Był taki dzień w moim życiu. W zasadzie niejeden. Moment, w którym jedna osoba potrafi obrócić wszystko i wszystkich przeciwko mnie. I nagle zostaję sama na polu bitwy. Najbardziej smutne jest to, że ten ktoś jest kompletnie niewartościowy. Mimo pełnoletniego wieku nie potrafi w zasadzie niczego, a każdy nad nim skacze. Każdy uważa, że to ich synek, wnuczek, braciszek czy kto tam jeszcze. Przez całe życie staram się być dobra i szanować bliskich jak tylko potrafię, ale czasem widzę, że to nie ma sensu. Zawsze zależało mi na innych. Chciałam im pomagać. Uczę się na błędach i wyciągam ze wszystkiego wnioski. Ważniejszy jest jednak ktoś, kto nie ma żadnych perspektyw na życie i liczy na gotowe.To przykre, ale prawdziwe. Mimo to staram się dążyć do postawionych sobie celów. Wiem, że kiedyś uwolnię się z tych toksycznych relacji i będę wolna i szczęśliwa. Wtedy odetchnę i zapomnę o całym świecie.

Był taki dzień w moim życiu. W zasadzie niejeden. Moment, w którym jedna osoba potrafi obrócić wszystko i wszystkich przeciwko mnie. I nagle zostaję sama na polu bitwy. Najbardziej smutne jest to, że ten ktoś jest kompletnie niewartościowy. Mimo pełnoletniego wieku nie potrafi w zasadzie niczego, a każdy nad nim skacze. Każdy uważa, że to ich synek, wnuczek, braciszek czy...

Ostatni raz przeszło mi przez myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś, gdzie w końcu będę mogła odetchnąć, jakieś dwa lata temu. Nastał wtedy taki okres w moim życiu, gdy nic mi się nie udawało, a każda próba działania kończyła się totalnym fiaskiem. Problemy zaczęły się mnożyć i nawarstwiać, ciągle ponosiłam porażki. Czułam, jakby życie raz za razem wyprowadzało mi ciosy prosto w twarz, przed którymi nijak nie mogłam się obronić. Zaczęłam tracić nadzieję na naprawienie swojej sytuacji i porzuciłam marzenia, staczając się w depresyjne poczucie beznadziei. Chciałam po prostu umrzeć.
Pewnego dnia jednak obudziłam się z mocnym postanowieniem, że dość tego, nie poddam się. Zagryzłam zęby, zacisnęłam pięści, stanęłam do walki.
Doświadczenie to nauczyło mnie, że nawet jeśli ktoś uważa się za silną, niezłomną osobę, zawsze w każdej chwili może przegrać. Życie to nieustanna wojna z losem, w której nie można wiecznie wygrywać. Prawdziwie mocni i wytrwali są jednak ci, którzy nie pozwalają, by ich to zniszczyło, i mimo porażek i upadków prą dalej po swoje, nigdy się nie poddając.

Ostatni raz przeszło mi przez myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś, gdzie w końcu będę mogła odetchnąć, jakieś dwa lata temu. Nastał wtedy taki okres w moim życiu, gdy nic mi się nie udawało, a każda próba działania kończyła się totalnym fiaskiem. Problemy zaczęły się mnożyć i nawarstwiać, ciągle ponosiłam porażki. Czułam, jakby życie raz za razem wyprowadzało mi ciosy...

Nie, niegdy nie myślałam, żeby to zrobić. Może i czułabym się wolna, ale martfiłabym si ęo moich bliskich i przyjaciół. Jak sobie radzą, czy mnie szukają? Może przez chwilę było by mi dobrze żyła bym bez codziennych problemów, ale miałabym inne problemy, poza tym przyzwyczaiłam się już do tego, że wiecznie gdzieś pędzę, gna i lubię to. Lubię gdy coś się dzieje i nie potrafiłabym tak wszystkiegi rzucić i pojechać.

Nie, niegdy nie myślałam, żeby to zrobić. Może i czułabym się wolna, ale martfiłabym si ęo moich bliskich i przyjaciół. Jak sobie radzą, czy mnie szukają? Może przez chwilę było by mi dobrze żyła bym bez codziennych problemów, ale miałabym inne problemy, poza tym przyzwyczaiłam się już do tego, że wiecznie gdzieś pędzę, gna i lubię to. Lubię gdy coś się dzieje i nie...

