Przez pewien czas moje oczy próbują przyzwyczaić się do panującej wewnątrz ciemności. Budynek wygląda na opuszczony. Nie ma w nim nic, oprócz...
- Powiedz, co widzisz. - odzywa się głos w słuchawce.
- Widzę...
- Co widzisz?! Mów! - spokojny ton zamienił się w krzyk.
- Alice... Moją żonę. - Jej ciało zwisa bezwładnie, przywiązane do drewnianego filaru pośrodku pokoju. Liny tak mocno oplatają jej drobne nadgarstki, że krople krwi spadają na zimny beton, zmieniając jego barwę na brunatno czerwoną. Ma potargane włosy, posiniaczoną i opuchniętą twarz. - Co do diabła jej zrobiliście?! - krzyczę z całych sił, a mój głos odbija się echem od pustych ścian.
- Spokojnie. Jeszcze żyje, ale tylko od Ciebie zależy jak długo.
- Nie rozumiem...
- Przeoczyłeś coś. Rozejrzyj się dokładnie.
Przemierzam wzrokiem pokój w poszukiwaniu wskazówki, czegokolwiek, co pozwoli mi ją uratować. Jednak nie spodziewałem się, że zobaczę... - Broń?
- Zaskoczony? Kilka przecznic stąd znajduje się metro. Podłożyłem w nim bombę, która wybuchnie za dokładnie 2 minuty. Zginą setki, a może nawet tysiące niewinnych ludzi, ale możesz ich uratować. Wystarczy, że zabijesz swoją żonę, wtedy zdetonuję bombę. Wybór należy do Ciebie.
Pustka. Tylko tak mogę określić mój stan. Starając się nie myśleć, chwytam za broń i przykładam do jej ciepłej skroni. Wtedy Alice otwiera oczy, w których kolejno pojawia się dezorientacja i przerażenie.
- Kocham Cię. - Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. Zamykam oczy i pociągam za spust.

Przez pewien czas moje oczy próbują przyzwyczaić się do panującej wewnątrz ciemności. Budynek wygląda na opuszczony. Nie ma w nim nic, oprócz...
- Powiedz, co widzisz. - odzywa się głos w słuchawce.
- Widzę...
- Co widzisz?! Mów! - spokojny ton zamienił się w krzyk.
- Alice... Moją żonę. - Jej ciało zwisa bezwładnie, przywiązane do drewnianego filaru pośrodku pokoju. Liny...

Kolejne spojrzenie w dół, kolejne minuty, które dłużą się w nieskończoność. Zaraz ktoś ją zauważy i pomyśli, że jest kolejną z tych nastoletnich niedoszłych samobójczyń, idiotek, które mają wszystko i porzucają to, przy okazji odbierając innego rodzaju wszystko swoim najbliższym. Nie zależało jej,żeby to wszystko przedłużać, diagnoza lekarska nie pozostawiała wątpliwości, długo nie pożyje. Rodziców to nie obchodzi, a kiedy jej zabraknie, kto obroni przed nimi jej młodsze rodzeństwo? Cholerni sadyści, nienawidziła ich. Na samo wspomnienie swojego życia wzdrygnęła się. Podwinęła rękawy, spojrzała na ręce pełne blizn, po nacięciach, po papierosach i rozpłakała się. Bała się, ale poczuła też ulgę, w końcu uwolni Annę i Piotrusia. Wybrała 112.

- Dobry wieczór. Mieszkam w lokalu przy ulicy malinowej 10/3, rodzice znów mnie pobili, to samo zrobili z moim 3 letnim bratem i 7 letnią siostrzyczką. Ja jestem poważnie chora, nie mogę już ich chronić, więc błagam, zajmijcie się nimi, zabierzcie ich od tych potworów. Dla mnie już nie ma nadziei, znajdziecie mnie na dole, na chodniku, przy hotelu stokrotka.

