29 maja
Z samego rana wybrałam się na zakupy. Pogoda zapowiadała, że dzień będzie piękny. Cudownie – pomyślałam – mam tyle do zrobienia. Po godzinie wracałam z marketu niosąc pod pachami prezenty na Dzień Dziecka. Odhaczone – zanotowałam w myślach. Wbiegłam do mieszkania, mijając się w kuchni z współlokatorką. Spieszyła się do pracy, na co wskazywało zamknięcie drzwi z impetem. Jadłam w pośpiechu, mając na uwadze wszystko, co mam do zrobienia na już. Złapałam torebkę, włożyłam klucz w zamek i… Cholera, zablokował się. Z trudem udało mi się go wyciągnąć, a drzwi nadal były zamknięte. Serce zaczęło mi szybciej bić. Spróbowałam raz jeszcze. I nic… Wyglądało na to, że utknęłam w mieszkaniu. Zadzwoniłam do Ani, ale niestety oznajmiła, że z pracy wróci po 21. Nie było ratunku. Właściciel mieszkania nie odbierał telefonu, a mnie po obfitych zakupach nawet nie stać było na ślusarza. Rozpłakałam się na myśl o swoim beznadziejnym położeniu.
Po minutach histerii otworzyłam kalendarz. Miałam być tam, zrobić to, dowiedzieć się o tamtym. Ogarnęła mnie bezsilność. Zaczęło mnie dusić powietrze. Balkon! Wyszłam i popatrzyłam na panoramę miasta. I nagle wydała mi się ona niesamowicie piękna. I wtedy pomyślałam, że tak naprawdę NICZEGO NIE MUSZĘ. Resztę dnia spędziłam podziwiając to wszystko, co mijałam każdego dnia w pogoni, która nie miała celu. A gdy usłyszałam w końcu dźwięk przekręcającego się klucza w zamku, wróciłam do środka, by przywitać koleżankę z uśmiechem. Jak nigdy dotąd.

29 maja
Z samego rana wybrałam się na zakupy. Pogoda zapowiadała, że dzień będzie piękny. Cudownie – pomyślałam – mam tyle do zrobienia. Po godzinie wracałam z marketu niosąc pod pachami prezenty na Dzień Dziecka. Odhaczone – zanotowałam w myślach. Wbiegłam do mieszkania, mijając się w kuchni z współlokatorką. Spieszyła się do pracy, na co wskazywało zamknięcie drzwi z...

03.06.16
Pobudka o 6. Mąż nagle zdecydował że jedzie do pracy zamiast być w domu. Wychodzi. Słyszę tup-tup w korytarzu. 3 letni syn stoi ze smokiem i kocykiem. Już nie pośpię. Na szczęście noworodek jeszcze śpi. Wstaję. Robię starszakowi śniadanie, ubieram się w popłochu. 7:30-dzwonek. Panowie przyszli dziś wcześniej. Remont sypialni trwa. Dzwonię do przedszkola-Mikiego nie będzie. Dzwonię do przychodni-nie przyjdę na szczepienie. Dzwonie do Anki-nie wyskoczymy do galerii. Decyzje męża odbijają się skutecznie na reszcie rodziny. Po śniadaniu bawię się z Mikim. Samochody, klocki, puzzle, ukochany traktor. Budzi sie Piotruś. Karmienie, przebieranie, odbijanie. Miki rozlewa sok i robi siusiu na podłogę. Przebieranie, sprzątanie. Dzwonek do drzwi. Lecę na dół. Na prośbę męża sasiadka przyniosła mi zakupy bo zostawił nas z pusta lodówką. Oto jego próba ratowania sytuacji. Wracam do dzieciaków. Oboje płaczą. Młodszy znowu głodny starszy przestraszył się muchy. Od nowa karmienie, przebieranie, lulanie. Dzwonek do drzwi. Lecę na dół. To DHL. Przyszedł spóźniony prezent na dzień dziecka dla Piotra. Wracam do dzieciaków. Oboje płaczą. Teraz starszy jest głodny a młodszy chce spać. Od nowa karmienie, przebieranie, lulanie. Teraz to ja jestem głodna ale znowu ten cholerny dzwonek. Lecę na dół. Listonosz z poleconym do męża. Wracam. Oboje śpią. Jest 17 i panuje boska ciszszaaaa-muzyka dla moich uszów. Przypominam sobie o konkursie na LC. Siadam i piszę. I już.

