Przy dużym stole pośrodku izby w samotności siedzi stary człowiek. Mężczyzna wpatrując się w pustkę za oknem rozmawia sam ze sobą, choć rozmowa jest tak żywa, iż zdawać by się mogło, że przy stole siedzi także drugi rozmówca.
- Mówiłem, że za chwilę z Tobą skończę. Nie zatrzymasz tego!
- Wciąż tylko gadasz. Przez to nie mogę się skupić.
- Tak tak, oczywiście, zrzuć na mnie całą winę. Jesteś po prostu słaby.
- Gdybym miał trochę więcej czasu, to inaczej bym to rozegrał.
- Każdy miał tyle samo czasu, więc mi tutaj teraz nie wymyślaj!
- Dokładniej przeanalizowałbym wcześniejszą sytuację i nie dopuściłbym do takiego układu.
- A mi się zdaje, że mógłbyś myśleć nawet całą noc...
- Dobra, kończ to, nic już nie wskóram.
- Szach i mat! Powiedź, który to już raz, próbujesz analizować, myśleć, a i tak w końcu przegrywasz?
- Niektóre sytuacje, z którymi się spotykam są łatwe do przewidzenia, jednak często niespodziewane zagranie potrafi wprowadzić wiele zamętu i ciężko przy ograniczonym czasie wykonać odpowiedni ruch.
- Gadanie! Dla mnie nie istnieje coś takiego jak analiza. Liczy się żywioł, szybki, zdecydowany cios, który zniweczy wszelkie wymyślne strategie, to jest prawdziwa siła!
- To nie takie proste. W odpowiednich warunkach, kiedy jest czas na zastanowienie, poszukiwanie odpowiedniego wyjścia zawsze będzie najlepszym rozwiązaniem. Sytuacja zmienia się wtedy, gdy czas nagli, wtedy górę bierze chaos, nie da się nic przewidzieć. Pokazują to nasze ostatnie rozgrywki.
- Tak się tłumacz... Gramy jeszcze raz na czas?
- Dobra. Gram białymi.

Przy dużym stole pośrodku izby w samotności siedzi stary człowiek. Mężczyzna wpatrując się w pustkę za oknem rozmawia sam ze sobą, choć rozmowa jest tak żywa, iż zdawać by się mogło, że przy stole siedzi także drugi rozmówca.
- Mówiłem, że za chwilę z Tobą skończę. Nie zatrzymasz tego!
- Wciąż tylko gadasz. Przez to nie mogę się skupić.
- Tak tak, oczywiście, zrzuć na mnie...

Usiedli przy barze. Mózg zamówił wodę, a serce wino.
- Już czas zacząć być odpowiedzialnym. - powiedział Mózg stanowczo - Znaleźć dobre studia.
- Niby jakie?
- Hmm. Niekoniecznie przyjemne, ale opłacalne. Rozumiesz Serce. Po studiach dobra praca, żona, dwójka dzieci i mieszkanie.
- Nie mogę tego słuchać! Jak możesz się tak wtapiać w ten ohydnie nudny schemat życia. Ja chcę wolności, muzyki, szczęścia,
a nie grubego portfela i rodziny z przymusu.
-Ah Ty głupie nigdy nie rozumiesz. Życie jest jak matematyka, a matematyka ma jedną niesamowitą zaletę, mianowicie że dwa plus dwa zawsze równa się cztery.
-Tak, tak - odpowiedziało Serce znużonym głosem - ale matematyka ma też jedną wadę.
-A to niby jaką?
-A no taką, że dwa plus dwa zawsze równa się cztery, a to z życiem nie ma nic wspólnego.
-Masz może Głupie trochę racji. Więc co proponujesz?
-Porządne studia i muzyka zaocznie?
-Niech jest.
Mózg patrząc na Serce dopijające drugą lampkę wina zdał sobie sprawę, że tylko ono nadaje jego egzystencji koloru i gdyby go zabrakło, ze wszystkimi swoimi wadami i nieudolnością, prawdopodobnie z nudów popełnił by samobójstwo. Podniósł rękę:
-Kelner, podwójną whisky poproszę!

