Tak nagły wyjazd na pewno spowodowałby pustkę po wszystkich bliskich. Jak tylko pomyślę, że miałabym tu zostawić wszystko; dom, rodzinę, przyjaciół, ukochane zwierzaki. Nie potrafiłabym. Oczywiście nie tęskniłabym za jakąś potrawą. Jakie to ma znaczenie, gdy tracimy o wiele więcej. Jestem pewna, że po takim wyjeździe zostałabym pustelnikiem. Tylko, że z powodu braku najważniejszych istot w moim życiu. Miałabym ich zostawić po tym ile mi dali siebie, wspomnień. Za krajem też myślę, że bym tęskniła. Nie wiem czy bym się czuła jak w domu w innym państwie. W końcu "ludzie tworzą miejsce, a miejsce tworzy ludzi". Tęsknota za krajem równa się tęsknota za ludźmi, których tam zostawiliśmy.

Tak nagły wyjazd na pewno spowodowałby pustkę po wszystkich bliskich. Jak tylko pomyślę, że miałabym tu zostawić wszystko; dom, rodzinę, przyjaciół, ukochane zwierzaki. Nie potrafiłabym. Oczywiście nie tęskniłabym za jakąś potrawą. Jakie to ma znaczenie, gdy tracimy o wiele więcej. Jestem pewna, że po takim wyjeździe zostałabym pustelnikiem. Tylko, że z powodu braku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To chwila. Moment. Przebłysk.
Ale już wiesz, że pokochałaś to miejsce, chociaż Twoja noga nawet tam nie stanęła.
Nie oddychałaś tym miejscem.
Nie widziałaś go nigdy wcześniej.
Jedynie przez pryzmat telewizyjnego fałszu.
Jednak wiesz, że spodobałoby Ci się tam.
Wyjeżdżasz, by w końcu poczuć smak ukochanego miejsca na ziemi.
Łzy szczęścia i smutku.
Opuszczając ukochaną wieś w kierunku ukochanego miasta.
Twoje serce pęka w pół.
Pakujesz walizkę połykając słone łzy.
Pamiętasz jak bawiliśmy się w chowanego?
A ten moment gdy przy stole jedliśmy pyszną zupę?
Upadek z roweru, pierwszą bójkę, pacierz odmawiany z mamą, wpatrywanie się kłęby chmur z babcią i wyobrażanie sobie podniebnych przedmiotów?
Pakujesz walizkę połykając łzy.
Ostatnie spojrzenie na drogę, którą przechodziłaś tyle razy. Znasz każdy kamyczek na niej osadzony.
Przechodzisz przez bramę i widzisz ich twarze. Uśmiechają się i machają na pożegnanie.
Pieprzyć to!
Ukochane miasto musi poczekać.
Trzeba obmyślić plan jak zapakować w walizkę całą wieś z jej szarymi domkami i tych, których kochasz.
Bo nie masz zamiaru ich zostawiać i zdobywać ukochanego miasta bez nich i bez tego domu gdzie stawiałaś pierwsze kroki.

To chwila. Moment. Przebłysk.
Ale już wiesz, że pokochałaś to miejsce, chociaż Twoja noga nawet tam nie stanęła.
Nie oddychałaś tym miejscem.
Nie widziałaś go nigdy wcześniej.
Jedynie przez pryzmat telewizyjnego fałszu.
Jednak wiesz, że spodobałoby Ci się tam.
Wyjeżdżasz, by w końcu poczuć smak ukochanego miejsca na ziemi.
Łzy szczęścia i smutku.
Opuszczając ukochaną wieś w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przez całe życie rozstajemy się z różnymi ludźmi i poznajemy kolejnych. Tęsknota? Na początku, dopóki nie ułożę sobie życia na nowo, nie przystosuję się do otoczenia o innym składzie osobowym. Potem mija.
Czego jeszcze, prócz ludzi, może na obczyźnie brakować?
Może miejsc, wspomnień dzieciństwa budzących się w domu dziadków, zachodów słońca w miejscu pierwszego pocałunku, wakacyjnej włóczęgi po górach.
Ale przecież miejsca z przeszłości i tak tracimy! Nie trzeba daleko ani na długo wyjeżdżać, wystarczy rok czy dwa i tam, gdzie kiedyś zostawiliśmy serce, teraz wyrasta nowe osiedle! Czasem może nawet lepiej wyjechać, zachować miejsce w pamięci, nie widzieć jego dewastacji…
A góry? Polskie najpiękniejsze, ale i po innych z chęcią się powłóczę.

Naprawdę brakowałoby mi tylko języka. Obcych można się nauczyć, można się w nich porozumiewać, można nawet nabrać biegłości. Ale to język ojczysty jest najpiękniejszy. W tym języku myślę, tym językiem opisuję świat, w nim najlepiej rozumiem wszelkie niuanse i nim lubię się bawić. Z kim miałabym to robić TAM?