03.06.16
Pobudka o 6. Mąż nagle zdecydował że jedzie do pracy zamiast być w domu. Wychodzi. Słyszę tup-tup w korytarzu. 3 letni syn stoi ze smokiem i kocykiem. Już nie pośpię. Na szczęście noworodek jeszcze śpi. Wstaję. Robię starszakowi śniadanie, ubieram się w popłochu. 7:30-dzwonek. Panowie przyszli dziś wcześniej. Remont sypialni trwa. Dzwonię do przedszkola-Mikiego nie...

28.05
Niby zwykłe spotkanie przy piwie. Nic jednak w tym zwykłego nie było. Każda bowiem z osób która pojawiła się tego dnia we Wrocławskim pubie niosła ze sobą nietypową osobowość, talent, trudną historię i kufel piwa. Choć z daleka wyglądaliśmy całkiem normalnie. To jednak podchodząc bliżej dostrzega się osoby w wieku od 19 – 50 lat. Będące ze sobą w wyjątkowych stosunkach, przytulające się wzajemnie, pocieszające, żartujące, jakbyśmy się znali od lat a poznaliśmy się tego właśnie dnia. Zlot forumowiczów, gdzie każdy był inny jednak coś nas łączyło. Gdybyśmy się poznali w innych okolicznościach pewnie nie zwrócilibyśmy na siebie uwagi. Upojona alkoholem żartowałam z tymi ludźmi, każdy opowiadał o swoich pasjach. Tego dnia zrozumiałam jak wiele może łączyć zupełnie przypadkowych ludzi i jak ważna jest tolerancja. Czułe pożegnanie z jednym uczestnikiem tego zlotu stało się obietnicą kolejnego spotkania.
Postanowienie przyjazdu, choć tyle było przeciwności ku temu, zadzwonienie do nieznanej osoby zaraz po przyjeździe, kilka chwil sam na sam, jedno piwo za dużo. Czy to wydarzenie miało jakieś znaczenie dla dalszego biegu historii? Owszem, mojej.

28.05
Niby zwykłe spotkanie przy piwie. Nic jednak w tym zwykłego nie było. Każda bowiem z osób która pojawiła się tego dnia we Wrocławskim pubie niosła ze sobą nietypową osobowość, talent, trudną historię i kufel piwa. Choć z daleka wyglądaliśmy całkiem normalnie. To jednak podchodząc bliżej dostrzega się osoby w wieku od 19 – 50 lat. Będące ze sobą w wyjątkowych...

5:30 Słyszę znajome dźwięki, to mój mąż, który szykuje się do wyjścia na spacer z psem. Ja z zamkniętymi oczami szukam, pod poduszką małego przedmiotu – mp3, następnie uruchamiam ją i już odpływam wraz z fabułą książki.
O 6:30 zwlekam się niechętnie, aby przygotować śniadanie, nie jest to proste, bo meble kuchenne stoją ładnie zapakowane w szarych kartonach. Po zjedzeniu śniadania zabieram się za skręcanie mebli i powtarzając sobie w myślach „to takie większe klocki lego, dasz radę”. Otwieram pierwsze pudło i postępuję zgodnie z instrukcją, na początek należy sprawdzić, czy wszystkie części znajdują się w pudełku. Oglądam śrubki, stwierdzając, że tych dwóch to na obrazku nie ma, a tamtych czterech brakuje, myślę sobie „to nic, bob budowniczy da radę...” Kilka godzin później, postępy niewielkie, pomimo moich wielkich starań.
15:00 Czas na jakieś ciepłe jedzenie, wybieram znany numer pizzerii i zamawiam dwie średnie, bo tak jest taniej. Resztę najwyżej zje się następnego dnia.
Po krótkiej przerwie, wracam do mebli, pies chyba myśli, że mu budę buduję, bo co chwile wchodzi do mojej misternej konstrukcji i merda ogonem. Jakieś śruby i kołki zostały mi w ręce, a szafka stoi, układam na górę blat, coś jest nie tak, biorę następny blat, jednak ten też tak jakby nie do tej szafki. Dziwne. Pewnie jestem zmęczona, więc jutro pomyślę o tym, jak położyć blaty na narożną szafkę.
22:30 Och jak miło jest się położyć na tym niby japońskim łożu. Dobranoc.

