Ta wiadomość spadła na wszystkich trzecioklasistów podstawówki jak grom z jasnego nieba: "Pani od matematyki zachorowała i nie będzie ostatniej lekcji. Poczekajcie na swoich rodziców w świetlicy"

Hmm... Czekać prawie godzinę na mamę? Ech... no przecież i tak prędzej czy później będę musiała SAMA chodzić i wracać ze szkoły! Zdawałam sobie sprawę, że pewnie wszyscy mieliby problemy gdyby coś mi się stało... i dlatego była to jedna z poważniejszych decyzji wtedy przeze mnie podjętych... Nie czekam! Idę!
Na szczęście cała i zdrowa wróciłam do domu. Czy mama była zła na mnie, że podjęłam taką decyzję?
No cóż... Jej zadowolenie, że nie rozjechała mnie po drodze jakaś śmieciarka wygrało ze złością :)
To były piękne czasy... Nie było komórek, ale za to była większa odwaga!

Ta wiadomość spadła na wszystkich trzecioklasistów podstawówki jak grom z jasnego nieba: "Pani od matematyki zachorowała i nie będzie ostatniej lekcji. Poczekajcie na swoich rodziców w świetlicy"

Hmm... Czekać prawie godzinę na mamę? Ech... no przecież i tak prędzej czy później będę musiała SAMA chodzić i wracać ze szkoły! Zdawałam sobie sprawę, że pewnie wszyscy mieliby...

Moją pierwszą dorosłą decyzją była wyprowadzka... Zrobiłam to w wieku 6 lat!

Spakowałam cały swój najważniejszy dobytek (czyt. zabawki) do wielkiej, czerwonej, plastikowej skrzyni na kółkach, przewiązałam ją skakanką, żeby ciągnąć ją za sobą, ubrałam się w szlafrok(!) i otworzyłam drzwi, oznajmiając rodzicom, że wyprowadzam się do babci!

Chwilę stali osłupieni i zdążyłam wyjść już na klatkę, ale oczywiście zaraz do mnie dobiegli i jakoś wyperswadowali mi ten pomysł.

Ale nikt mi teraz nie powie, że nie byłam na 100% zdecydowana na tak poważny krok! ;)

Moją pierwszą dorosłą decyzją była wyprowadzka... Zrobiłam to w wieku 6 lat!

Spakowałam cały swój najważniejszy dobytek (czyt. zabawki) do wielkiej, czerwonej, plastikowej skrzyni na kółkach, przewiązałam ją skakanką, żeby ciągnąć ją za sobą, ubrałam się w szlafrok(!) i otworzyłam drzwi, oznajmiając rodzicom, że wyprowadzam się do babci!

Chwilę stali osłupieni i zdążyłam...

Pamiętam bardzo wyraźnie pierwszą samodzielnie podjętą decyzję, bo było to dla mnie straszne przeżycie.
Miałam wtedy 8 lat i chodziłam do szkoły podstawowej. Po skończonych zajęciach, tak jak zwykle, opiekunka przyprowadziła nas do pomieszczenia znajdującego się przy samym wyjściu ze szkoły, zaraz obok szatni. Po obu stronach tego pomieszczenia poustawiane były rzędy krzesełek, na których na swoje pociechy oczekiwali rodzice. Mojej mamy nie było, ale czasem rodzice się spóźniali, więc usiadłam na jednym z tych krzesełek i czekałam.

Czekałam. I czekałam.

Prawie wszyscy uczniowie się porozchodzili do domów, zostały jakieś niedobitki ale i one w końcu zostały odebrane. Wszystkie krzesełka opustoszały, zostałam sama. Nie mam pojęcia ile czasu to trwało - ale wtedy wydawało mi się, że wieczność. Nikogo z pracowników placówki nie było.
Widziałam tylko dwa możliwe rozwiązania: dalej czekać lub spróbować samodzielnie dotrzeć do domu. Droga nie była jakaś skomplikowana i daleka, jednak do tej pory zawsze ktoś mi towarzyszył, moi koledzy również zawsze byli odbierani przez rodziców, rodzeństwo lub dziadków. W dzisiejszych czasach pewnie nawet przedszkolaki mają telefony komórkowe ale wtedy nikt o czymś takim nawet nie myślał.
"Na pewno mi się uda!" - wstałam, zarzuciłam plecak na ramię i ruszyłam.
Gdzieś tak w połowie drogi zobaczyłam biegnącą w moim kierunku zziajaną mamę krzyczącą: "Zapomniałam!".
Byłam tak zestresowana, że prawie w ogóle się do niej nie odzywałam.

Pamiętam bardzo wyraźnie pierwszą samodzielnie podjętą decyzję, bo było to dla mnie straszne przeżycie.
Miałam wtedy 8 lat i chodziłam do szkoły podstawowej. Po skończonych zajęciach, tak jak zwykle, opiekunka przyprowadziła nas do pomieszczenia znajdującego się przy samym wyjściu ze szkoły, zaraz obok szatni. Po obu stronach tego pomieszczenia poustawiane były rzędy...

Czerwony Parasol[bookLink]4812797|Czerwony Parasol[/bookLink]

Czerwony Parasol[bookLink]4812797|Czerwony Parasol[/bookLink]

 [bookCover]4812797|Czerwony Parasol[/bookCover]