Usiedli przy barze. Mózg zamówił wodę, a serce wino.
- Już czas zacząć być odpowiedzialnym. - powiedział Mózg stanowczo - Znaleźć dobre studia.
- Niby jakie?
- Hmm. Niekoniecznie przyjemne, ale opłacalne. Rozumiesz Serce. Po studiach dobra praca, żona, dwójka dzieci i mieszkanie.
- Nie mogę tego słuchać! Jak możesz się tak wtapiać w ten ohydnie nudny schemat życia. Ja chcę...

-Zagrajmy, może teraz się uda! - powiedziało serce.
- Po co ci to? - zapytal rozum- I tak się nie uda.
- Ale może tym razem będzie inaczej. Kto nie gra, ten nie wygrywa.
- Czy wiesz jaka jest szansa? Prawie równa zeru.
- Zaryzykuję i zdobędę wielkie pieniądze.
- Nie szkoda ci tego 5 złotych? Ile takich 5 złotych wydałeś? A ile razy wygrałeś? Bądźmy poważni.
- Ostatni raz!
...
- Ile wygrałeś? - zapytał rozum.
- Nic- przyznało speszone serce.
- Ty sie nigdy nie nauczysz.

-Zagrajmy, może teraz się uda! - powiedziało serce.
- Po co ci to? - zapytal rozum- I tak się nie uda.
- Ale może tym razem będzie inaczej. Kto nie gra, ten nie wygrywa.
- Czy wiesz jaka jest szansa? Prawie równa zeru.
- Zaryzykuję i zdobędę wielkie pieniądze.
- Nie szkoda ci tego 5 złotych? Ile takich 5 złotych wydałeś? A ile razy wygrałeś? Bądźmy poważni.
- Ostatni raz!
...

M: Idź już spać. Rano wcześnie wstajesz.
S: Zostało mi ostatnie 150 stron trylogii... Muszę wiedzieć co będzie dalej.
M: Rano kawa nie pomoże, zaśniesz na uczelni.
S: Proszę, zostań z nami jeszcze trochę, bez Ciebie nie odczytam literek... Obiecuję, że skończę już tylko ten rozdział i idę spać.

(10 min później)

M: Ej, widzę, zaczynasz nowy rozdział!
S: To pewnie widziałeś też, jak poprzedni się skończył? Muszę wiedzieć, czy ona przeżyła ten wybuch!

ZAKOŃCZENIE.... 5 min później

S: halo, halo, jest tu kto?!
[mózg śpi, a ja śpię z głową na książce]

M: Idź już spać. Rano wcześnie wstajesz.
S: Zostało mi ostatnie 150 stron trylogii... Muszę wiedzieć co będzie dalej.
M: Rano kawa nie pomoże, zaśniesz na uczelni.
S: Proszę, zostań z nami jeszcze trochę, bez Ciebie nie odczytam literek... Obiecuję, że skończę już tylko ten rozdział i idę spać.

(10 min później)

M: Ej, widzę, zaczynasz nowy rozdział!
S: To pewnie widziałeś...

M: Czy możesz w końcu przestać mnie tym zamęczać?
S: Wiem, że tego chcesz.
M: Przecież jest lekcja, za tydzień egzaminy. Chcesz oblać?!
S: Nie interesuje cię co stało się dalej? Kto zabił? Kto jest niewinny?
M: Daj spokój! Co będzie jeśli nie zdasz? Zawiedziesz rodziców!
S: Nie histeryzuj! Nic się nie stanie jeśli przeczytasz kilka kartek. Zaspokoisz ciekawość.
M: Mówię kategoryczne nie!
S: Mówię zdecydowane tak!
M: Nie wolno ci. Co będzie jeśli cię przyłapią?
S: Ona czeka aż ją przeczytasz, sama się o to prosi!
M: Zacznij się uczyć i słuchać profesora bo oblejesz!
S: No już! Nawet się nie zastanawiaj! Wyciągnij ją z plecaka! Przecież.. to tylko jeden rozdział..

M: Czy możesz w końcu przestać mnie tym zamęczać?
S: Wiem, że tego chcesz.
M: Przecież jest lekcja, za tydzień egzaminy. Chcesz oblać?!
S: Nie interesuje cię co stało się dalej? Kto zabił? Kto jest niewinny?
M: Daj spokój! Co będzie jeśli nie zdasz? Zawiedziesz rodziców!
S: Nie histeryzuj! Nic się nie stanie jeśli przeczytasz kilka kartek. Zaspokoisz ciekawość.
M: Mówię...