5:30 Słyszę znajome dźwięki, to mój mąż, który szykuje się do wyjścia na spacer z psem. Ja z zamkniętymi oczami szukam, pod poduszką małego przedmiotu – mp3, następnie uruchamiam ją i już odpływam wraz z fabułą książki.
O 6:30 zwlekam się niechętnie, aby przygotować śniadanie, nie jest to proste, bo meble kuchenne stoją ładnie zapakowane w szarych kartonach. Po zjedzeniu...

Tego dnia dowiedziałem sie, że istniał ktoś taki jak Mary Berg, która udowodniła, że każdy może być kronikarzem dziejów świata i nieść świadectwo. Wcześniej jej nie było - teraz realnie egzystuje w mojej świadomości, myślach, pamięci, emocjach i wyobrażeniu. To dzień Mary Berg.

Tego dnia dowiedziałem sie, że istniał ktoś taki jak Mary Berg, która udowodniła, że każdy może być kronikarzem dziejów świata i nieść świadectwo. Wcześniej jej nie było - teraz realnie egzystuje w mojej świadomości, myślach, pamięci, emocjach i wyobrażeniu. To dzień Mary Berg.

2016/06/02
Potknęłam się o próg, czy to kolejny zły dzień? Życie piętnastolatki dzień po jej urodzinach jest ciężkie i zawikłane. Pojawiłam się w szkole. Pierwsza lekcja? Chemia i kartkówka, na którą się nie nauczyłam. Wchodzę do szkoły i ktoś do mnie krzyczy "Weronika, jesteś bezpieczna!". Kartkówki brak. Czy to spóźniony prezent urodzinowy od Tego z Góry?
Ania zabrała do szkoły truskawki. Zrządzenie losu, że dokładnie wczoraj kupiłam koszulkę z nadrukiem truskawki? Wierzę, że to było przeznaczenie, o tak.
Po lekcjach nawet nie musiałam czekać na samochód, co zwykle robię. Kolejna niespodzianka tego dnia. I jeszcze inna, bo pojechaliśmy na zakupy.
Po wielu miesiącach poszukiwań w końcu natrafiłam na wymarzone ogrodniczki. Przymierzam, patrzę na rozmiar. Cholera, ostatnia para i to w dodatku za mała. Musieliśmy pojechać do innego miasta po większe. Oczywiście okrężną drogą, bo korki. Miało być szybciej, nie było.
Wróciłam do domu i nie miałam ochoty na trening. Naprawdę, w ciągu całej mojej krótkiej kariery sportowej nie czułam się tak źle. Ale zrobiłam trening. Chyba dostałam jakiejś cudownej mocy, bo zrobiłam nawet dwa.
Poszłam do sklepu w piżamie. No cóż, lenistwo to choroba, tak powiedział mi mój przyjaciel.
Próbowałam się pouczyć na historię ale skończyłam tutaj. Wydaje mi się, że to kolejny znak lub po prostu brak silnej woli. Wolę myśleć, że to pierwsze.

2016/06/02
Potknęłam się o próg, czy to kolejny zły dzień? Życie piętnastolatki dzień po jej urodzinach jest ciężkie i zawikłane. Pojawiłam się w szkole. Pierwsza lekcja? Chemia i kartkówka, na którą się nie nauczyłam. Wchodzę do szkoły i ktoś do mnie krzyczy "Weronika, jesteś bezpieczna!". Kartkówki brak. Czy to spóźniony prezent urodzinowy od Tego z Góry?
Ania zabrała do...

02.06.2016
Wstałam jak co dzień rano o godzinie 5:30. Zrobiłam wziewy z Berodualu i położyłam się na piętnaście minut. Po tym czasie do pokoju weszła moja mama. Wstałam, nalałam do kieliszka 3 ml 10% soli i 1 ml aqua pro. wlałam zawartość do nebulizatora i podłączyłam do inhalatora. Trwało to 15 minut, w tym czasie czytałam ,,Zagubionego Herosa" Riordana. Zaczęłam robić drenaż kamizelką, również kartkując książkę. Pod 20 minutach zrobiłam jeszcze jeden drenaż Flutterem. Gdy poczułam, że jestem oczyszczona z flegmy, zjadłam śniadanie i umyłam zęby. Tata zawiózł mnie do szkoły autem. Pierwszy był w-f. Graliśmy w siatkówkę. Dobrze mi poszło, kiedy dałam radę odbić piłkę, moja klasa wiwatowała.
Potem mieliśmy biologię, małe powtórzenie wiadomości. Później był angielski, pisałam sprawdzian. Nasza pani dzień wcześniej zrobiła sobie coś w nogę, więc ma ją teraz w gipsie. Nadszedł czas na matematykę, której nie znoszę. Następny był polski, na którym pisaliśmy ,,Lepszą szkołę". Ostatnia była religia, na której moja kochana klasa wygłupiała się.
Wróciłam do domu autobusem . W domu czekała mnie paczka z książkami, spóźniony prezent na Dzień Dziecka. Zawierała ona: ,,Znak Ateny" i ilustrowanego Potter'a. Bardzo się cieszyłam. Zjadłam smaczny obiad i poszłam się uczyć na biologię.
Teraz siedzę i piszę notatkę z mojego dnia, a on jeszcze się nie skończył. Może zdarzyć się jeszcze wiele. Mogę zasnąć i się nie obudzić. Mogę dostać jeszcze jedną paczkę z książkami. Wszystko jest możliwe.

