W naszych skomercjalizowanych czasach, czasach gdzie jesteśmy nastawieni na konsumpcję, poliamoria wydaje się być naturalną koleją rzeczy. Wszędzie, w telewizji, prasie, na billboardach jesteśmy bombardowani hasłami typu: do wszystkich sieci rozmowy gratis, dwa w cenie jednego, bez zobowiązań… Mamy wszystkiego dużo, dostajemy to szybko, przebieramy między tysiącami ofert nie potrafiąc się zdecydować... Chcemy więcej, chcemy bardziej nie przywiązując się zbytnio do niczego, nikogo… Nie potrafimy wybrać, jesteśmy coraz bardziej niezdecydowani, boimy się odpowiedzialności za swoje decyzje. Jak tu się nie pogubić? Można stworzyć związek poliamoryczny. Pojawia się pytanie czy w takich związkach bardziej chodzi i mnożenie swojej miłości czy zwyczajnie o spełnienie potrzeb seksualnych? O ile potrzebę zaspokojenia seksualnego, zerwanie z monotonią jestem w stanie zrozumieć to dzielenie się miłością już nie. Bo przecież miłość wymaga zaangażowania i pielęgnacji, poświęcenia czasu i troski... W dzisiejszych czasach ciężko w pełni poświecić czas jednemu partnerowi a co dopiero dwóm lub trzem? Nie da się przeżywać po równo ani kochać- miłość miłości jest nierówna,każda jest inna, więc jak tu znaleźć równowagę? O ile z perspektywy takie związki wydają się być wręcz uszyte na miarę XXI wieku, to czy jednak są sprawiedliwe?

W naszych skomercjalizowanych czasach, czasach gdzie jesteśmy nastawieni na konsumpcję, poliamoria wydaje się być naturalną koleją rzeczy. Wszędzie, w telewizji, prasie, na billboardach jesteśmy bombardowani hasłami typu: do wszystkich sieci rozmowy gratis, dwa w cenie jednego, bez zobowiązań… Mamy wszystkiego dużo, dostajemy to szybko, przebieramy między tysiącami ofert...

Jestem zagorzałą monogamistką. Nigdy nie zdecydowałabym się na związek w trójkącie, czy innych wielokątach.
Nie sądzę aby możliwe było zaangażowanie się w związek z kilkoma osobami jednocześnie na tym samym poziomie. Każdego z partnerów będą przecież łączyły inne relacje. W takim wypadku zawsze ktoś będzie czuł się zazdrosny, pokrzywdzony.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie wychowywania dzieci w poliamorycznym związku. Parę, która poczęła dziecko łączą specjalne więzi. Myślę, że żaden człowiek nie naraziłby swojego dziecka na widok jego taty/mamy w objęciach innej osoby. Takie zachowanie na pewno zaburzyłoby harmonię dziecka i jego poczucie bezpieczeństwa.
Nie ma związków idealnych. W każdym czasami zdarzają się gorsze dni, zauroczenia innymi ludźmi. To wielka sztuka dochować wierności, a tym samym okazać szacunek jednej osobie. Jednakże jakie to piękne budzić się codziennie w objęciach ukochanej osoby wiedząc, że należy ona tylko do mnie, a ja do niej.

Jestem zagorzałą monogamistką. Nigdy nie zdecydowałabym się na związek w trójkącie, czy innych wielokątach.
Nie sądzę aby możliwe było zaangażowanie się w związek z kilkoma osobami jednocześnie na tym samym poziomie. Każdego z partnerów będą przecież łączyły inne relacje. W takim wypadku zawsze ktoś będzie czuł się zazdrosny, pokrzywdzony.
Nie jestem w stanie wyobrazić...

Nie wyobrażam sobie tak żyć. Związek dla mnie powinien opierać się na tworzeniu domu przez dwie osoby. Jakakolwiek inna liczba nie ma prawa bytu. Wydaje mi się to wręcz niemożliwym, bo trudno by wszyscy w takim układzie mogli być zadowoleni i odpowiednio dowartościowani. Czy można w pełni sprawiedliwie, szczerze i równo kochać obie kobiety? Czy jedna z nich będzie czuła się dobrze kiedy mąż będzie przebywał z tą drugą? Co z podziałem obowiązków? Co z harmonogramem dnia? Gorsze to niż rozwód. Ciągła świadomość istnienia tej drugiej i brak poczucia bycia tą jedyną. Koszmar.

Nie wyobrażam sobie tak żyć. Związek dla mnie powinien opierać się na tworzeniu domu przez dwie osoby. Jakakolwiek inna liczba nie ma prawa bytu. Wydaje mi się to wręcz niemożliwym, bo trudno by wszyscy w takim układzie mogli być zadowoleni i odpowiednio dowartościowani. Czy można w pełni sprawiedliwie, szczerze i równo kochać obie kobiety? Czy jedna z nich będzie czuła się...