Rozłączyła się i skoczyła.
Tego wieczora przy ulicy malinowej rozbłysły policyjne światła, które niebawem rozświetliły dzieciom mrok.
Z czegoś złego jak bezsensowna śmierć, tej nocy zrodziła się nadzieja, nowe życie dla dwójki dzieci. Katarzyna w końcu poczuła się wolna, pierwszy raz od wielu lat zasnęła spokojnie i nikt nie będzie w stanie jej zbudzić.

Kolejne spojrzenie w dół, kolejne minuty, które dłużą się w nieskończoność. Zaraz ktoś ją zauważy i pomyśli, że jest kolejną z tych nastoletnich niedoszłych samobójczyń, idiotek, które mają wszystko i porzucają to, przy okazji odbierając innego rodzaju wszystko swoim najbliższym. Nie zależało jej,żeby to wszystko przedłużać, diagnoza lekarska nie pozostawiała wątpliwości,...

- Wiesz, Klaro, nigdy nie widziałam cię u boku Adama - blondynka zaśmiała się perliście. Towarzysząca jej kobieta przygryzła tylko wargę. Blondynka zmarszczyła brwi.
- Nie chcesz ze mną rozmawiać? Proszę bardzo. Ale nie mam już czasu, wieczorem lecę z Adamem do Egiptu - rzekła wyniośle. Trwało ładne popołudnie, herbata stała na małym stoliczku, a ze ścian patrzyły puste miejsca po zdjęciach.
- Dobrze wiesz, że go kocham - zdołała wydusić Klara. Nie odważyła się spojrzeć w oczy blondynki. Wiedziała, że czai się w nich kpina.
-Adam nie jest dla ciebie. On potrzebuje kogoś silnego. Jesteśmy przyjaciółkami, więc powiem ci prawdę. Jesteś szarą myszką. Okruszkiem, który boi się oddychać. Adam od początku chciał znaleźć się blisko mnie. Ty byłaś pretekstem - blondynka torturowała ja każdym słowem. Klara uważnie patrzyła jak podnosi filiżankę do ust i sączy herbatę. Oby do dna.
- Trzeba odwołać lot - powiedziała Klara i krzywo się uśmiechnęła. Tylko do siebie.
- Co? - blondynka była wyraźnie zbita z tropu. Trochę kręciło się jej w głowie.
- Obawiam się, droga przyjaciółko, że nici z wycieczki. Źle się czujesz. A przecież Adam woli te silne – Klarze spodobał się zamglony wzrok blondynki, to jak złapała się mocniej oparcia krzesła. Zaczęło się.
- Klaro… - szepnęła blondynka, rzucając ostatnie przerażone spojrzenie na przyjaciółkę. Osunęła się na podłogę, a jej głowa głucho uderzyła o panele.
- Odwołać lot - Klara zaśmiała się histerycznie. To była miła pożegnalna herbatka.

- Wiesz, Klaro, nigdy nie widziałam cię u boku Adama - blondynka zaśmiała się perliście. Towarzysząca jej kobieta przygryzła tylko wargę. Blondynka zmarszczyła brwi.
- Nie chcesz ze mną rozmawiać? Proszę bardzo. Ale nie mam już czasu, wieczorem lecę z Adamem do Egiptu - rzekła wyniośle. Trwało ładne popołudnie, herbata stała na małym stoliczku, a ze ścian patrzyły puste...