02.06.2016
Wstałam jak co dzień rano o godzinie 5:30. Zrobiłam wziewy z Berodualu i położyłam się na piętnaście minut. Po tym czasie do pokoju weszła moja mama. Wstałam, nalałam do kieliszka 3 ml 10% soli i 1 ml aqua pro. wlałam zawartość do nebulizatora i podłączyłam do inhalatora. Trwało to 15 minut, w tym czasie czytałam ,,Zagubionego Herosa" Riordana. Zaczęłam robić...

Kochana Mamo!
Dzisiaj Dzień Dziecka. Jeden z moich najważniejszych dni. Jak byłam dzieckiem zawsze dawałaś mi jakiś drobny prezent. Potem dorosłam, wyszłam za mąż, pojawiły się dzieci. Ale Ty zawsze pamiętałaś. Każdego roku dzwoniłaś albo przesyłałaś SMS. Dzisiaj jest ten pierwszy raz, kiedy Cię nie ma. I czegoś brakuje, za czymś tęsknię i na coś czekam.
Ale ten dzień nie jest smutny:
Budzik 6.15 – mycie, śniadanie, buziaki dla rodziny i do pracy.
Praca 8.00 – papierki, klawiaturki i cyferki, cyferki, cyferki. I ludzie – czasem uśmiechnięci i życzliwi, a czasem tak wredni, że aż serce boli.
Dom 16.00 – całusy od męża, całusy dla dzieci, obiad, lekcje, ploteczki, bajeczki.
Rower 17.00 – natura, przestrzeń, wolność i najpyszniejsze na świecie gałkowe lody z malinami.
Dom 19.00 – pranie, prasowanie, sprzątanie, -anie, -anie, -anie…
I wreszcie wieczór, późny wieczór – czas tak naprawdę dla mnie, na chwilę zadumy i przemyśleń.
A pomiędzy tym wszystkim ta „druga” mama – niemal dziecko, które trzeba ubrać, umyć, nakarmić, przewinąć, znaleźć zajęcie… Słaby człowiek dzień po dniu wymagający opieki, terapii i wsparcia… Buntownik ograniczony cierpieniem, apatią i bezsilnością...
Dziękuję Ci, Mamo. Bo choć wiem, że nie ma Cię już w moim realnym świecie, to wciąż nade mną czuwasz, dajesz mi siłę do pokonywania przeciwności, do stawiania czoła najtrudniejszym chwilom. Dopiero teraz mogę Ci powiedzieć o wszystkich moich troskach, złościach i marzeniach. Teraz dopiero możesz je zrozumieć.

Kochana Mamo!
Dzisiaj Dzień Dziecka. Jeden z moich najważniejszych dni. Jak byłam dzieckiem zawsze dawałaś mi jakiś drobny prezent. Potem dorosłam, wyszłam za mąż, pojawiły się dzieci. Ale Ty zawsze pamiętałaś. Każdego roku dzwoniłaś albo przesyłałaś SMS. Dzisiaj jest ten pierwszy raz, kiedy Cię nie ma. I czegoś brakuje, za czymś tęsknię i na coś czekam.
Ale ten dzień nie...

