Po długiej rozłące z żoną i prawie 2,5 letniej emigracji w Szwajcarii podjąłem decyzję o powrocie z tego miejsca której było sposobem na ucieczkę od wielu problemów w kraju. Emigracja przypłacona ucieczką w stylu "szczura gonionego przez rozwścieczonego psa" zmieniła nie tylko moją duchową stronę ale wywarła również piętno na ciele. Odosobnienie i fatalne warunki bytowania oraz wszechobecną wilgoć w alpejskim klimacie przypłaciłem licznymi infekcjami i spękanymi od wilgoci paznokciami. Ale nadszedł czas powrotu, trudnego ale trochę desperackiego bo czułem że z każdym dniem w oddaleniu o 1500 kilometrów od domu odpływam od rzeczywistości. Na dworcu czekała żona i wydawał się trochę nieznana. Na powitanie nie było czułości lecz podejrzliwe spojrzenia czy po drugiej stronie stoi właściwa osoba bo przecież od ostatniego widzenia schudłem całe 40 kilogramów....

Po długiej rozłące z żoną i prawie 2,5 letniej emigracji w Szwajcarii podjąłem decyzję o powrocie z tego miejsca której było sposobem na ucieczkę od wielu problemów w kraju. Emigracja przypłacona ucieczką w stylu "szczura gonionego przez rozwścieczonego psa" zmieniła nie tylko moją duchową stronę ale wywarła również piętno na ciele. Odosobnienie i fatalne warunki bytowania...

Introwertycy wiedzą, że powroty to najgorsze co człowiek sobie wymyślił. Nieprzemyślane słowa i randka nie udana. Wygłupienie się w ważnym momencie życia. Przypadkowe kopnięcie psa w biegu. Kropla farby na włosach z malowanego sufitu - nikt nie zauważył, ale ty tak. Wracasz do tego przed snem, jadąc tramwajem, myjąc zęby, oddając się ciągowi myśli. Zawsze mocno i bez zapowiedzi. Inaczej niż ze zwykłymi wspomnieniami gdzie tylko pierwszy raz robi wrażanie. "Powroty są przereklamowane" - taki powinien być napis na koszulkach sprzedawanych w cepelii. Aż do czasu... Czasem wraca się do czegoś wartego wspomnień. Czegoś zupełnie wyjątkowego. Pierwszy pocałunek z ukochanym. Wygrany mecz. Duma rodziców. "Powroty są jednak miłe" - taki napis poproszę na nagrobku.

Introwertycy wiedzą, że powroty to najgorsze co człowiek sobie wymyślił. Nieprzemyślane słowa i randka nie udana. Wygłupienie się w ważnym momencie życia. Przypadkowe kopnięcie psa w biegu. Kropla farby na włosach z malowanego sufitu - nikt nie zauważył, ale ty tak. Wracasz do tego przed snem, jadąc tramwajem, myjąc zęby, oddając się ciągowi myśli. Zawsze mocno i bez...

Odkąd pamiętam zawsze chciałam nauczyć się hiszpańskiego. Nie jestem w stanie nawet stwierdzić, kiedy po raz pierwszy taka myśl pojawiła się w mojej głowie. A że w żadnej z moich szkół nie było takiej opcji, byłam skazana tylko na własne możliwości.
Kiedy chodziłam do liceum kupiłam sobie rozmówki hiszpańsko-polskie i niewielką broszurkę z gramatyka. Zapału jednak nie starczyło na długo i niezbyt wiele się wtedy nauczyłam. Jednak to właśnie wtedy zaczęła się ta dziwna relacja oparta na ciągłych rozstaniach i powrotach, dążąca do tego, bym w końcu mogła z czystym sumieniem powiedzieć: yo hablo español. Jakiś czas temu nawet kupiłam sobie podręcznik dla początkujących i hiszpańskie wydanie „Królowej śniegu” – pomogło, ale ponownie nie na długo...
Wydaje mi się, że znów nadeszła pora, by po kilku tygodniach odkurzyć zeszyt i powrócić do nauki.