- Ofiara wypadku, mężczyzna, stan krytyczny.
Ratownik medyczny wykrzykiwał informacje, gdy lekarz oglądał potrzaskane kończyny.
- Na stół z nim – lekarka zajrzała nieprzytomnemu pod powieki – Prawdopodobnie ma krwawienie wewnętrzne.
***
- Dzień dobry aspirant Jan Kroszko. Był wypadek radiowozu. Więzień został przywieziony karetką. – młody policjant uśmiechnął się do pielęgniarki w informacji.
- Jest teraz na OIOMie.. – Pielęgniarka Bożenka rok temu skończyła szkołę pielęgniarską, ale już umiała się obchodzić z natrętami.
- Nadzór policyjny jest obowiązkowy.
Bożenka westchnęła. Podniosła słuchawkę telefonu i zadzwoniła do przełożonej. Po krótkiej rozmowie wstała się z fotela.
- Proszę za mną.
Szli krętymi korytarzami szpitala.
- A za co siedzi w więzieniu? – ciekawość zwyciężyła.
- Smutna historia. Złapali go za gwałt, okazało się, że to już czwarty. Właśnie jechał do sądu, ale pewnie przez ten wypadek się wywinie. Dam sobie głowę obciąć, że zrobi to ponownie. Czasami nienawidzę swojej pracy przez dziury w prawie.
- To tu - Bożenka zatrzymała się gwałtownie – Tam jest krzesło. Proszę nie wchodzić do sali, zaraz wrócę.
Pielęgniarka weszła i stanęła obok łóżka.
Nagle usta chorego poruszyły się. Oczy lekko rozwarły. Bożenka zauważyła, że leżący człowiek chce cos powiedzieć. Przybliżyła ucho do jego ust.
- Będziesz następna piękna
Pielęgniarka szybko się wyprostowała. Spojrzała na pompę z morfiną i wcisnęła plus. Raz, a potem drugi i trzeci...

- Ofiara wypadku, mężczyzna, stan krytyczny.
Ratownik medyczny wykrzykiwał informacje, gdy lekarz oglądał potrzaskane kończyny.
- Na stół z nim – lekarka zajrzała nieprzytomnemu pod powieki – Prawdopodobnie ma krwawienie wewnętrzne.
***
- Dzień dobry aspirant Jan Kroszko. Był wypadek radiowozu. Więzień został przywieziony karetką. – młody policjant uśmiechnął się do...

Agata-moja przyjaciółka uwielbia straszyć mnie, a potem śmiać się z mojej reakcji. Poprawka-uwielbiała. Uknułam bowiem iście szatański plan, który całkiem ją do tego zniechęcił.
Wieczór. Miałyśmy spotkać się u mnie, aby obejrzeć nasz ulubiony film. Słyszę kroki na korytarzu. Agata podchodzi już do lekko uchylonych drzwi. Wiem, że ją to zaniepokoiło. Woła mnie, ale nie odpowiadam. Widzę, że wchodzi do środka i blednie na widok czerwonych plam na podłodze. Światło nie daje się zapalić, jedynie w salonie widać słaby poblask świecy. Bierze mój parasol i wchodzi do salonu... Okrąża kanapę... I nie może powstrzymać przerażonego okrzyku! Leżę tam ja-blada, w białej koszuli nocnej, boso i z potarganymi włosami. Dookoła pełno jest krwi, plamiącej także mój strój. Pada przy mnie, aby zbadać puls. Łapie mnie za rękę... I wtedy otwieram oczy-całe czarne. Wydaję z siebie coś pomiędzy krzykiem, a warkotem, próbując złapać ją na czworakach. Zaczyna krzyczeć i zamierza się parasolem, a wtedy ja się śmieję.
Obrażona byłą przez kilka dni. Ale podziałało.

Agata-moja przyjaciółka uwielbia straszyć mnie, a potem śmiać się z mojej reakcji. Poprawka-uwielbiała. Uknułam bowiem iście szatański plan, który całkiem ją do tego zniechęcił.
Wieczór. Miałyśmy spotkać się u mnie, aby obejrzeć nasz ulubiony film. Słyszę kroki na korytarzu. Agata podchodzi już do lekko uchylonych drzwi. Wiem, że ją to zaniepokoiło. Woła mnie, ale nie...

