Poznałam go dzięki portalowi randkowemu. Przystojny, rozwiedziony blondyn. Okazało się, że podobnie jak ja czyta kryminały i książki psychologiczne. W wolnych chwilach chodzi po górach..
Chyba wygrałam los na loterii-myślałam.
To już nasza druga randka. Siedzimy w fajnym Klubie. Flirtujemy, śmiejemy się. Jestem bardzo szczęśliwa. Robert przeprasza mnie, bo musi wyjść do ubikacji. Siedzę sama przy stole. Patrzę, coś mu wypadło z kieszeni. Biały proszek w woreczku. Biorę go do kieszeni. Ponieważ pracuję w laboratorium, sprawdzę co to jest za proszek. Podejrzewam, ze to narkotyki.
Wraca Robert, jest bardzo nerwowy, widać zorientował się, że coś zgubił.
-Muszę niestety kończyć nasze spotkanie, mama się rozchorowała-powiedział-zadzwonię, wybacz.
-Ok-odpowiedziałam. Wzięłam proszek do laboratorium. Okazało się, że proszek okazał się dopalaczem, wyjątkowym świństwem, które niszczy organizm zwykle młodych ludzi. Robert nie wyglądał na kogoś kto bierze, lecz raczej na kogoś kto z tego żyje. Ponieważ jestem matką nastolatka, wiedziałam, że nie mogę tego tak zostawić.
Na kolejną randkę poszłam z obstawą. Mój przystojniak został aresztowany. W jego domu odkryto laboratorium do produkcji dopalaczy.
Okazało się, że zdemaskowałam niezłą szajkę. Z mojej miłości nie wyszło nic…Trudno, może następnym razem trafię lepiej?
Nie mam zamiaru się poddawać. Gdzieś muszą być normalni faceci..

Poznałam go dzięki portalowi randkowemu. Przystojny, rozwiedziony blondyn. Okazało się, że podobnie jak ja czyta kryminały i książki psychologiczne. W wolnych chwilach chodzi po górach..
Chyba wygrałam los na loterii-myślałam.
To już nasza druga randka. Siedzimy w fajnym Klubie. Flirtujemy, śmiejemy się. Jestem bardzo szczęśliwa. Robert przeprasza mnie, bo musi wyjść do...

lokalne gazety prześcigają się w domysłach nad ostatnimi kradzieżami w naszym mieście. Wśród stutysięcy jego mieszkańców elita, śmietanka towarzysko - polityczna jest doskonale znana i rozpoznawalna, dlatego szokowął fakt, że prawie połowa z nich została w ostatnim czasie obrabowana. Co dziwniejsze, połowa sprzyjająca wiodącej partii politycznej. Prawie 50 osób z tego towarzystwa zgłosiło w ostatnim czasie zaginięcie biżuterii, klejnotów rodzinnych lub innych świecidełek. Pierwszych podejrzanych wskazywali sami poszkodowani - pomniejsi przywódcy partii opozycji. Ale miejscowa policja uznała, że to nie takie proste i szukała dalej. w toku śledztwa okazało się, że żadnej kradzieży nie było. Rzekomo okradzeni mieszkańcy przekazali precjoza liderowi partii rządzącej w celu wspierania akcji wymiany - broń za pewien artefakt znajdujący się w rękach wroga. Potajemni darczyńcy, chcieli upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i zgłosili kradzież w celu wyłudzenia ogromnych sum odszkodowania.

lokalne gazety prześcigają się w domysłach nad ostatnimi kradzieżami w naszym mieście. Wśród stutysięcy jego mieszkańców elita, śmietanka towarzysko - polityczna jest doskonale znana i rozpoznawalna, dlatego szokowął fakt, że prawie połowa z nich została w ostatnim czasie obrabowana. Co dziwniejsze, połowa sprzyjająca wiodącej partii politycznej. Prawie 50 osób z tego...