Bardzo tego pragne - powiedziało serce
Też ciągle o tym myślę - odpowiedział rozum.- wiesz dobrze, że to się źle skończy - ciągnie dalej.
Wiem tylko tyle że bez tego nie przeżyje, to silniejsze ode mnie - wykłóca się serce.
Jeśli to zrobisz rozpadniesz się po pierwszym potknięciu pamiętasz jak to było wcześniej? - Przestrzega rozum
Nigdy wcześniej nie czułem czegoś takiego - skwitowało w koncu serce
To nie jest prawdziwe - powtarza rozum
Jest czuje to! - Wścieka się serce
Będziesz tego żałować - rozum nie wytrzymuje
Nie będę! Czuje, że to prawdziwa miłość!

Bardzo tego pragne - powiedziało serce
Też ciągle o tym myślę - odpowiedział rozum.- wiesz dobrze, że to się źle skończy - ciągnie dalej.
Wiem tylko tyle że bez tego nie przeżyje, to silniejsze ode mnie - wykłóca się serce.
Jeśli to zrobisz rozpadniesz się po pierwszym potknięciu pamiętasz jak to było wcześniej? - Przestrzega rozum
Nigdy wcześniej nie czułem czegoś...

S: A może by tak...
M: Mowy nie ma!
S: No, ale sam zobacz ta skóra...
M: Mówiłem nie, nie kupisz tych butów, mało ich masz?
S; No ale są przecenione.
M: Ta, z 1200 na 1100 , wielka mi przecena.
S: Ale to światowej sławy marka.
M: Nie sadze
S: Jeśli ich nie kupisz, to tak przyśpieszę ze będzie wylew.
M: To szantaż?
S: A jak myślisz?
M: No dobra, przymierzymy, a później zobaczymy, co ty na to? Może być?
S: Jupi!!

S: A może by tak...
M: Mowy nie ma!
S: No, ale sam zobacz ta skóra...
M: Mówiłem nie, nie kupisz tych butów, mało ich masz?
S; No ale są przecenione.
M: Ta, z 1200 na 1100 , wielka mi przecena.
S: Ale to światowej sławy marka.
M: Nie sadze
S: Jeśli ich nie kupisz, to tak przyśpieszę ze będzie wylew.
M: To szantaż?
S: A jak myślisz?
M: No dobra, przymierzymy, a później...

Siedziała w poczekalni z wzrokiem utkwionym w podłodze, a w jej wnętrzu toczyła się walka.
Serce – To ostatnia szansa, aby mieć dziecko.
Rozum – Ciąża zatrzyma chorobę tylko na chwilę.
Serce – Jesteś silna, wytrwasz. Czuję jak tęsknisz za małymi rączkami.
Rozum – Urodzisz i co dalej? Choroba wróci, możesz umrzeć.
Serce – Zawsze będziesz o Nim myśleć, żałować, że nie spróbowałaś.
Rozum – Wiesz jak choroba osłabia, kto się nim zajmie? Jak długo nacieszysz się jego widokiem?
Serce – Czy ta chwila szczęścia nie jest warta tego poświęcenia?
Rozum – A co z Nim? Kto go wychowa? Kto zapewni dach nad głową?
Serce – Masz dobrego lekarza, przecież on nie widzi tak wielkiego ryzyka. Dziecko może pomóc ci się wyleczyć.
Rozum – Nie jesteś już młoda. Twoje pierwsze dziecko ma chore serce.
Serce – Ale jest kochane. Mądre. Daje ci tyle radości. Czy chcesz, aby było jedyne?
Rozum – Tysiąc złotych na lek, czy dwieście tysięcy na wychowanie dziecka? Nie stać cię. Mieszkasz u babci na garnuszku, budowa na głowie, mąż w ciągłych rozjazdach, niepewna praca.
Serce – Masz dobroć w sobie, możesz liczyć na pomoc. Dziecko to nie przeszkoda.
Rozum – On nie jest na to gotowy. Nie ma czasu dla pierwszego dziecka, a co dopiero dla dwójki.
Serce – To tylko chwilowe. Kiedy zobaczy tę małą twarzyczkę, pokocha je.
Rozum – Będziesz musiała iść na zwolnienie, twój szef nie wróci cię do pracy, którą przecież lubisz.
Serce – Nie ta praca, to inna. Jesteś niezwykle kreatywna.
Rozum – Jeżeli koniecznie chcesz dziecka, pomyśl o adopcji.
Serce – Ale Rozum …
Rozum – Jeżeli Ona umrze, my umrzemy z nią. Nie dopuszczę do tego.

