Natalia, podejdź do mnie i zamknij drzwi" - mój szef kiedy wzywa na dywanik...1000 myśli co zrobiłam źle.

Natalia, podejdź do mnie i zamknij drzwi" - mój szef kiedy wzywa na dywanik...1000 myśli co zrobiłam źle.

Dla mnie osobiście najgorsze z możliwych stwierdzenia to np: ""Obiecaj, że się zgodzisz", "Proszę, powiedz tak", "Nie odmawiaj" rzucane na samym początku rozmowy, w momencie, kiedy jeszcze zupełnie nie mam pojęcia, o co może chodzić. Wymuszanie takich obietnic "w ciemno" zawsze przyprawia mnie o przyspieszone bicie serca. W takich sytuacjach spodziewam się prawdziwych kłopotów, spraw naprawdę wielkiego kalibru i jest to dla mnie ogromnie stresujące. Tym bardziej, że nie składam obietnic bez pokrycia, a tu w pewnym stopniu jestem do tego zmuszana. Nie dość, że sama sytuacja wprowadza zdenerwowanie, to jeszcze muszę się usprawiedliwiać, że nie mogę nic obiecać, dopóki nie dowiem cię o co chodzi. Okropność.

Dla mnie osobiście najgorsze z możliwych stwierdzenia to np: ""Obiecaj, że się zgodzisz", "Proszę, powiedz tak", "Nie odmawiaj" rzucane na samym początku rozmowy, w momencie, kiedy jeszcze zupełnie nie mam pojęcia, o co może chodzić. Wymuszanie takich obietnic "w ciemno" zawsze przyprawia mnie o przyspieszone bicie serca. W takich sytuacjach spodziewam się prawdziwych...

"Co było w szkole?" To pytanie zadawane każdego dnia przez moją mamę przez te wszystkie lata spędzone w szkolnej ławie było dla mnie prawdziwym koszmarem i zawsze wywoływało irytację. Nie chodzi o to, że miałam się czego bać. Zawsze byłam wzorową uczennicą, która miała nagrody za wyniki, ale jednak uczyłam się, bo musiałam, a nie dlatego, że lubiłam. I bardzo nie lubiłam rozmawiać o szkole w domu. A wiecie co jest najgorsze?? Teraz JA zadaję to znienawidzone pytanie, brr.....

"Co było w szkole?" To pytanie zadawane każdego dnia przez moją mamę przez te wszystkie lata spędzone w szkolnej ławie było dla mnie prawdziwym koszmarem i zawsze wywoływało irytację. Nie chodzi o to, że miałam się czego bać. Zawsze byłam wzorową uczennicą, która miała nagrody za wyniki, ale jednak uczyłam się, bo musiałam, a nie dlatego, że lubiłam. I bardzo nie lubiłam...

"Mam dwie wiadomości- dobrą i złą"
Nie ma dla mnie nic gorszego niż usłyszeć coś takiego, zwłaszcza gdy z niecierpliwością oczekuję na informację dotyczącą ważnej dla mnie sprawy. Jestem fatalistką i zawsze wydaje mi się, że coś nie może pójść po mojej myśli. Takie stwierdzenie powoduje we mnie natychmiastowy napad lęku- przyspieszony oddech, szalejące ciśnienie, poty i suchość w ustach. Jak to? Co poszło nie tak? Co złego mogło się stać? Ta druga, dobra wiadomość wcale nie robi na mnie większego wrażenia. Jestem wówczas przekonana, że jest ona czymkolwiek na otarcie łez po ogromnym bólu zadanym przez tą pierwszą, złą informację. Dlatego też zdecydowanie wolę przekazanie mi bezpośrednio tego co się stało, bez jakichkolwiek ogródek. Jednak muszę przyznać, że rzadko się zdarza, żeby ta zła wiadomość była tak bardzo przerażająca, że aż niemożliwa do przetrawienia a dobra tak licha, że tylko pogrążyła mnie w jeszcze większym smutku. I mam nadzieję, że nigdy nie przekonam się, jak to jest gdy moje najczarniejsze myśli stają się rzeczywistością.