Masz ten protokół z ostatniej rady? Zrób jeszcze na jutro ewaluację. I pamiętaj o tym szkoleniu w sobotę od godziny 9.00 do 17.00-słyszę głos mojej szefowej. Znowu papierologia...i na dodatek okropna pogoda za oknem-wiatr, deszcz, aż się nie chce opuszczać budynku. Przez głowę przetaczają się skłębione myśli...zaraz, co ja muszę jeszcze dziś zrobić...wizyta u dentysty, trzeba zgłosić cieknący kran, nastawić pranie...ojej, jeszcze nie wyprasowałam poprzedniego...miałam się umówić na te badania kontrolne i do fryzjera...Dlaczego doba ma tylko 24 godziny? Czuję się wypalona, nadmiar obowiązków mnie przerasta. Właśnie w takich sytuacjach mam ochotę uciec na koniec świata, np. do Australii. Już tygodniowy pobyt w tej słonecznej oazie zieleni wśród kangurów, koali i eukaliptusów wystarczyłby mi, aby naładować akumulatory. Po takiej wyprawie, z nowym zapasem sił, mogłabym stawić czoło każdemu zadaniu.

Masz ten protokół z ostatniej rady? Zrób jeszcze na jutro ewaluację. I pamiętaj o tym szkoleniu w sobotę od godziny 9.00 do 17.00-słyszę głos mojej szefowej. Znowu papierologia...i na dodatek okropna pogoda za oknem-wiatr, deszcz, aż się nie chce opuszczać budynku. Przez głowę przetaczają się skłębione myśli...zaraz, co ja muszę jeszcze dziś zrobić...wizyta u dentysty,...

Od czasu do czasu w mojej głowie pojawia się myśl, by zostawić wszystko i uciec od problemów gdzieś w nieznane. Najlepiej na jakąś bezludną wyspę, cieszyć się ciszą i spokojem z dala od cywilizacji i nieustannego dzwięku dzwoniącego telefonu. Mogłabym rozkoszować się otaczającymi mnie widokami pięknej przyrody, którą na codzień kompletnie niedoceniamy żyjąc w nieustannym pędzie i pośpiechu, hołdując tym samym konsumpcyjnemu stylowi życia. To na pewno byłoby cenne i niezapomniane doświadczenie wprowadzające element nowości i świeżości do codziennej prozy życia. Myślę też że, że taka przygoda dałaby mi świeże spojrzenie na pewne wydarzenia i sytuacje w moim życiu, a może pomogłaby rozwiązać istniejące problemy?

Od czasu do czasu w mojej głowie pojawia się myśl, by zostawić wszystko i uciec od problemów gdzieś w nieznane. Najlepiej na jakąś bezludną wyspę, cieszyć się ciszą i spokojem z dala od cywilizacji i nieustannego dzwięku dzwoniącego telefonu. Mogłabym rozkoszować się otaczającymi mnie widokami pięknej przyrody, którą na codzień kompletnie niedoceniamy żyjąc w nieustannym...

Kiedy byłam młodsza bardzo często chciałam uciec dlateko od problemów. Ale teraz kiedy już jestem dorosła nie mam takich myśli, ponieważ nauczyłam się cieszyc z tego co mam mimo, że czasem droga do celu jest wyboista. Sięgając pamięcią wstecz ostatni raz kiedy chciałam uciec daleko to okres liceum. W okresie dojrzewania wydawalo mi się, że to moje problemy są największe a innym żyje się lepiej i łatwiej. Z perspektywy czasu patrząc to problemy w szkole, problemy z chłopcami to byly błahostki. W okresie buntu kiedy wydawało mi się, że nikt mnie nie rozumie chciałam uciec w swój własny świat w którym wszystko byłoby idealne i bezproblemowe.

Kiedy byłam młodsza bardzo często chciałam uciec dlateko od problemów. Ale teraz kiedy już jestem dorosła nie mam takich myśli, ponieważ nauczyłam się cieszyc z tego co mam mimo, że czasem droga do celu jest wyboista. Sięgając pamięcią wstecz ostatni raz kiedy chciałam uciec daleko to okres liceum. W okresie dojrzewania wydawalo mi się, że to moje problemy są największe a...