Przez całe życie rozstajemy się z różnymi ludźmi i poznajemy kolejnych. Tęsknota? Na początku, dopóki nie ułożę sobie życia na nowo, nie przystosuję się do otoczenia o innym składzie osobowym. Potem mija.
Czego jeszcze, prócz ludzi, może na obczyźnie brakować?
Może miejsc, wspomnień dzieciństwa budzących się w domu dziadków, zachodów słońca w miejscu pierwszego pocałunku,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją jedyną tęsknotą byłby schabowy.

Moją jedyną tęsknotą byłby schabowy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zawsze chcialam opuscić ta dziurę, wioche z dechami w plocie, gdzie sasiad sasiada zna tak dokladnie, że bardziej już mu w majtki zagladać nie mozna. a jednak..

Wyjechalam do pracy, a okazalo się, że praca zmieniła mnie w matke dzieci obcokrajowca, a potem w wygnańca. I teraz co przedtem mi gownem smierdzialo, zamienilo się w ulotny wonny kwiat. Nie moge wrocic, bo nie mma do czego - pole matka sprzedala, i chalpe - a potem w kilka dni umarla nieboraczka. I wracac moge, ale na grob, na cmentarz. Tylko, gdybym mogła, moze na starośc - bo teraz pieniedzy brak, a zycie drogi...
Moze kiedys, ale nie teraz...
Potesknie - zamysle sie czasem, popolsku dzieci naucze, ale one juz nie takie jak ja.. Nie z wioski pod Lublinem. Nie. Gdy mowie o Polsce, to zawsze glos mi sie lamie. Bo jak inaczej o tym co dobre jednak bylo. Nauczylo zycie, ze zawsze lepiej tam, gdzie nas nie ma... Mickiewicz, tys mial leb - Tak, ty wiesz, z Polski juz nikt nie woła. Zostane tu.

Zawsze chcialam opuscić ta dziurę, wioche z dechami w plocie, gdzie sasiad sasiada zna tak dokladnie, że bardziej już mu w majtki zagladać nie mozna. a jednak..

Wyjechalam do pracy, a okazalo się, że praca zmieniła mnie w matke dzieci obcokrajowca, a potem w wygnańca. I teraz co przedtem mi gownem smierdzialo, zamienilo się w ulotny wonny kwiat. Nie moge wrocic, bo nie mma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedną z bardzo mądrych i często przytaczanych myśli jest ,,nie docenisz czegoś, dopóki tego nie stracisz". Zgadzam się z tą myślą w stu procentach. Można zapytać nas czego by nam brakowało, a każdy powiedziałby co innego. Jednak tak naprawdę brakowałoby nam wszystkiego od powszechnego języka i kościelnych dzwonów nawołujących na anioła stróża po nawet miłą panią z rynku u której często kupujemy ziemniaki na obiad. Lista rzeczy których by mi brakowało jest nieskończona i obejmuje wszystkie aspekty życia, nie tylko język, rodzinę i wiarę, którą mogę otwarcie wyznawać, brakowałoby mi nawet polskiego zrzędzenia, bo człowiek nie może być przez całe życie uśmiechnięty, tych wszystkich, chyba można to nazwać przesądami, jak z latającym bocianem, byciem okukanym przez kukułkę, która właśnie liczyła drzewa w polskim lesie, w którym doskonale znane są nam wszystkie rośliny, nie jak te z drugiego końca świata.
Nie może brakować mi tylko jedzenia i rodziny, bo życie w Polsce nie obraca się tylko wołku tego. Dopiero wszytko razem wzięte tworzy to, co jest nam tak świetnie znane.

Jedną z bardzo mądrych i często przytaczanych myśli jest ,,nie docenisz czegoś, dopóki tego nie stracisz". Zgadzam się z tą myślą w stu procentach. Można zapytać nas czego by nam brakowało, a każdy powiedziałby co innego. Jednak tak naprawdę brakowałoby nam wszystkiego od powszechnego języka i kościelnych dzwonów nawołujących na anioła stróża po nawet miłą panią z rynku u...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czułbym się wyrzutkiem, zarówno w kraju, jak i w miejscu, do którego się przeniosłem. Mówiłbym po angielsku, francusku czy niemiecku, dookoła słyszałbym język ani trochę nie przypominający polskiego. Ojczystego języka nie słyszałbym nigdzie indziej, jak tylko i wyłącznie w swoich własnych myślach. Lecz nawet tam z czasem zaczęła by ona zanikać, pamięć powoli, ale coraz szybciej, wyrzucałaby kolejne niepotrzebne, bo nieużywane słowa. Stałbym się kimś innym.
Czułbym się wyrzutkiem, ale jednocześnie czułym pogardę dla każdego wokół, kto nigdy nawet nie spróbował prawdziwego jedzenia - polskiego. Chodziłbym głodny, bo nie potrafilbym przełknąć tego czegoś, co oni zajadają z ubolewaniem, nie wiedząc, jak wiele tracą.
Byłbym samotnikiem, wstydzącym się spojrzeć w lustro. Miałbym pieniądze, których z pewnością wystarczyłoby mi na życie. Ale co to za życie? Może dla innych, patrzących z boku byłbym kimś, ale dla siebie byłbym nikim.