Siedziała w poczekalni z wzrokiem utkwionym w podłodze, a w jej wnętrzu toczyła się walka.
Serce – To ostatnia szansa, aby mieć dziecko.
Rozum – Ciąża zatrzyma chorobę tylko na chwilę.
Serce – Jesteś silna, wytrwasz. Czuję jak tęsknisz za małymi rączkami.
Rozum – Urodzisz i co dalej? Choroba wróci, możesz umrzeć.
Serce – Zawsze będziesz o Nim myśleć, żałować, że nie...

- Zadrgało moje wnętrze. Skurcz, drganie, rozkurcz. Wypełniło mnie ciepło i błoga fala wspomnień. Odezwały się zabliźnione rany, ale nie przemawiały bólem. Rozkosz rozpościerała się po nich i jakby zagrała we mnie muzyka, cichutko...
- Cichutko? Pff... We mnie rozszalała się burza! Czy Ciebie do reszty już popaprało? Słuchaj, Serce, ja to wszystko rozumiem. Stara miłość nie rdzewieje, sentymenty, lamenty. Ale, obudź się wreszcie! Ty myślisz, że po co on się odezwał? Po tylu latach?
- Mój drogi Rozumie, wszak sam rzekłeś przed chwilą, że uczucie nie mija...
- Uczucie? Wiesz czym jest miłość? Jest chemią neuroprzekaźników. Jest szaleńczym stanem, który mija, zostawiając silne ślady w pamięci! Miłość rozstraja cały organizm. Powoduje bezsenność, brak apetytu...
- Dodaje skrzydeł.
- Czyli na prawdę chcesz się zgodzić? Chcesz iść na spotkanie z mężczyzną, który kilka lat temu wyjechał setki kilometrów stąd, który chlubi się dziś tytułem "męża", który manipuluje, kłamie, oszukuje...
- Ludzie się zmieniają, Rozumie.
- Puknij się w lewą komorę! Dobre sobie... Rozbijanie małżeństw Ci w głowie?
- Czym jest przysięga, jeśli jest nieszczera? Czymże jest życie z dala od ukochanego człowieka?
- Czym jest życie? Jest sztuką wyborów. A każdy z nich niesie ze sobą konsekwencje. Mało Ci arytmii?
- Miłości mi mało. Takiej, która rozjaśnia życie i czasem przyćmiewa Ciebie, Rozumie.

- Zadrgało moje wnętrze. Skurcz, drganie, rozkurcz. Wypełniło mnie ciepło i błoga fala wspomnień. Odezwały się zabliźnione rany, ale nie przemawiały bólem. Rozkosz rozpościerała się po nich i jakby zagrała we mnie muzyka, cichutko...
- Cichutko? Pff... We mnie rozszalała się burza! Czy Ciebie do reszty już popaprało? Słuchaj, Serce, ja to wszystko rozumiem. Stara miłość nie...

-Ach, rozumie! Ach, mój drogi! Pomóż mi, bom ja niebogi...
-Cóż się dzieje, mój bratanku? Serce głupie zabłądziło? A mówiłem, nie idź za nią, ona wpuszcza Cię w maliny! A ty? Jakże, leziesz, pełzniesz! Do jej nóg, och "ma królowo". A mówiłem, nie rób tego - na nic zdały me kazania i me prośby, me błagania. Tyś, tyś głupcze! Za nią! Za nią!
-Och, już przestań! Oczy pieką! Tonę! Tonę!
-Boś sam zrobił sobie krzywdę, nie słuchałeś, więc ja milkłem, acz jak widzę moje rady Twoje żyły wnet wyparły!

I tak serce się żaliło, stokroć łzami potopiło, no a rozum? Rozum słuchał i pocieszał słabeucha!

-Ach, rozumie! Ach, mój drogi! Pomóż mi, bom ja niebogi...
-Cóż się dzieje, mój bratanku? Serce głupie zabłądziło? A mówiłem, nie idź za nią, ona wpuszcza Cię w maliny! A ty? Jakże, leziesz, pełzniesz! Do jej nóg, och "ma królowo". A mówiłem, nie rób tego - na nic zdały me kazania i me prośby, me błagania. Tyś, tyś głupcze! Za nią! Za nią!
-Och, już przestań! Oczy pieką!...