Odkąd pamiętam zawsze chciałam nauczyć się hiszpańskiego. Nie jestem w stanie nawet stwierdzić, kiedy po raz pierwszy taka myśl pojawiła się w mojej głowie. A że w żadnej z moich szkół nie było takiej opcji, byłam skazana tylko na własne możliwości.
Kiedy chodziłam do liceum kupiłam sobie rozmówki hiszpańsko-polskie i niewielką broszurkę z gramatyka. Zapału jednak nie...

Od moich najmłodszych lat byłem wyśmiewany z powodu swojego wyglądu. Puszysty niczym mamut Maniek z Epoki Lodowcowej, albo jak sam Shrek. Nikt nie zaglądał do wnętrza. Dziś już wiem, że jak Cię widzą, tak Cię piszą. Miałem plan by schudnąć, ćwiczyłem długo, ale poddałem się. Stwierdziłem, że nie ma sensu się katować, po to by się podobać innym! Jednak miesiąc temu tego roku, powróciłem do tego planu. Skłoniło mnie do tego samo zdrowie. Oddaję regularnie krew, czasem mam nadciśnienie, albo z nadwagi, albo z tego, iż często się denerwuję niczym sierżant Cruchot z Saint Tropez. Chodzę na siłownię, pływam, mam nawet zamiar odstawić auto do garażu, i jeździć rowerem do pracy. Nie ćwiczę dla wyglądu, ćwiczę dla zdrowia. Był o mnie nawet wierszyk: Jestem sobie cichym smutasem, często nazywają mnie grubasem, lecz to mnie nie złości, bo jestem trochę przy kości. Przyszedł jednak czas, by tę łatę z siebie oderwać. Niby mała rzecz, ale czasem trudno o dobrą motywację, ja jednak wiem, że tylko zdrowy dawca, może dzielić się cząstką siebie, i na tym zależy mi najbardziej.

Od moich najmłodszych lat byłem wyśmiewany z powodu swojego wyglądu. Puszysty niczym mamut Maniek z Epoki Lodowcowej, albo jak sam Shrek. Nikt nie zaglądał do wnętrza. Dziś już wiem, że jak Cię widzą, tak Cię piszą. Miałem plan by schudnąć, ćwiczyłem długo, ale poddałem się. Stwierdziłem, że nie ma sensu się katować, po to by się podobać innym! Jednak miesiąc temu tego...

Wydawało mi się że za siebie nie oglądam się nigdy, że grubą kreską oddzielam przeszłość od przyszłośći, bo nie mam dokąd wracać. Mimo to miliony razy odtarzam w głowie jak przechodzę przez próg jego drzwi i witamy się wzrokiem, odzywam się zdawkowo, bo przecież wszystko już wiadomo bez słów. Nie widzieliśmy się dwadzieścia lat, a ja przez ten czas wiernie na niego czekałam. Wiem nawet jak pachnieć będzie powietrze, jak zadrż kącik jego ust i jak ocknie się z oszołomienia. Wiem ile ważyć będzie każda sekunda tego spotkania. Marzę o powrocie na który nie byłoby już za późno.

Wydawało mi się że za siebie nie oglądam się nigdy, że grubą kreską oddzielam przeszłość od przyszłośći, bo nie mam dokąd wracać. Mimo to miliony razy odtarzam w głowie jak przechodzę przez próg jego drzwi i witamy się wzrokiem, odzywam się zdawkowo, bo przecież wszystko już wiadomo bez słów. Nie widzieliśmy się dwadzieścia lat, a ja przez ten czas wiernie na niego...