Był piękny czerwcowy wieczór. Brak wiatru, brak szumu, tylko spokój i pluskanie wody. Robiło się coraz ciemniej, ponieważ zachodziło słońce i ciszej, ptaki też cichły. Cudne różowe niebo. Posępnie wyglądające drzewa w oddali. W wodzie co chwilę spławiały się ryby.Obudzona sowa latała pomiędzy drzewami. Nietoperze ścigały się nad taflą wody w poszukiwaniu much.Ja wraz z tatą siedzieliśmy i łowiliśmy ryby.
Ale nagle kochana przyroda zaczęła mi dokuczać ! Zaczepiały mnie różne muszki i atakowały komary. Więc ja odpowiedziałam im tym samym ogniem, popryskałam się sprejem na komary i dały mi wszystkie spokój. :)

Był piękny czerwcowy wieczór. Brak wiatru, brak szumu, tylko spokój i pluskanie wody. Robiło się coraz ciemniej, ponieważ zachodziło słońce i ciszej, ptaki też cichły. Cudne różowe niebo. Posępnie wyglądające drzewa w oddali. W wodzie co chwilę spławiały się ryby.Obudzona sowa latała pomiędzy drzewami. Nietoperze ścigały się nad taflą wody w poszukiwaniu much.Ja wraz z tatą...

Był letni wieczór, a powietrze było przyjemnie rześkie po burzy. Rodhgar Vallis stał przy oknie swojej komnaty. W siedzibie alchemika znajdowało się tylko posłanie, mały wytarty dywan oraz okazały stół zawalony pergaminami, piórami z zaschniętym atramentem, zakurzonymi księgami i fiolkami różnego kształtu. Żadnych ozdób na ścianach czy ziemi.
Rodhgar, nie potrzebował wiele. Był stary i przykurczony, służył już wiele lat na dworze króla jako nadworny czarodziej i traktował go jak syna, którego nigdy nie miał. Rozumiał, że król mu ufa bezgranicznie.
"Dlatego nie mogę tak tego zostawić"- pomyślał.
Twarz alchemika ściągnęła się. Ośmioletni książę był chudy i dziki. W jego czarnych oczach błyszczała groźba. Omen. Starzec bał się go. Królowa poroniła trzy razy, zanim urodził się mały Fankron, ale on wiedział, że nie jest to dziecię króla. Dziewięć lat temu Gallea wyklęła bogów po ostatnim porodzie martwego chłopca. Przyzwała Tragga, Krwawego Demona, a on odpowiedział jej wysłannikiem, który zostawił w niej nasienie. Rodhgar odkrył to niedawno.
"Niech bogowie jej wybaczą"- westchnął.
Nie mógł pozwolić, aby ten chłopiec odziedziczył tron. Był pół-człowiekiem, zrodzonym ze zdrady bogów, z nasienia umarłych. Król jeszcze był młody. Znajdzie żonę i dostanie dziecko z jego krwi. Wiedział co musi zrobić.
Z wielkiego blatu wziął fiolkę z niebieskim proszkiem. Błękitny Oddech. Wystarczy odrobina w pucharze wina i będzie po wszystkim. Ruszył do galerii, gdzie odbywała się kolacyjna uczta.

Był letni wieczór, a powietrze było przyjemnie rześkie po burzy. Rodhgar Vallis stał przy oknie swojej komnaty. W siedzibie alchemika znajdowało się tylko posłanie, mały wytarty dywan oraz okazały stół zawalony pergaminami, piórami z zaschniętym atramentem, zakurzonymi księgami i fiolkami różnego kształtu. Żadnych ozdób na ścianach czy ziemi.
Rodhgar, nie potrzebował wiele....

