Dedyzja o wyjeździe chodziła za nim od kilku lat. Studiował marketing i zarządzanie, pracując wieczorami w knajpach, a w weekendy na promocjach w supermarketach.
Byłam zachwycona uporem, jaki go cechował. Nigdy nie narzekał, nie skarżył się, że jest mu ciężko, bo ojciec odszedł dawno temu, a matka była bezrobotna. M. był miłym, pomocnym chłopakiem, takim który zawsze się uśmiecha. Potem skończył studia i postawił wszystko na jedną kartę, wyjeżdżając do Londynu.Po trzech miesiącach przyjechał z pierwszą wizytą i aby to uczczić zaprosił nas do klubu. Nie poznałam go. Miał dziwną fryzurę, ubrany był w potarganą koszulkę i wytarte dżinsy, nosił gumowe, niebieskie sandały. Ta zmiana wyglądu nie przeraziła mnie jednak tak bardzo, jak zmiany, które zaszły w jego osobowości. Opowiadając nam o Anglii używał co rusz obcojęzycznych wyrażeń, histerycznie się śmiał i próbował nam uśmiadomić, jak niewiele jesteśmy warci. My, ludzie którzy zostali w Polsce. Chwalił się dobrą pracą, trzycyfrowymi miecięcznymi zarobkami, świetnym mieszkaniem w centrum. Twierdził, że częściowo zapomniał polskiego. Po kilku dniach znowu wyjechał, ale w grudniu wrócił. Tym razem na zawsze. Okazało się, że sprzedawał jedzenie w barze szybkiej obsługi, w czapeczce z poliestru, imitującej głowę kurczaka. Nie mogąc znaleźć żadnej innej pracy, postanowił przeprosić się ze swoją ojczyzną i z nami, jego przyjaciółmi z dawnych lat. Dziś podobno pracuje w jakimś banku.

Dedyzja o wyjeździe chodziła za nim od kilku lat. Studiował marketing i zarządzanie, pracując wieczorami w knajpach, a w weekendy na promocjach w supermarketach.
Byłam zachwycona uporem, jaki go cechował. Nigdy nie narzekał, nie skarżył się, że jest mu ciężko, bo ojciec odszedł dawno temu, a matka była bezrobotna. M. był miłym, pomocnym chłopakiem, takim który zawsze się...

Przez całą podstawówkę miałam jedną najlepszą koleżankę – R. Wszystko robiłyśmy razem. Siedziałyśmy w jednej ławce na każdej lekcji, razem jadłyśmy drugie śniadanie, podczas długiej przerwy krążyłyśmy pod rękę po korytarzu, wzbudzając równocześnie zainteresowanie i zazdrość innych koleżanek z klasy, wspólnie wyprawiałyśmy urodziny, jeździłyśmy na kolonie, a gdy w końcu byłyśmy starsze – wymieniałyśmy się naszymi spostrzeżeniami odnośnie chłopców z klasy, chichocząc przy tym i zaśmiewając się do łez. R i ja byłyśmy nierozłączne do czasów gimnazjum. Zawsze uśmiechnięte, zawsze razem, zawsze pod rękę. Mieć taką koleżankę to najlepsze co może spotkać dzieciaka, kiedy dopiero zaczyna szukać swojej drogi. Rodzicom R przestało się jednak powodzić, ojciec stracił pracę i po kilku miesiącach wyemigrował do Anglii, by zarobić na życie i utrzymać rodzinę. Przez pół roku przysyłał pieniądze, potem zdecydował, że wszyscy wyjadą i do niego dołączą. Sprzedali dom, działkę, kupili bilety na samolot. Najpierw pojechała mama R i jej dwóch braci, żeby się zaaklimatyzować. R została z babcią na wakacje. Do dziś pamiętam pochmurną, deszczową sobotę, kiedy się żegnałyśmy. Pamiętam te szczery łzy, mocne uściski i obietnice, że zawsze będziemy najlepszymi przyjaciółkami. Dziecięce pragnienia dość szybko się rozpłynęły. Początkowo widziałam się z R zawsze, gdy wracała do Polski. Potem robiła to coraz rzadziej, aż w końcu o mnie zapomniała. Dwa lata temu znalazłam ją na facebook'u. Milion zdjęć i filmików. Teraz tylko internet mówi mi, co u niej słychać.