Wyjechałam do Szkocji. Nikt, ale to nikt nie wierzył, że uda mi się to zrobić. Cała rodzina była przeciwna i wręcz kpiła sobie ze mnie, bo przecież „to słaby pomysł”, „dajemy Ci max trzy miesiące”. Nie było dla mnie ważne co wygadują, bo to ja wyjadę z tej dziury i to ja spełnię swoje marzenia!
I tak nadszedł dzień lotu. Na lotnisko pojechałam sama. Byłam przyzwyczajona do robienia wszystkiego na własną rękę, więc nawet nie prosiłam, żeby mnie zawieźli. Tak zaczęła się moja przygoda.
Pierwszy miesiąc był bardzo trudny, a każdy kolejny wcale nie lepszy. Praca, mieszkanie.. Nie był to serial gdzie poznajesz przyjaciół już w pierwszym dniu i zupełnie przypadkiem się okazuje, że mają wolny pokój.
Mimo wszystko postanowiłam zostać, ale los jest jaki jest. Byłam aż zbyt uparta. Spędziłam tam ponad rok.
5 miesięcy temu, spakowana wsiadałam do samolotu powrotnego do Polski. Wyobrażałam sobie co powie rodzina gdy zobaczą mnie u siebie. Byłam pewna, że śmiechom ze mnie nie będzie końca, bo przecież mówili mi, że tak będzie..
Jest tylko jedno „ale”. Ja nie wracam na stałe. Wracam z pierścionkiem na ręce, by dać im zaproszenie na ślub, który będzie w Szkocji, gdzie mam cudownego narzeczonego, dom i psa :)
Może to egoistyczne, ale chcę im pokazać jak dobrze mi się układa, chociaż nikt nigdy w to nie wierzył poza mną.
Z dumą będę wracać do Polski, bo osiągnęłam to co chciałam, ale powrót do mojego domu w Szkocji to najlepsze na co mogę czekać.

Wyjechałam do Szkocji. Nikt, ale to nikt nie wierzył, że uda mi się to zrobić. Cała rodzina była przeciwna i wręcz kpiła sobie ze mnie, bo przecież „to słaby pomysł”, „dajemy Ci max trzy miesiące”. Nie było dla mnie ważne co wygadują, bo to ja wyjadę z tej dziury i to ja spełnię swoje marzenia!
I tak nadszedł dzień lotu. Na lotnisko pojechałam sama. Byłam przyzwyczajona do...

Najczęściej powroty przeżywam we snach. Wracam do starego mieszkania. Do starych znajomych. Krewnych, którzy bezpowrotnie odeszli. Pobudka to zwykle spore rozczarowanie, że już nie ma powrotu do tamtej rzeczywistości.
Parę razy zdarzyło się to jednak w realu. Kiedyś rozstałem się ze swoją dziewczyną, żeby po kilku latach do niej wrócić. Kiedy przekonałęm się, że mi się jednak podoba i po prostu ją kocham. Trudne to było, ale udało się.
Powróciłem też do domku, w którym mieszkaliśmy z rodzicami. Szczęśliwie znalazły się środki na jego gruntowny remont.
Lubię też powroty do miejscowości, które zapamiętałem w dzieciństwie. Tak wielokrotnie to powtarzałem z nadmorską miejscowością Dębki. Piękne szerokie, piaszczyste plaże. Początkowo wracaliśmy do tego samego starego domu bez wygód, aż go wyremontowano. Przyjemniej było myć się pod prysznicem zamiast w misce. Załatwiać potrzebę w jednej z wielu estetycznych toalet zamiast w drewnianym domku w lesie.
Wcześniej bywałem w Pobierowie i później do niego powróciłem. Niewiele udało się odnaleźć starych miejsc. Jednak jakaś nieuchwytna atmosfera pozostała. Sporo sobie przypomniałem.
Stale powracam do rodzinnej wsi ojca, którą świetnie znałem z niedzielnych wyjazdów z rodzicami. Najmilej spotkać tych samych ludzi. Porozmawiać. Pobudzić swoją pamięć. Ożywić wspomnienia.

