Wrzesień, 1956r.
Nie wierzę, że to się kiedykolwiek stało. Nie wierzę w ten ból, jaki od miesięcy mi towarzyszy. Nie wiem, co mam dalej robić. Jestem w rozsypce tak samo jak moja rodzina. Mama wypłakuje oczy co noc, tata obwinia się, że nie przyjechał wtedy po mnie, bracia żałują, że nie odebrali ode mnie wtedy telefonu. A ja? Ja chcę zasnąć, zaszyć się gdzieś daleko, pogrzebać wraz z tym całym bałaganem w głowie. To miała być tylko jedna, niewinna impreza. Nic nie miało prawa się wydarzyć, bo przecież do tej pory nic się nigdy nie wydarzyło. Było już późno i wracałam do domu. Oczywiście parkiem, bo to był jedyny skrót. Do końca życia będę pamiętać tę bezradność. Jak sekunda po sekundzie moje ciało jest odkrywane, a on nie przestawał. Do tej pory pamiętam jego wzrok, który śni mi się każdej nocy. Chciałabym, żeby to już był koniec. Tylko tego chcę.

Wrzesień, 1956r.
Nie wierzę, że to się kiedykolwiek stało. Nie wierzę w ten ból, jaki od miesięcy mi towarzyszy. Nie wiem, co mam dalej robić. Jestem w rozsypce tak samo jak moja rodzina. Mama wypłakuje oczy co noc, tata obwinia się, że nie przyjechał wtedy po mnie, bracia żałują, że nie odebrali ode mnie wtedy telefonu. A ja? Ja chcę zasnąć, zaszyć się gdzieś daleko,...

Kochany Pamiętniku, 17.07.1997r.
Wczoraj urodziłam Lenke. Jest taka śliczna, drobna. Na szczęście w pełni zdrowa, choć ważyła ledwie 2700g. Nigdy nie trzymałam w rączkach coś tak kochanego i drobnego, myślałam, że jednym ruchem zrobię jej krzywdę. Jeszcze nigdy nie żałowałam tak swojej decyzji. Oddałam ją tak po prostu, dałam zabrać! Miała mój kolor oczu. Nie mogę powstrzymać łez, jestem słaba. Nigdy się tak nie czułam. Wyobrażam sobie ją kiedy ma 6 lat i przytula się do rodziców, bo nie chcę iść do przedszkola, lecz mnie przy niej nie ma. Gdy ma 16 lat, przeżywa pierwszą miłość, musi podjąć życiową decyzją kim chcę być. Gdy ma 20 lat wybiera się na studia, jest szczęśliwa, żegna się z rodzicami. Gdy ma 26 lat stoi przed ołtarzem ze swoim ukochanym, prowadzi ją mężczyzna, który dał jej wszystko oprócz życia, w ławce płaczę matka, tyle, że to nie jestem ja. Jak sobie pomyślę, że będzie brakowało mnie przy ważnych momentach w jej życiu, tej pięknej istotki. Wiem, że nie kupywałabym jej jak najdroższych ubrań, ale dawałabym jej mnóstwo miłości. Teraz dopiero to widzę... Gdy pozwoliłam ją zabrać odeszła cząstka mnie. Zawsze będzie w moim sercu, a ja będę jej aniołem stróżem.

Kochany Pamiętniku, 17.07.1997r.
Wczoraj urodziłam Lenke. Jest taka śliczna, drobna. Na szczęście w pełni zdrowa, choć ważyła ledwie 2700g. Nigdy nie trzymałam w rączkach coś tak kochanego i drobnego, myślałam, że jednym ruchem zrobię jej krzywdę. Jeszcze nigdy nie żałowałam tak swojej decyzji. Oddałam ją tak po prostu, dałam zabrać! Miała mój kolor oczu. Nie mogę...

Willow[bookLink]4019308|Willow[/bookLink]

Willow[bookLink]4019308|Willow[/bookLink]

 [bookCover]4019308|Willow[/bookCover]