Przez całą podstawówkę miałam jedną najlepszą koleżankę – R. Wszystko robiłyśmy razem. Siedziałyśmy w jednej ławce na każdej lekcji, razem jadłyśmy drugie śniadanie, podczas długiej przerwy krążyłyśmy pod rękę po korytarzu, wzbudzając równocześnie zainteresowanie i zazdrość innych koleżanek z klasy, wspólnie wyprawiałyśmy urodziny, jeździłyśmy na kolonie, a gdy w końcu...

Osobą, która zainspirowała mnie do wypowiedzenia się tutaj jest mój narzeczony. Urodził się w Rio de Janeiro i dopiero po 15 latach życia przeniósł się do Portugalii aby wraz z rodziną wyrwać się z miasta gdzie jedynie 10% ludności żyje w dobrobycie. Po pierwszym roku studiów udał się na bardzo popularna ostatnio wymianę studencką Erasmus do Polski gdzie wrócił parę miesięcy po ukończeniu studiów. Dzięki niemu dowiedziałam się, że w Brazylii zamieszkuje ogromna rzesza polaków, szczególnie w miastach Kuritiba i Sao Paolo. Dowiedziałam sie wiele o przyczynach jego decyzji o wyprowadzce i poszukiwaniu lepszego życia w państwie z, którego sami uciekamy! W Polsce ma wszystko czego potrzebuje, dostatnie życie, prywatną opiekę medyczną i możliwość dalszego kształcenia się na co nie był w stanie sobie pozwolić ani w Brazylii ani w Portugalii. W Brazylii, w Rio, młodzież nie gra w gry komputerowe, nie chodzi razem do kina aby obejrzeć film. Dzieci od najmłodszych lat zachęcane są do wstąpienia do gangów i karteli narkotykowych gdzie codziennością są śmiertelne pobicia i posiadanie broni. Codziennością jest strach i obawa o swoje życie w trakcie spaceru, nawet jeśli zginiesz policja nie będzie ścigać przestępcy ponieważ jesteś tylko jedną z setek poszkodowanych osób. Codziennością jest bezkarne łamanie prawa przez ludzi, którzy przekupują policję grubymi sumami bądź narkotykami. Więkoszość ludzi pierwszego świata kojarzy sobie "Miasto Boga" z wieloma atrakcjami turystycznymi i pięknymi widokami lecz prawda jest taka, że dla mieszkańców życie tam to nieustanna walka o przetrwanie w favelach. Chciałabym żeby pewnego dnia więcej polaków popatrzyło na nasz kraj jako na kraj pełen możliwości, kraj dostatku jeśli tylko tego chcemy. Ludzie szukają miejsca w jakim żyjemy, a my niestety tego nie doceniamy ciągle narzekając i uciekając stąd jak z tonącego statku.

Osobą, która zainspirowała mnie do wypowiedzenia się tutaj jest mój narzeczony. Urodził się w Rio de Janeiro i dopiero po 15 latach życia przeniósł się do Portugalii aby wraz z rodziną wyrwać się z miasta gdzie jedynie 10% ludności żyje w dobrobycie. Po pierwszym roku studiów udał się na bardzo popularna ostatnio wymianę studencką Erasmus do Polski gdzie wrócił parę...