02.06.2016r.
Obudził mnie jak zwykle, telefonem o 6 rano. Zawsze go o to proszę, z nadzieją, że tym razem wstanę, zjem śniadanie i zabiorę się za naukę. Jak zwykle mój plan się posypał... Ale odkąd nie ma go w domu, tak zaczyna się każdy kolejny dzień wyczekiwania na Miłość Mojego Życia. Jest ponad 2 tysiące kilometrów ode mnie. Jedzie w stronę domu. Już układam kolejne powitalne menu. Jego ulubiony "Kryształek", czy torcik truskawkowy? Lepiej schabowy, czy żurek? A może razem? A może coś nowego? Za 10 minut mogę zadzwonić, zapytać, jak minęła trasa i czy coś się zmieniło od ostatniego telefonu sprzed godziny. Mogę zapytać, czy po niego wyjechać. Mogę zaplanować kolejną niespodziankę na powitanie. Seksowna bielizna czy piknik nad wodą? Do wieczora będzie mnóstwo nowych "powitalnych menu" i "niespodzianek", łez wylanych z tęsknoty i buziaczków wysłanych przez SMSa. Wieczorem kolejny raz założę Jego koszulkę, wtulę się w jego szlafrok i zasnę szczęśliwa, że jest o jeden dzień mniej do Jego powrotu... A rano znowu zadzwoni :)

02.06.2016r.
Obudził mnie jak zwykle, telefonem o 6 rano. Zawsze go o to proszę, z nadzieją, że tym razem wstanę, zjem śniadanie i zabiorę się za naukę. Jak zwykle mój plan się posypał... Ale odkąd nie ma go w domu, tak zaczyna się każdy kolejny dzień wyczekiwania na Miłość Mojego Życia. Jest ponad 2 tysiące kilometrów ode mnie. Jedzie w stronę domu. Już układam kolejne...

30.05.2016 r.
0 6:20 wybudza mnie okropny dźwięk budzika z telefonu, oczywiście nie wstaje tylko włączam drzemkę z myślą, że dziś wstanę już po jednej i o dziwo tak też faktycznie się dzieję. Zaspana po intensywnym, długim weekendzie idę do łazienki po drodze uświadamiając sobie, że znów zostałam z wszystkim sama. Mąż wyjechał służbowo. Podczas porannej toalety słyszę głos z mojej sypialni - Mamo! - ten mały potworek znów przyszedł do mnie w nocy się rozpychać, zamiast spać w swoim łóżku - Już idę! - odkrzykuję w połowie mycia zębów. Zanim wchodzę do sypialni przygotowuję porcję mleka, która już po trzech latach jego egzystencji na tym świecie powinna nie istnieć, no cóż nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Dalsze szykowanie się do pracy, przychodzi babcia ogarnąć i zabrać do siebie młodego, żebym ja mogła zarabiać ciężkie pieniądze na jego zabawki. Taką wersję słyszy co rano przed moim wyjściem. W pracy, wiadomo jak to w poniedziałek nic się nie chce, a dziś pracujemy jeszcze o dłuuuugie pół godziny dłużej. Szperam po necie w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia i oczywiście znów ląduję na Amazonie kupując kolejne książki. W sumie to w pracy odpoczywam, w domu nie miałabym na to czasu. Po robocie oczywiście pierwsze co to śpieszę się po swojego łobuza. Całe szczęście, że moja mama się zlitowała i mnie karmi, nie muszę już sobie przynajmniej gotować. Wracamy do domu jest już 17:00, całe szczęście dziś pada więc nie muszę kosić trawników, plewić ogródka czy robić innych takich codziennych drobnostek. Siadam na kanapie i już do wieczora słyszę - mamo pomozes, mamo posukas, mamo włącys bajkę, mamo jestem głodny - więc właściwie z tego siedzenia na kanapie nie wiele już zostało. Jeszcze tylko jego kąpiel, obowiązkowe czytanie na wieczór i mały słodki potworek zasypia. A ja oczywiście zbawienny trening, w tą duchotę pocę się jak wiadomo co, ale to dla mnie zawsze ogromna ulga nie tylko dla ciała, ale i dla ducha. Orzeźwiający prysznic i mam już czas dla siebie. Szkoda tylko, że to już jest 22:30. pozostaje poczytać jeszcze chwilkę i właściwie nie wiem kiedy zasypiam zbierając siły na kolejny dzień.

30.05.2016 r.
0 6:20 wybudza mnie okropny dźwięk budzika z telefonu, oczywiście nie wstaje tylko włączam drzemkę z myślą, że dziś wstanę już po jednej i o dziwo tak też faktycznie się dzieję. Zaspana po intensywnym, długim weekendzie idę do łazienki po drodze uświadamiając sobie, że znów zostałam z wszystkim sama. Mąż wyjechał służbowo. Podczas porannej toalety słyszę głos...