Z punktu widzenia biologicznego ludzie to zwierzęta, a mało które zwierze jest monogamiczne. Więc jeśli odwoływać się do natury poliamoria to nic nienormalnego. Ja jednak całkowicie stawiam na monogamię. Troje w związku to jak dla mnie tłok. Może ktoś zarzuci mi naiwność i infantylność, ale wierzę w jedną, jedyną i prawdziwą miłość. Może jestem „nienowoczesna” jednak nie chcę dzielić się z nikim moją drugą połówką. Nie wierzę, że dwoje kochających się ludzi potrzebuje kogoś trzeciego do szczęścia.
Nie neguję poliamori. Nie mam nic przeciwko osobom żyjącym w takich związkach. Sami wybrali taką drogę i ja nie zamierzam się wtrącać czy im tego zakazywać. Po prostu ja sama stawiam na tradycyjne pary. Wystarczy mi jedna ukochana osoba.

Z punktu widzenia biologicznego ludzie to zwierzęta, a mało które zwierze jest monogamiczne. Więc jeśli odwoływać się do natury poliamoria to nic nienormalnego. Ja jednak całkowicie stawiam na monogamię. Troje w związku to jak dla mnie tłok. Może ktoś zarzuci mi naiwność i infantylność, ale wierzę w jedną, jedyną i prawdziwą miłość. Może jestem „nienowoczesna” jednak nie...

Jestem tolerancyjna, nie zaglądam nikomu do łóżka, żyjemy w wolnym kraju i każdy może robić, co chce. Jednak należy pamiętać o tym, by nikogo nie ranić. Nie można zbudować własnego szczęścia na cudzym nieszczęściu. W sytuacji, gdy jedna osoba żyje z dwoma partnerami, tworzy dwie rodziny, ktoś na pewno będzie się czuł skrzywdzony. Nie da się podzielić swojego czasu na równe połowy, miłości tym bardziej. Zawsze któryś partner będzie ważniejszy. A dzieci? Nie można zapomnieć o nich, przecież dzieci nie są w stanie zrozumieć, że jego mama lub tata ma dwie rodziny. Wiadomo, jak ciężko dziecko przeżywa rozwód rodziców lub ich rozstanie, ale podwójne życie? Nie można skazywać kogoś, kogo się kocha na szykany ze strony innych ludzi. Nie jestem w stanie zaakceptować takiego stylu życia, według mnie jest nieuczciwy, niemoralny, a przede wszystkim nieludzki.

Jestem tolerancyjna, nie zaglądam nikomu do łóżka, żyjemy w wolnym kraju i każdy może robić, co chce. Jednak należy pamiętać o tym, by nikogo nie ranić. Nie można zbudować własnego szczęścia na cudzym nieszczęściu. W sytuacji, gdy jedna osoba żyje z dwoma partnerami, tworzy dwie rodziny, ktoś na pewno będzie się czuł skrzywdzony. Nie da się podzielić swojego czasu na równe...

Jedna kobieta, dwóch mężczyzn. Banalny – niebanalny trójkąt.
Z jednym łączy ją piętnaście lat związku, dom, rodzina dzieci. Jest jej mężem, przyjacielem, kochankiem. Wspólnie wychowują dzieci, obracają się w tym samym kręgu znajomych, dzielą ze sobą wspomnienia, łoże i życie.
Z drugim połączyła ją bliskość dusz, choć dzieli ich praktycznie wszystko. Młodszy od niej, z zupełnie innym bagażem doświadczeń i całkowicie odmienną osobowością. A jednak są sobie niesłychanie bliscy. Z własnym mężem nie potrafi być tak blisko jak z nim - prawdziwym przyjacielem. Fizyczność między nimi nie istnieje w ogóle. Psychicznie są tak sobie bliscy, że aż trudno to sobie wyobrazić.
Obaj wiedzą o sobie. Pierwszemu nie było łatwo zaakceptować obecność drugiego, czuł się zazdrosny, zdradzony. Jednak gdy wyjaśniła mu, dlaczego potrzebuje ich obu, zrozumiał i zaakceptował jego obecność.
Ona kocha ich obu. Każdego w inny sposób. Pierwszego miłością czułą i namiętną, pełną odpowiedzialności i radości z bycia razem. Drugiego uczuciem czystym i niewinnym, zupełnie aseksualnym, zawsze gotowa by nieść pomoc, gdy tylko będzie jej potrzebował. Trudno jej wyobrazić sobie życie bez nich dwóch. Z żadnego nie potrafiłaby zrezygnować.
Oni też ją kochają, choć względem siebie pozostają w życzliwej obojętności. Wiedzą, że ona ich potrzebuje. W pierwszym jest silna wdzięczność, gdyż drugi uzdrowił jego relację z żoną. W drugim jest ogromna chęć bliższego poznania, tak by mógł pomóc przyjaciółce w jej problemach.