Pytanie: Kiedy ostatni raz przeszło Wam przez myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś? należałoby chyba odwrócić na: Kiedy ostatni raz NIE przyszło Wam przez myśl, by uciec? Myślę, że ucieczka jest wpisana w naszą codzienność, tak jak jej stałym elementem jest niezdecydowanie,czy zmienność. A w obecnych czasach i tempo życia które zabiera oddech. Człowiek,istota kapryśna, znerwicowana - zawsze odwraca się od tego co ma, a co obciążone jest zazwyczaj jakimś ciężarem i ucieka tam gdzie niby ma być lepiej, a w końcu i ucieka od tego do czego uciekał- bo lepiej nie jest. Błędne koło. Ucieczka nie musi być realna ale i mentalna. A choćby ja teraz, niby się uczę - wykonuje swoje obowiązki, ale i uciekam na ten portal, by wziąć udział w konkursie i wystrugać myśl, dzięki której będę mogła, po wygraniu, uciec w lekturę. Poważna i stresująca logistyka. I samo uciekanie potrafi więc zabrać oddech.

Pytanie: Kiedy ostatni raz przeszło Wam przez myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś? należałoby chyba odwrócić na: Kiedy ostatni raz NIE przyszło Wam przez myśl, by uciec? Myślę, że ucieczka jest wpisana w naszą codzienność, tak jak jej stałym elementem jest niezdecydowanie,czy zmienność. A w obecnych czasach i tempo życia które zabiera oddech. Człowiek,istota kapryśna,...

Codziennie mam takie myśli, żeby zostawić wszystko i wyjechać w Bieszczady.
Góry mają w sobie tyle spokoju, niezmąconego piękna i sielankowej atmosfery!
Tak bardzo je uwielbiam, ze gdybym miała tylko możliwość (i większe finanse) od razu bym tam zamieszkała.
Uroczy pensjonat w górach - pomarzyć zawsze można! :)
"Marzenia są dopełnieniem rzeczywistości".

Codziennie mam takie myśli, żeby zostawić wszystko i wyjechać w Bieszczady.
Góry mają w sobie tyle spokoju, niezmąconego piękna i sielankowej atmosfery!
Tak bardzo je uwielbiam, ze gdybym miała tylko możliwość (i większe finanse) od razu bym tam zamieszkała.
Uroczy pensjonat w górach - pomarzyć zawsze można! :)
"Marzenia są dopełnieniem rzeczywistości".

Dzisiaj rano. Mam 25 lat, a czuję się jakbym miała 75. Wiecznie zabiegana, niewyspana, kompletnie bez czasu dla siebie. Moja dwuletnia córka, obowiązki domowe i praca pochłaniają cały mój czas. Stale jestem w biegu, mało śpię, jem byle jak i byle gdzie, a wolny weekend oznacza 2 razy więcej pracy niż zwykle (w pracy przynajmniej siedzę i mam czas na śniadanie). W dodatku praktycznie wcale nie widuję męża, który pracuje od rana do wieczora. Czuję się w związku z tym bardzo samotna i zaniedbana. Chciałabym spakować się w małą walizkę i uciec gdzieś , najlepiej do drewnianej chatynki bez prądu, ludzi i całkowitej łączności ze światem, gdzie mogłabym po prostu spać, jeść i delektować się otaczającą mnie naturą. Chociaż na jeden dzień.

Dzisiaj rano. Mam 25 lat, a czuję się jakbym miała 75. Wiecznie zabiegana, niewyspana, kompletnie bez czasu dla siebie. Moja dwuletnia córka, obowiązki domowe i praca pochłaniają cały mój czas. Stale jestem w biegu, mało śpię, jem byle jak i byle gdzie, a wolny weekend oznacza 2 razy więcej pracy niż zwykle (w pracy przynajmniej siedzę i mam czas na śniadanie). W dodatku...

Codziennie rano, kiedy mam iść do pracy, w której umęczę się jak dziki zwierz na polowaniu pomagając każdemu, kto tego potrzebuje, a ludzie i tak będą pogardzać moim zawodem i mówić, że chcę tylko pieniędzy. Gdybym mogła coś takiego zrobić rzuciłabym to wszystko, wyjechałabym daleko- Bali? Australia? Na bilet w jedną strone akurat wystarczy oszczędności ;) Otworzyłabym bar na plaży, gdzie ludzie by mogli spędzać wieczory, ja sama bym mogła się odstresować, serwować drinki, a potem spać do południa :D Taka moja mała idylla w myślach

Codziennie rano, kiedy mam iść do pracy, w której umęczę się jak dziki zwierz na polowaniu pomagając każdemu, kto tego potrzebuje, a ludzie i tak będą pogardzać moim zawodem i mówić, że chcę tylko pieniędzy. Gdybym mogła coś takiego zrobić rzuciłabym to wszystko, wyjechałabym daleko- Bali? Australia? Na bilet w jedną strone akurat wystarczy oszczędności ;) Otworzyłabym bar...