Najczęściej powroty przeżywam we snach. Wracam do starego mieszkania. Do starych znajomych. Krewnych, którzy bezpowrotnie odeszli. Pobudka to zwykle spore rozczarowanie, że już nie ma powrotu do tamtej rzeczywistości.
Parę razy zdarzyło się to jednak w realu. Kiedyś rozstałem się ze swoją dziewczyną, żeby po kilku latach do niej wrócić. Kiedy przekonałęm się, że mi się...

Powracanie kojarzy mi się z beztroską i szczęściem. Jako dziecko bardzo często powracałam do moich dziadków, u których spędzałam ferie czy wakacje. Uwielbiałam się z nimi bawić. Zawsze mieli dla mnie czas i traktowali mnie jak księżniczkę. To sprawiło, że chciałam tam wracać. Zawsze było mi mało zabaw na świeżym powietrzu, spacerów, smaku owoców zerwanych prosto z drzewa. Czułam się tam tak dobrze i swojsko. Spędzałam tam mnóstwo czasu. To była dla mnie odskocznia od dziecięcych obowiązków, w późniejszych latach od nauki wraz ze szkołą. Dziadkowie do tej pory mieszkają na wsi. Wciąż mam sentyment do tego miejsca. Dalej uwielbiam ich odwiedzać. Wciąż panuje tam rodzinna i miła atmosfera. Mam poczucie, że odwiedzam ludzi, których kocham i którzy cieszą się z każdych moich odwiedzin. Wieś to dla mnie wspaniałe miejsce na wypoczynek. Cieszę się, że mogę przebywać w malowniczym miejscu, gdzie chaos milknie a czas zatrzymuje się w miejscu. Dalej tam powracam, czasem myślami, a czasem fizycznie.

Powracanie kojarzy mi się z beztroską i szczęściem. Jako dziecko bardzo często powracałam do moich dziadków, u których spędzałam ferie czy wakacje. Uwielbiałam się z nimi bawić. Zawsze mieli dla mnie czas i traktowali mnie jak księżniczkę. To sprawiło, że chciałam tam wracać. Zawsze było mi mało zabaw na świeżym powietrzu, spacerów, smaku owoców zerwanych prosto z drzewa....

Ja w wieku 17 lat spędziłam cały maj na praktyce w Olsztynie. Zakochałam się wtedy w tym mieście i zawsze chciałam ponownie zobaczyć to miasto. Tak się złożyło, że wracałam do niego dwa razy po latach. Za pierwszym razem byłam na Uniwersytecie Warmińsko Mazurskim - zapisałam się na studia podyplomowe, ale tak się stało, że na pierwszym zjeździe zakończyło się moje studiowanie w Olsztynie. Niemniej zobaczyłam nowoczesny gmach Wydziału Humanistycznego. Za drugim razem wybrałam się na cały dzień z aparatem fotograficznym i robiłam w Olsztynie zdjęcia. Byłam między innymi na zamku w Muzeum Warmii i Mazur. Zdjęcia opublikowałam na Facebooku i bardzo mnie cieszą do dziś, a już minął rok. Niedawno napisałam tekst o Olsztynie, w oparciu o Gniew Miłoszewskiego, przy wykorzystaniu książki Stanisława Achremczyka, właśnie o Olsztynie. To pisanie i publikacja tekstu na stronie radio Białystok bardzo mnie cieszą. Czuję ciągle niedosyt Olsztyna i chętnie bym się tam wybrała znowu.

Ja w wieku 17 lat spędziłam cały maj na praktyce w Olsztynie. Zakochałam się wtedy w tym mieście i zawsze chciałam ponownie zobaczyć to miasto. Tak się złożyło, że wracałam do niego dwa razy po latach. Za pierwszym razem byłam na Uniwersytecie Warmińsko Mazurskim - zapisałam się na studia podyplomowe, ale tak się stało, że na pierwszym zjeździe zakończyło się moje...