Będąc jeszcze w policji prowadziłem śledztwo w sprawie molestowania dzieci. Gość był piekielnie sprytny. Zawsze skoncentrowany, nigdy nie działał pod wpływem żądzy czy adrenaliny. Śledził ofiary, zamaskowany wciągał do samochodu, zawsze innej marki, zawsze bez tablic rejestracyjnych. Wiele trudu i pracy kosztowało nas by namierzyć bydlaka. Ale udało się... Mieliśmy oczywiście kilka poszlak, ale żadnych dowodów procesowych lecz byliśmy pewni, że mamy winnego. Na standardowym przesłuchaniu gość milczał jak zaczarowany. Do tego ten dyskretny uśmiech, którym wyrażał jasno "Nic na mnie nie macie!". Postanowiliśmy z kolegą zrobić to inaczej. Odrzuciliśmy kulturę, w odstawkę poszły przepisy prawa, nie było mowy o ludzkim traktowaniu... "Nie możemy puścić go wolno!".
Po około 15 minutach ostrego tłuczenia pałką po piętach, podtapianiu we wiadrze i klejnotami podłączonymi pod akumulator delikwent przyznał się do winy. Podpisał papiery bez wahania, bylebyśmy tylko dali mu spokój.
Nie popieram takich metod, ale czasami dla dobra społeczeństwa trzeba mocno nagiąć prawo...

Będąc jeszcze w policji prowadziłem śledztwo w sprawie molestowania dzieci. Gość był piekielnie sprytny. Zawsze skoncentrowany, nigdy nie działał pod wpływem żądzy czy adrenaliny. Śledził ofiary, zamaskowany wciągał do samochodu, zawsze innej marki, zawsze bez tablic rejestracyjnych. Wiele trudu i pracy kosztowało nas by namierzyć bydlaka. Ale udało się... Mieliśmy...

Porwaliśmy waszego przywódcę alias Lisek Chytrusek! Mamy powyżej naszych zajęczych uszów żądań które nam stawiacie! Koniec z haraczami! Koniec z porywaniem naszych króliczątek ! Jeżeli myśleliście, że tylko lisy mogą być przebiegłe to się grubo myliliście. Macie czas do pełni księżyca na wyniesienie się z Zaczarowanego Lasu. Nie ma tu miejsca dla takich rudych bestii jak wy. Nie pozwolimy, aby w naszej krainie dłużej panoszyło się zło. Jeśli nie spełnicie naszych żądań to przerobimy waszego bossa na futerkowaty dywan do łazienki.
Z pozdrowieniami
GANG ZAJĘCZA ŁAPKA. W SŁUŻBIE DLA DOBRA ZACZAROWANEGO LASU.
PS. Przesyłamy wam zdjęcie CHYTRUSKA. NIE JEST JUŻ TAKI SZCZWANY JAK PRZEDTEM

Porwaliśmy waszego przywódcę alias Lisek Chytrusek! Mamy powyżej naszych zajęczych uszów żądań które nam stawiacie! Koniec z haraczami! Koniec z porywaniem naszych króliczątek ! Jeżeli myśleliście, że tylko lisy mogą być przebiegłe to się grubo myliliście. Macie czas do pełni księżyca na wyniesienie się z Zaczarowanego Lasu. Nie ma tu miejsca dla takich rudych bestii jak...

- To nie prawda, że dobro zawsze zwycięża zło. Czasami trzeba dokonać wyboru i przeciwstawić się złu jego metodami. Zwalczyć zło złem. Dlatego gdy grupa muzułmańskich uchodźców porwała ludzi, w tym kobiety i dzieci. Grożąc, że jeśli rząd nie spełni ich żądań codziennie będą zabijać jedno z nich. Znalazłem żonę i syna jednego z terrorystów i dałem mu 24 h by uwolnił wszystkich przetrzymywanych. Wysoki sądzie to prawda, że postąpiłem zupełnie jak oni, ale co pan by zrobił by to pańską żonę i dzieci porwano?

- To nie prawda, że dobro zawsze zwycięża zło. Czasami trzeba dokonać wyboru i przeciwstawić się złu jego metodami. Zwalczyć zło złem. Dlatego gdy grupa muzułmańskich uchodźców porwała ludzi, w tym kobiety i dzieci. Grożąc, że jeśli rząd nie spełni ich żądań codziennie będą zabijać jedno z nich. Znalazłem żonę i syna jednego z terrorystów i dałem mu 24 h by uwolnił...