Czułbym się wyrzutkiem, zarówno w kraju, jak i w miejscu, do którego się przeniosłem. Mówiłbym po angielsku, francusku czy niemiecku, dookoła słyszałbym język ani trochę nie przypominający polskiego. Ojczystego języka nie słyszałbym nigdzie indziej, jak tylko i wyłącznie w swoich własnych myślach. Lecz nawet tam z czasem zaczęła by ona zanikać, pamięć powoli, ale coraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jakże brakowało by mi Polski. Pięknych gór i morza. Jedynych w swoim rodzaju jezior i rzek. Miast z historią, które są mi bliskie. Tęskniłabym za polską mową, słyszaną na każdym kroku. Wszystkich drobiazgów, które teraz są raczej bez większego znaczenia. Nawet tych nic nieznaczących plakatów i szyldów w moim ojczystym języku.

Jakże brakowało by mi Polski. Pięknych gór i morza. Jedynych w swoim rodzaju jezior i rzek. Miast z historią, które są mi bliskie. Tęskniłabym za polską mową, słyszaną na każdym kroku. Wszystkich drobiazgów, które teraz są raczej bez większego znaczenia. Nawet tych nic nieznaczących plakatów i szyldów w moim ojczystym języku.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

21 lipca 2016
Obiecałam sobie nie tęsknić. Ale im dłużej przebywam w tym miejscu, niemalże dziesięć tysięcy kilometrów od domu, zdaje mi się, że kilometr nie jest już jednostką długości tylko tęsknoty. Dokładnie dziewięć tysięcy sześćset trzydzieści dwa kilometry w linii prostej. Tysiące powodów, żeby tu zostać i tyle samo powodów, żeby pakować walizki i wracać do domu.
Zimno. A więc tęsknota jest zimnem. Zimnem, którego nie da się rozgrzać. Którego nawet ukochane ramiona nie są w stanie powstrzymać.
Rodzice. W małym, pomarańczowym domku z ogródkiem. Dziesięć tysięcy kilometrów.
Pies. To pocieszne stworzenie, które swoim mokrym nosem witało z radością każdy dzień. Dziesięć tysięcy kilometrów.
Przyjaciele. Oczy pełne zrozumienia. Słowa, których nie trzeba mówić, bo po prostu były wokół. Dziesięć tysięcy kilometrów.
Pokój. Zielone ściany, trzy kaktusy na parapecie, milion wspomnień. Dziesięć tysięcy kilometrów.
Język. To melodyjne brzmienie. Czasem krzywdzone slangiem, czasem upiększone gwarą. Dziesięć tysięcy kilometrów.
I moje serce. Chyba zapomniało tu ze mną przylecieć, bo czuję się jakbym pomału umierała. Serce zostawione. Dziesięć tysięcy kilometrów…
Moje życie. Porzucone. A tutaj życie kogoś, kogo nie znam. Przyleciałam. Ale zostawiłam tam siebie. W Domu. Dziesięć tysięcy kilometrów…

21 lipca 2016
Obiecałam sobie nie tęsknić. Ale im dłużej przebywam w tym miejscu, niemalże dziesięć tysięcy kilometrów od domu, zdaje mi się, że kilometr nie jest już jednostką długości tylko tęsknoty. Dokładnie dziewięć tysięcy sześćset trzydzieści dwa kilometry w linii prostej. Tysiące powodów, żeby tu zostać i tyle samo powodów, żeby pakować walizki i wracać do domu.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Swego czasu życie zmusiło mnie, bym kilka lat spędziła za granicą. Za dnia, nawał pracy zajmował ręce i umysł. Tęsknota przychodziła wieczorem, w czterech ścianach. Brakowało mi rodziny i przyjaciół to naturalne, ale najbardziej tęskniłam za polskim pieczywem, za chlebem, naszym swojskim, świeżym i pachnącym. Tam gdzie byłam owszem można było kupić bułki, podpłomyki i taki niby chleb, ale to nie to samo. Nie ten smak. Nie ten zapach. Taka prosta rzecz, którą tu mamy na codzień i nie doceniamy, stała się dla mnie obsesyjnie poszukiwanym produktem. Nic, nawet regionalne smakołyki nie potrafiły ugasić pragnienia ponownego skosztowania wyścigowego po nocach polskiego chleba.

Swego czasu życie zmusiło mnie, bym kilka lat spędziła za granicą. Za dnia, nawał pracy zajmował ręce i umysł. Tęsknota przychodziła wieczorem, w czterech ścianach. Brakowało mi rodziny i przyjaciół to naturalne, ale najbardziej tęskniłam za polskim pieczywem, za chlebem, naszym swojskim, świeżym i pachnącym. Tam gdzie byłam owszem można było kupić bułki, podpłomyki i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej