki krok. Wszystko przez ten internet...

Decyduję się wypić kawę w sympatycznej cukierence obok Esplanady. Przy stolikach dwóch starszych panów przegląda poranną prasę. Przez szybę przyglądam się jak ulica Piotrkowska budzi się w sobotni poranek. Błogi spokój, wracają wspomnienia. Pani musi zdecydować się na operację. To brzmi jak wyrok.
-Pani doktor, ale ja już miałam operację... Gdzie ja mam „dać się zoperować...

Ten temat kojarzy mi się z powiedzeniem: "tonący brzytwy się chwyta" i zastanawiam się kiedy ja postąpiłam w taki sposób i zachowałam się tak, jak nie zachowałabym się w innych okolicznościach, w normalnej, codziennej sytuacji.
Myślę, że kiedyś taką moją brzytwą była właśnie wspomniana ściąga.
Czasy studenckie. Egzamin, do którego przygotowywałam się dłuższy czas i pytania z kosmosu. Nigdy nie ściągałam, bo po pierwsze uważałam, że to nieuczciwe, po drugie nie potrafiłam tego robić, a po trzecie zawsze pilnie się uczyłam. Tamten egzamin był wyjątkowo trudny, pytania nieadekwatne do poziomu nauczania. Zdenerwowałam się, bo uczyłam się tak długo i poświęcając tyle czasu, miałabym oddać pustą kartkę?! nie zdać egzaminu?! O nie! chwyciłam się brzytwy żeby nie utonąć. Ratowałam się.
Po wszystkim czułam ulgę, ale i wstyd. Pomimo, iż wiedziałam, że niektórzy ściągają regularnie. Ja wolałam polegać na sobie i swojej wiedzy. Tamten egzamin był pierwszym, a zarazem ostatnim podczas którego korzystałam z "pomocy naukowych".

Ten temat kojarzy mi się z powiedzeniem: "tonący brzytwy się chwyta" i zastanawiam się kiedy ja postąpiłam w taki sposób i zachowałam się tak, jak nie zachowałabym się w innych okolicznościach, w normalnej, codziennej sytuacji.
Myślę, że kiedyś taką moją brzytwą była właśnie wspomniana ściąga.
Czasy studenckie. Egzamin, do którego przygotowywałam się dłuższy czas i...

Wiedząc, że moi rodzice nie mają pieniędzy na życie, nie mówiąc już o pomocy finansowej podczas studiów, postanowiłam wyjechać na Islandię do pracy. Nie wiedziałam czego się spodziewać, więc spakowałam walizkę i pojechałam do Warszawy skąd poleciałam na Islandię. Przerażona, przekraczałam progi hotelu oraz restauracji w której miałam pracować, a tam przywitał mnie szef kuchni, który był z Polski. A teraz historia nabiera tempa.. dzisiaj mija 8 rok od naszego spotkania i w tym roku planujemy ślub. I tak to jest w życiu, kiedy nastają trudne chwile, które wymagają od nas podejmowania desperackich decyzji, los uśmiecha się do tych odważnych i pokazuje, że do szczęścia trzeba tylko wyciągnąć rękę!

Wiedząc, że moi rodzice nie mają pieniędzy na życie, nie mówiąc już o pomocy finansowej podczas studiów, postanowiłam wyjechać na Islandię do pracy. Nie wiedziałam czego się spodziewać, więc spakowałam walizkę i pojechałam do Warszawy skąd poleciałam na Islandię. Przerażona, przekraczałam progi hotelu oraz restauracji w której miałam pracować, a tam przywitał mnie szef...

Naprawdę potrzebowałam tych pieniędzy. Moja córeczka chorowała,a ja nie miałam już za co żyć i kupić leków. Schowałam dumę do kieszeni i zadzwoniłam do Niego.
- Witaj Tato.
- Marysia?? To naprawdę Ty?? - spytał zdziwiony.
- Tak, to ja. Potrzebuję pomocy...- rozpłakałam się.
- Kochanie, nie płacz. Zjawię się u Ciebie najszybciej jak się da.- z tymi słowami ojciec zakończył rozmowę.
To już pięć lat. Pięć długich lat odkąd go nie widziałam. Ojciec zdradził moją matkę, a ja nie potrafiłam mu tego wybaczyć i go skreśliłam. Mimo jego starań i przeprosin, ja wciąż chowałam w sobie urazę. Może pora to zmienić...Może to jest najlepszy moment, żeby się pojednać. Tak bardzo go potrzebuję. Nie mam nikogo bliskiego (oprócz córeczki).
"Mamo, mam nadzieję,że zrozumiesz" - wyszeptałam. Mamy już nie ma, odeszła do lepszego świata.
A ja muszę sobie jakoś radzić.
Usłyszałam dzwonek do drzwi.Chyba muszę otworzyć... I wybaczyć...

Naprawdę potrzebowałam tych pieniędzy. Moja córeczka chorowała,a ja nie miałam już za co żyć i kupić leków. Schowałam dumę do kieszeni i zadzwoniłam do Niego.
- Witaj Tato.
- Marysia?? To naprawdę Ty?? - spytał zdziwiony.
- Tak, to ja. Potrzebuję pomocy...- rozpłakałam się.
- Kochanie, nie płacz. Zjawię się u Ciebie najszybciej jak się da.- z tymi słowami ojciec zakończył...

Na 3 roku studiów wyjątkowo ciążyła mi statystyka.
Powodem tego był nie tyle był sam przedmiot co również moja nieumiejętność oszukiwania (ściągania).
Pamiętam że wpadłem w panikę gdy nie udało mi się zaliczyć ostatniej (teoretycznie) poprawki. Co dziwne matematykę miałem zaliczoną na mocne 3, nawet ćwiczenia ze statystki zaliczone, ale zaliczenie wykładu okazało się koszmarem.
Zatem znalazłem się w sytuacji podbramkowej. Co zrobiłem?... Poszedłem na całość. Dowiedziałem się kiedy doktor ma tzw. okienko i... wbiłem do niego kiedy był sam. Powiedziałem wprost że wszystko mam zaliczone ale tego wykładu nie dam rady zaliczyć. Mimo że się uczyłem. Po chwili spod biurka wyciągnąłem reklamówkę (w środku znajdował się m.in. Johny Walker Red Label...) i powiedziałem że "mam tu dla Pana upominek" - panika... doktorek momentalnie obrzucił drzwi konspiracyjnym spojrzeniem, jakbyśmy studiowali plan rozmieszczenia ładunków wybuchowych w całej uczelni... trochę mi się początkowo śmiać zachciało ale kiedy usłyszałem brzmiące niczym wyrok słowa wystraszonego belfra "Panie, tak rozmawiać nie będziemy!..." to do śmiechu mi już nie było. 3 lata w p... pomyślałem. Na szczęście udało mi się zaliczyć statystykę i w dodatku mogłem się napić paskudnej i drogiej whisky :D

Na 3 roku studiów wyjątkowo ciążyła mi statystyka.
Powodem tego był nie tyle był sam przedmiot co również moja nieumiejętność oszukiwania (ściągania).
Pamiętam że wpadłem w panikę gdy nie udało mi się zaliczyć ostatniej (teoretycznie) poprawki. Co dziwne matematykę miałem zaliczoną na mocne 3, nawet ćwiczenia ze statystki zaliczone, ale zaliczenie wykładu okazało się...