Mój serdeczny przyjaciel siedzi w Anglii. Każdy z nas pewnie zna po kilka osób, będących na emigracji. Dlaczego więc piszę o nim? Otóż, z dwóch powodów. Jeden to taki, że nie znam nikogo, kto bardziej nie chciałby się ruszać ze swojego domku na wsi. A dwa to, że sam siałem ziarna tego wyjazdu. Dlaczego "serdeczny przyjaciel" miałby psuć drugiemu jego plany siedzenia na wsi i wyrzucania go na drugi koniec Europy? Spieszę z wyjaśnieniem, żebym nie wyszedł na mąciciela, bawiącego się ludzkim życiem.
Wyobraźcie sobie proszę sytuację, w której osoba, którą znacie całe życie, człowieka ciekawego świata, spokojnego i radosnego, wstaje co rano po czternastogodzinnej zmianie w gastronomii i idzie tam z powrotem. Po przebudzeniu stosował mantrę, pozwalającą mu odreagować "K*#@%, znowu tam". Pracował i spał - nic więcej. Za 1600 + napiwki. Nie był w stanie odłożyć nic, bo większość pensji szła "na bieżące sprawy".
Znając jego przyzwyczajenia, mówiłem żeby zmienił pracę i poszukał czegoś w okolicy. Bez powodzenia. Dlatego przestałem się ograniczać i mówiłem mu, żeby spróbował wyjechać, że już nie działa społeczeństwo, w którym rodzisz się i umierasz w jednym miejscu. Że trzeba się przemieszczać tam gdzie jest praca. W końcu różne zbiegi okoliczności pchnęły go za kanał La Manche (czy tam Angielski). Pracuje tam fizycznie i wiem, że co rano przed wyjściem powtarza sobie mantrę "F@#*, again there", ale przynajmniej jest w stanie odłożyć sobie na przyszłość, gdy wróci na swoją wioskę.

Mój serdeczny przyjaciel siedzi w Anglii. Każdy z nas pewnie zna po kilka osób, będących na emigracji. Dlaczego więc piszę o nim? Otóż, z dwóch powodów. Jeden to taki, że nie znam nikogo, kto bardziej nie chciałby się ruszać ze swojego domku na wsi. A dwa to, że sam siałem ziarna tego wyjazdu. Dlaczego "serdeczny przyjaciel" miałby psuć drugiemu jego plany siedzenia na wsi...

W dzisiejszych czasach wiele Polaków emigruje w celach zarobkowych. Smutne jest to, że polskie rodziny, które od zawsze żyły w swojej ojczyźnie, są zmuszone, by wyjechać i zarabiać za granicą, tak by móc zapewnić lepszy byt swojej rodzinie. Jednak historia moich znajomych i powód ich wyjazdu są zupełnie inne i według mnie - jeszcze gorsze. Dwójka szczęśliwych ludzi, wykształconych - on psycholog, ona nauczycielka języka hiszpańskiego, oboje pracujący w zawodzie. Nie żyli w biedzie, wręcz przeciwnie - powodziło im się bardzo dobrze. Niestety nie w każdej dziedzinie życia - uporczywi sąsiedzi doprowadzili ich do decyzji o opuszczeniu kraju. Para wiodła sobie szczęśliwe życie, w pięknym domku na wsi, który ona otrzymała w spadku po babci. Co ważne - nie byli osobami wierzącymi, żyli bez ślubu - a to bardzo nie podobało się ich sąsiadom, którzy wciąż pamiętali o poprzedniej mieszkance domu, osobie bardzo wierzącej. Ona zaszła w ciążę - bliźniaczą, a jak się potem okazało - zapłodnienie odbyło się przez zabieg in vitro. Zachowanie sąsiadów, gdy dowiedzieli się prawdy - było karygodne - uprzykrzali im życie na każdym kroku.O ile emigrację w celach zarobkowych jestem w stanie zrozumieć, to nie mogę przeboleć tego, ile w ludziach jest zawiści, że potrafią doprowadzić innych do takiego stanu. Takie zachowanie i to ze strony "przykładnych"katolików, którzy w rzeczywistości nie potrafią obdarzyć miłością bliźniego. Kontakt z parą mam ciągle - żyje im się o wiele lepiej w innym kraju, który przyjął ich otwarcie oraz którego mieszkańcy nie fundują im takich problemów, jak nasi rodacy.