"Mam dwie wiadomości- dobrą i złą"
Nie ma dla mnie nic gorszego niż usłyszeć coś takiego, zwłaszcza gdy z niecierpliwością oczekuję na informację dotyczącą ważnej dla mnie sprawy. Jestem fatalistką i zawsze wydaje mi się, że coś nie może pójść po mojej myśli. Takie stwierdzenie powoduje we mnie natychmiastowy napad lęku- przyspieszony oddech, szalejące ciśnienie, poty i...

Jest jedno zdanie, które w dzieciństwie przyprawiało mnie o gęsią skórkę, a przez plecy przemknęły mi dreszcze. Jest to zdanie napawające mnie niczym innym jak czystym obrzydzeniem. Zdanie, którego obawiałam się zawsze wracając ze szkoły. Lęk był spowodowany również tym, że słowa wypowiadała moja mama, kobieta, która za czasów dzieciaka miała władzę niczym królowa i jak rzekła tak się właśnie działo. To zdanie brzmi:
"Dominiczka dzisiaj na obiad jemy brukselkę"

Jest jedno zdanie, które w dzieciństwie przyprawiało mnie o gęsią skórkę, a przez plecy przemknęły mi dreszcze. Jest to zdanie napawające mnie niczym innym jak czystym obrzydzeniem. Zdanie, którego obawiałam się zawsze wracając ze szkoły. Lęk był spowodowany również tym, że słowa wypowiadała moja mama, kobieta, która za czasów dzieciaka miała władzę niczym królowa i jak...

" Pogadamy w domu"
Słowa mojej mamy gdy byłam dzieckiem. Oznaczało że wykręca się żeby czegoś mi nie kupić. W praktyce oznaczało to że i tak tego nie dostanę.

" Niewiem czy dożyję jutra"
Jak powyżej bardzo słaby wykręt i odmowa moich skromnych potrzeb.

" Pogadamy sobie w domu"
Jakże podobne do pierwszego ale znaczące coś zupełnie innego.
Oznaczało kłopoty... moje kłopoty.

" Pogadamy w domu"
Słowa mojej mamy gdy byłam dzieckiem. Oznaczało że wykręca się żeby czegoś mi nie kupić. W praktyce oznaczało to że i tak tego nie dostanę.

" Niewiem czy dożyję jutra"
Jak powyżej bardzo słaby wykręt i odmowa moich skromnych potrzeb.

" Pogadamy sobie w domu"
Jakże podobne do pierwszego ale znaczące coś zupełnie innego.
Oznaczało kłopoty... moje...

Ostatnio zapomniałaś wyłączyć komputer …
Te kilka słów nigdy nie może znaczyć coś dobrego. Gdy ktoś wspomina mi, że zerknął do mojego komputera to w mojej głowie zaczyna się chaos. Czuję jakbym była naga, odarta ze swojej prywatności jestem totalnie zagubiona.

Nikomu nie życzę takiej przygody…

Ostatnio zapomniałaś wyłączyć komputer …
Te kilka słów nigdy nie może znaczyć coś dobrego. Gdy ktoś wspomina mi, że zerknął do mojego komputera to w mojej głowie zaczyna się chaos. Czuję jakbym była naga, odarta ze swojej prywatności jestem totalnie zagubiona.

Nikomu nie życzę takiej przygody…

Oceny wstawię na USOS do wieczora
Niewinne zdanie, które przeradza się w prawdziwą torturę.
Wszystko zaczyna się od poczucia dezorientacji.
Kompletnie nie mogę znaleźć sobie miejsca w mieszkaniu.
Chodzę od pokoju do pokoju.
Od drzwi do drzwi.
Uczucie stresu narasta z każdą godziną.
Nie mogę spać.
Ciężko jest cokolwiek przełknąć.
Oczekiwanie.
Oczekiwanie.
Oczekiwanie.
Kulminacja następuje wtedy, kiedy sprawdzam platformę USOS.
Ręce trzęsą się, kiedy wpisuje hasło.
Serce bije, jakbym występował przed ogromną publicznością.
Adrenalina wkracza do gry.
Strona się ładuje.
Otwieram folder.
Po plecach przebiega nieprzyjemny dreszcz.
Emocje kotłują się w mojej głowie.
Czuję, jak coś rozrywa mnie od środka.
Nie mogę już dłużej wytrzymać.
Widzę oceny...
Jest godzina 22.00
Wykładowca jeszcze ich nie podał.
Tortur ciąg dalszy...