Jedna kobieta, dwóch mężczyzn. Banalny – niebanalny trójkąt.
Z jednym łączy ją piętnaście lat związku, dom, rodzina dzieci. Jest jej mężem, przyjacielem, kochankiem. Wspólnie wychowują dzieci, obracają się w tym samym kręgu znajomych, dzielą ze sobą wspomnienia, łoże i życie.
Z drugim połączyła ją bliskość dusz, choć dzieli ich praktycznie wszystko. Młodszy od niej, z...

Związki, romanse, rozmowy, seks w wieloma partnerami w podobnym czasie - okej, ale nie miłość.
Kiedy się kogoś kocha, kocha się go całym sobą. Całym, a nie połową, bo druga połowa przeznaczona jest dla innego. Pomijając kwestie społeczne, zakładając, że poligamia jest aprobowana w naszej kulturze - nie da się. Jak tu w takiej sytuacji się "podzielić"? Nie tylko swój czas, uwagę, czułość, ale przede wszystkim - siebie samego? Miłość do wielu osób jest możliwa tylko wtedy, gdy mówimy o jej rozmaitych rodzajach - matczynej, rodzicielskiej, siostrzanej etc., a nie takiej do kogoś z kim chcemy spędzać każdy dzień naszego życia.

Związki, romanse, rozmowy, seks w wieloma partnerami w podobnym czasie - okej, ale nie miłość.
Kiedy się kogoś kocha, kocha się go całym sobą. Całym, a nie połową, bo druga połowa przeznaczona jest dla innego. Pomijając kwestie społeczne, zakładając, że poligamia jest aprobowana w naszej kulturze - nie da się. Jak tu w takiej sytuacji się "podzielić"? Nie tylko swój czas,...

Myślę, że bycie w związku z kilkoma osobami naraz nie daje możliwości pełnego zaangażowania. Taka relacja sprawia, iż zawsze jedna osoba cierpi. Nie wyobrażam sobie również posiadania dzieci w takich relacjach. Bo jak wytłumaczyć kto jest kim? Czy ma dwie mamy i jednego tatę, czy dwóch ojców i jedną matkę. Jeśli dwóch ojców, to który z nich jest tym prawdziwym, biologicznym? Kolejną kwestią nie do przejścia może być zazdrość. Czy jedna osoba nie będzie faworyzowana? Może przy dwóch kobietach, jedna będzie ulubienicą? Ludzie z poczucia znudzenia robią rzeczy, które się filozofom nie śniły. Miłość jest zajęciem na 100% dnia, nie kiedy dzielimy te procenty na 2 lub więcej osób. Nie potrafiłabym żyć z tym, że nie jestem dla mojego wybranka najważniejsza i co istotne, jedyna.

Myślę, że bycie w związku z kilkoma osobami naraz nie daje możliwości pełnego zaangażowania. Taka relacja sprawia, iż zawsze jedna osoba cierpi. Nie wyobrażam sobie również posiadania dzieci w takich relacjach. Bo jak wytłumaczyć kto jest kim? Czy ma dwie mamy i jednego tatę, czy dwóch ojców i jedną matkę. Jeśli dwóch ojców, to który z nich jest tym prawdziwym,...

Mój brat bardzo lubi mnie denerwować (tak jak to mają w zwyczaju starsi bracia). Już od ponad 10 lat opowiada mi jak to on jest za wielożeństwem. Tak, tylko za wielożeństwem. Nie ma miejsca na wielomęstwo. Oczywiście wszystko uzasadnia naturą człowieka i biologią. Mówi, że mężczyzna musi zostawić na tym padole jak najwięcej swojego materiału genetycznego. Ponadto w jednej chwili może mieć wiele kobiet, które są z nim w ciąży. Kobieta tak nie może bo w jednej chwili może tylko dziecko/dzieci z jednym mężczyznom (nie liczę bardzo rzadkich sytuacji ekstremalnych).
Jak byłam młodsza bardzo się irytowałam i próbowałam go przekonać do moich racji. On wtedy wyciągał mi jeszcze więcej argumentów "biologicznych" i cieszył się kiedy widział mnie tak zdenerwowaną.
Dziś uważam, że jesteśmy wychowani w danej kulturze i ciężko nam sobie wyobrazić model rodziny, który jest daleki od naszego wychowania. Uważam, że trzeba być otwartym i nie oceniać innych tylko dlatego, że mają inne wzorce kulturowe.

Mój brat bardzo lubi mnie denerwować (tak jak to mają w zwyczaju starsi bracia). Już od ponad 10 lat opowiada mi jak to on jest za wielożeństwem. Tak, tylko za wielożeństwem. Nie ma miejsca na wielomęstwo. Oczywiście wszystko uzasadnia naturą człowieka i biologią. Mówi, że mężczyzna musi zostawić na tym padole jak najwięcej swojego materiału genetycznego. Ponadto w jednej...