W dzisiejszych czasach wiele Polaków emigruje w celach zarobkowych. Smutne jest to, że polskie rodziny, które od zawsze żyły w swojej ojczyźnie, są zmuszone, by wyjechać i zarabiać za granicą, tak by móc zapewnić lepszy byt swojej rodzinie. Jednak historia moich znajomych i powód ich wyjazdu są zupełnie inne i według mnie - jeszcze gorsze. Dwójka szczęśliwych ludzi,...

Najtrudniej jest się ruszyć. Nie chodzi mi o chęć i wolę, lecz o możliwości.
W mojej mieścinie trudno było o jakąkolwiek pracę – a o godziwie płatną pracę, jeszcze trudniej (nie mówiąc już o dobrze płatnej pracy). Siedziałem więc na kasie w Lidlu, mając zaledwie pół etatu i odkładałem każdy grosz. Chciałem uciec stamtąd, zabrać dziewczynę (mieszkającą trzysta kilometrów ode mnie) do Krakowa i tam rozpocząć prawdziwie dorosłe życie. Problem polegał na tym, że fundusze nie pozwalały mi na przeprowadzkę. Dorabiałem więc na czarno, między innymi naprawiając zniszczone palety, razem z menelami, którzy pracowali wyłącznie na wódkę, nocleg i jakiś posiłek.
Wciąż jednak było mało.
Kiedy pojawiła się okazja, skorzystałem z niej, choć długo się wahałem.
O ironio, że musiałem wybyć do Anglii, by móc wyjechać do Krakowa. W państwie dżentelmenów spędziłem ponad rok, skrupulatnie odkładając funty na planowany cel. Pracowałem tam jako kucharz, choć w Polsce miałem problem by ugotować jajko na twardo. Mimo to wyrobiłem się i szło mi nie najgorzej.
Wreszcie nadszedł czas, by wrócić do Ojczyzny. Nigdy nie byłem patriotą, ale muszę przyznać, że za granicą stałem się nim. Nie takim na pokaz – nigdy nie kupię koszulki z patriotycznym hasłem – ale takim skrytym, w sercu.
Dzisiaj, dzięki oszczędnościom zdobytym w Anglii, mieszkam ze swoją – teraz już – narzeczoną w Krakowie, studiując i pracując, ale już nie jako kucharz. Udało się.

Najtrudniej jest się ruszyć. Nie chodzi mi o chęć i wolę, lecz o możliwości.
W mojej mieścinie trudno było o jakąkolwiek pracę – a o godziwie płatną pracę, jeszcze trudniej (nie mówiąc już o dobrze płatnej pracy). Siedziałem więc na kasie w Lidlu, mając zaledwie pół etatu i odkładałem każdy grosz. Chciałem uciec stamtąd, zabrać dziewczynę (mieszkającą trzysta kilometrów ode...

Kilka lat temu wyjechałam na Ukrainę, do Winnicy, by pracować jako wolontariuszka. Decyzję o przeprowadzce podjęłam niemal z dnia na dzień. Spakowałam dwa ogromne plecaki i ruszyłam w nieznane. Przez pół roku prowadziłam lekcje polskiego dla dzieci w przedszkolu, tłumaczyłam dokumenty i artykuły, a po godzinach uczyłam się języka i podróżowałam. Choć moja mała emigracja trwała zaledwie pół roku (na wyraźne życzenie mojego promotora, który nie lubił zdalnych magistrantów), zaowocowała wieloma nowymi znajomościami, niesamowitymi podróżami, mnóstwem nowych przepisów, a przede wszystkim pracą o polskich i ukraińskich diabłach, które mają ze sobą więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać. Dzięki temu krótkiemu wyjazdowi, udało mi się też na nowo pokochać Wrocław i zrozumieć, że to moje miejsce na świecie, mimo że każdego roku, znów i znów, z chęcią ruszam na Wschód. :)