Powrót, czyli przybycie do miejsca, w którym już się było lub przebywało przez jakiś czas. Ponowne znalezienie się w jakimś stanie, w jakiejś sytuacji. Powraca się we wspomnieniach do przeszłości. Motyw ten można zauważyć bardzo często w literaturze, zarówno jak i w życiu każdego człowieka. Przykłady z literatury, z którymi wiele ludzi się odnajduje i utożsamia: W. Szekspir "Makbet"- Synowie Duncana wracają do Szkocji, by pomścić śmierć ojca i odebrać władzę Makbetowi; A. Mickiewicz "Pan Tadeusz"- Po skończeniu nauki Tadeusz powraca do rodzinnego Soplicowa, w którym chce odrobić stracony w szkole czas i zamierza przeżyć miłosne przygody; J. Słowacki "Kordian"- Po powrocie do kraju tytułowy główny bohater przyłącza się więc do spisku przeciw carowi; B. Prus "Lalka"- Zdobywszy wielki majątek na wojnie w Bułgarii, Wokulski wraca do Warszawy i podejmuje próby zbliżenia się do Izabeli Łęckiej. Niektórzy bohaterowie musieli zmierzyć się z własnymi słabościami, inni z konsekwencjami podjętych decyzji, jeszcze inni chcieli zacząć życie od nowa po jakiejś porażce lub stracie. Teraz jak się nad tym zastanawiam, to u mnie w życiu można znaleźć naprawdę dużo powrotów. Pierwsze, co mi przychodzi na myśl, to chyba momenty, w których wracam na święta, obiady rodzinne do mojego rodzinnego miasta, w którym mieszka moja babcia oraz siostra rodzona mojej mamy wraz z rodziną. Mieszkałam tam przez 13 lat, chodziłam tam do podstawówki i część gimnazjum. Przeżyłam tam wiele, więc jak już wracam tam okazjonalnie, bo nie darzę tego miasta jakąś szczególną sympatią, to wszystko mi się przypomina, między innymi moja podstawówka, którą bardzo miło wspominam, trening tenisowe, na które uczęszczałam przez pięć lat, pływanie, na które chodziłam przez ponad siedem lat, bardzo dużo jest radosnych wspomnień, ale tez bardzo dużo smutnych i przygnębiających. Przy tym moim powrocie odczuwam znaczny dyskomfort i niechęć. Jeszcze jednym przykładem powrotu był powrót do rzeczywistości. Co roku w sierpniu przyjeżdża druga siostra rodzona mojej mamy wraz z rodziną- mężem i córką, która z tym roku skończy osiemnaście lat (jest dwa lata młodsza ode mnie). Zostawali wtedy u nas prawie na cały miesiąc. Mieszkali trochę u babci, trochę u siostry i u nas. Jeździliśmy wtedy do Rzeszowa, na Roztocze, Mazury, nad morze, w góry. Był to naprawdę miło spędzony czas w gronie "skompletowanej" rodziny. Niestety, gdy wyjeżdżali cały hałas, szczęście, humor znikały, ponieważ każdy musiał wrócić do swojej własnej rzeczywistości, czyli praca, dom, szkoła, codzienne problemy, ale zawsze bardzo miło spędzaliśmy ten czas, ponieważ przez takie momenty docenia się najpiękniejsze chwile w życiu, które nie zawsze oznaczają drogi wyjazd do ciepłych krajów lub wyższe wynagrodzenie.

Powrót, czyli przybycie do miejsca, w którym już się było lub przebywało przez jakiś czas. Ponowne znalezienie się w jakimś stanie, w jakiejś sytuacji. Powraca się we wspomnieniach do przeszłości. Motyw ten można zauważyć bardzo często w literaturze, zarówno jak i w życiu każdego człowieka. Przykłady z literatury, z którymi wiele ludzi się odnajduje i utożsamia: W. Szekspir...