Okazuje się, że w życiu studenta USOS odgrywa rolę jednej z największych tortur.
Każdemu zależy na ocenach.
Tych pozytywnych oczywiście.
Zaś strach o pojawieniu się tej znienawidzonej przez wszystkich dwójki nie opuszcza studenta do ostatnich dni przygody z edukacją.

Oceny wstawię na USOS do wieczora
Niewinne zdanie, które przeradza się w prawdziwą torturę.
Wszystko zaczyna się od poczucia dezorientacji.
Kompletnie nie mogę znaleźć sobie miejsca w mieszkaniu.
Chodzę od pokoju do pokoju.
Od drzwi do drzwi.
Uczucie stresu narasta z każdą godziną.
Nie mogę spać.
Ciężko jest cokolwiek przełknąć.
Oczekiwanie.
Oczekiwanie.
Oczekiwanie.
...

Dzwoni telefon. Na wyświetlaczu numer którego nie mam zapisanego w książce. Pierwsza myśl: czy dzwoni ktoś z informacją, że coś się stało... Chwila zawahania. A może to znak i będzie dobra wiadomość. Odbieram i słyszę:
"Dzień dobry nazywam się ....... z firmy ...... i chciałbym zaproponować ......tiit tiit tiit
Szybka i błyskawiczna reakcja

Dzwoni telefon. Na wyświetlaczu numer którego nie mam zapisanego w książce. Pierwsza myśl: czy dzwoni ktoś z informacją, że coś się stało... Chwila zawahania. A może to znak i będzie dobra wiadomość. Odbieram i słyszę:
"Dzień dobry nazywam się ....... z firmy ...... i chciałbym zaproponować ......tiit tiit tiit
Szybka i błyskawiczna reakcja

Na pewno zależy od kogo słyszałaby takie słowa. Jeżeli słowa "musimy porozmawiać"usłyszałabym z ust kogoś bliskiego mojemu sercu, to pierwsze co bym poczuła to niepokój i troskę. Czuję to nawet teraz, pisząc o tym. Bo jestem pewna, że moja wyobraźnia w takiej sytuacji podsuwałaby mi najgorsze scenariusze. W podobnej sytuacji dotyczącej osoby mi obcej lub niepowiązanej ze mną jakąś silniejszą więzią, poczułaby pewnie coś w rodzaju troski pomieszanej z niechęcią w stylu "czemu mówisz to mi; masz własną rodzinę i przyjaciół".
Jeżeli bym usłyszała słowa w stylu "widziałem wszystko", pewnie pierwszym, co bym zrobiła, to spojrzałabym z ciekawością na osobę, która wypowiedziała te słowa i zaczęła się zastanawiać, co ona mogła takiego zobaczyć. I moja dalsza reakcja byłaby zapewne uzależniona od tego, co zrobiłam złego wstydliwego, czy innego "mało pozytywnego i obleśnego";) w ostatnim czasie.
A co do "sprawdziłem wasze kartkówki"... Zawsze się dobrze uczyłam i nigdy mnie nie stresowało ogłaszanie wyników.:) Wprost przeciwnie - lubię te momenty, bo zawsze mam nadzieję, że ja będę kolejny raz tą najlepszą.:) Przyjemny jest ten dreszczyk emocji przed odczytaniem przez nauczyciela/prowadzącego zajęcia wyników. A jeszcze wspanialszy jest moment, kiedy ludzie z grupy spoglądają na ciebie z mieszaniną zazdrości i podziwu w oczach.;)

Na pewno zależy od kogo słyszałaby takie słowa. Jeżeli słowa "musimy porozmawiać"usłyszałabym z ust kogoś bliskiego mojemu sercu, to pierwsze co bym poczuła to niepokój i troskę. Czuję to nawet teraz, pisząc o tym. Bo jestem pewna, że moja wyobraźnia w takiej sytuacji podsuwałaby mi najgorsze scenariusze. W podobnej sytuacji dotyczącej osoby mi obcej lub niepowiązanej ze...