Kilka lat temu wyjechałam na Ukrainę, do Winnicy, by pracować jako wolontariuszka. Decyzję o przeprowadzce podjęłam niemal z dnia na dzień. Spakowałam dwa ogromne plecaki i ruszyłam w nieznane. Przez pół roku prowadziłam lekcje polskiego dla dzieci w przedszkolu, tłumaczyłam dokumenty i artykuły, a po godzinach uczyłam się języka i podróżowałam. Choć moja mała emigracja...

Moje siostry cioteczne wyemigrowały do USA. Ze zdjęć na facebooku widzę, że ułożyły tam sobie życie. Mieszkają tam od lat. Jedna z nich przylatuje na Boże Narodzenie. Cała moja rodzina zastanawia się jak to będzie przecież żegnaliśmy ją jako małą dziewczynkę, a tu przyjedzie ukształtowana dorosła kobieta. Ja myślę, że dla nich obu to USA jest domem nie Polska.

Moje siostry cioteczne wyemigrowały do USA. Ze zdjęć na facebooku widzę, że ułożyły tam sobie życie. Mieszkają tam od lat. Jedna z nich przylatuje na Boże Narodzenie. Cała moja rodzina zastanawia się jak to będzie przecież żegnaliśmy ją jako małą dziewczynkę, a tu przyjedzie ukształtowana dorosła kobieta. Ja myślę, że dla nich obu to USA jest domem nie Polska.

To było 10 lat temu. Wyjechałam w wieku 19 lat.Pracowałam na magazynie w DHL'u poprzez biuro holenderskie. Wspaniała ekipa w pracy. Wymieszanie kulturowe od Holendra, Chilijczyka, Niemca, Turczynkę i wielu innych. Nauka holenderskiego. Życie zupełnie inne niż tutaj. Bardziej beztroskie. Ludzie bardziej szczęśliwi, życzliwsi. Niestety po 4 latach bajka prysła. DHL przerobili na inną firmę. Osoby bez uprawnienia na wózek powysyłali na inne firmy. Niestety pech chciał, że razem z moim współlokatorem trafiliśmy na magazyn gdzie robili prawie sami Turcy. Uwierzcie mi w życiu nie robiłam z bardziej leniwymi ludźmi. Jeszcze przez rok tułałam się od firmy do firmy. Postanowiłam wyjechać. Dziś w wieku 29 lat mam piękny dom, narzeczonego, psa i dwa koty. I chociaż życie tutaj jest bardziej skomplikowane nie zamieniłabym tego na żadne bogactwa tego świata.

To było 10 lat temu. Wyjechałam w wieku 19 lat.Pracowałam na magazynie w DHL'u poprzez biuro holenderskie. Wspaniała ekipa w pracy. Wymieszanie kulturowe od Holendra, Chilijczyka, Niemca, Turczynkę i wielu innych. Nauka holenderskiego. Życie zupełnie inne niż tutaj. Bardziej beztroskie. Ludzie bardziej szczęśliwi, życzliwsi. Niestety po 4 latach bajka prysła. DHL przerobili...

Moja koleżanka wyemigrowała do Anglii. Powód bardzo prosty praca, zarobki i stabilność co w naszym kraju niestety bardzo kuleje. I nie pracuje ona na jakimś wysokim stanowisku a przez 3 lata potrafiła nazbierać na budowę domu od podstaw.

Moja koleżanka wyemigrowała do Anglii. Powód bardzo prosty praca, zarobki i stabilność co w naszym kraju niestety bardzo kuleje. I nie pracuje ona na jakimś wysokim stanowisku a przez 3 lata potrafiła nazbierać na budowę domu od podstaw.