Mój nauczyciel techniki zmusza nas do wykonywania czasochłonych i całkowicie bezużyteczych przedmiotów.
I tak w tym roku robimy modele statków z zapałek.
Po pierwsze: wybieramy sobie żaglówkę, następnie pomniejszamy ją i robimy opracowanie. I w tym momencie zaczynają się schody (jeżeli komuś udało się dotrzeć do tego momentu). Robimy model statku z papieru lub styropianu. Trzy tygodnie pracy, łącznie z poprawkami. No i atrakcja główna:wypalanie dwóch tysięcy zapałek i obsypywanie ich z siarki.
Nie którzy myślą, że to po prostu głupota i na tym sprawa się kończy, ale ja wiem jak jest.
Ten pan ma obsesję na punkcie ognia.
Uwielbia jego blask, hipnotyzuje go jego spokojne trzaskanie, ale najbardziej uwielbia jego niszczycielską naturę. Najwiekszą przyjemność sprawia mu oglądanie dużych, cennych obiektów znikających w objęciach płomieni.
Ja wiem, że gdy przyniesiemy gotowe statki do oceny on zapali zapałkę, podpali jeden statek, pozostałaości niewypalonej siarki zajmą się nowym ogniem, a od jedengo statku-wykonanego w całości z papieru i drewna- podpalą się ławki, szafy, a potem cała szkoła.
Właśnie dlatego zgodziliśmy się robić te statki- w oczekiwaniu na ten wielki moment, gdy nadejdzie kres naszego cierpienia i ogień wyzwoli nas z rąk kultury i oświaty.
Żegnaj szkoło!

Mój nauczyciel techniki zmusza nas do wykonywania czasochłonych i całkowicie bezużyteczych przedmiotów.
I tak w tym roku robimy modele statków z zapałek.
Po pierwsze: wybieramy sobie żaglówkę, następnie pomniejszamy ją i robimy opracowanie. I w tym momencie zaczynają się schody (jeżeli komuś udało się dotrzeć do tego momentu). Robimy model statku z papieru lub styropianu....

-Mateo, zwolnij trochę. Przed nami stoi policja.
Za późno. Policjant dał znak, żebyśmy się zatrzymali.
-Przekroczył pan prędkość o 30 km/h. -powiedział. Wypisał mandat -Właściwie, to gdzie się wybieracie?
-Jedziemy nad jezioro do przyjaciół. Wie pan, ryby.
Coś uderzyło w drzwi naszej białej furgonetki od środka. Policjant popatrzył w tamtą stronę:
-Przewozicie coś?
-Wędki, grilla…
-Mogę zobaczyć?
Wysiadłem z samochodu, Mateo zrobił to samo. Drugi policjant cały czas stał przy radiowozie. Musiałem działać szybko, dopóki był odwrócony. Otworzyłem tylne drzwi, a policjant zajrzał do środka. Pod czarną płachtą coś się poruszało. Wyciągnąłem z kieszeni nóż i podciąłem mu gardło. Krzyk zaalarmował drugiego, ale Mateo strzelił szybciej niż on i przyciągnął jego ciało. Pod płachtą leżały dwie martwe osoby. Młody dzieciak wciąż się ruszał. Najwidoczniej pomyliłem się, gdy go pakowaliśmy. Miał nie żyć. Wskoczyłem do samochodu i zabiłem. Nigdy tego nie robiłem, ale on za dużo widział. Po chwili obok niego leżeli dwaj policjanci.

Wieczorem usłyszałem komunikat w radiu:
"Dziś w okolicach Nysy samochód wpadł w poślizg i zleciał ze skał. Żadnych ciał nie znaleziono. Kilka godzin później na parkingu w okolicach Sycowa został znaleziony pusty radiowóz i wiele krwi na kostce. Policjanci zniknęli. Nie wiadomo co stało się z ciałami."
Uśmiechnąłem się. Przez głupie przekroczenie prędkości mogliśmy doprowadzić policję do całego zespołu handlarzy martwymi ludźmi. Dobrze, że było ich tylko dwóch.

-Mateo, zwolnij trochę. Przed nami stoi policja.
Za późno. Policjant dał znak, żebyśmy się zatrzymali.
-Przekroczył pan prędkość o 30 km/h. -powiedział. Wypisał mandat -Właściwie, to gdzie się wybieracie?
-Jedziemy nad jezioro do przyjaciół. Wie pan, ryby.
Coś uderzyło w drzwi naszej białej furgonetki od środka. Policjant popatrzył w tamtą stronę:
-Przewozicie coś?
-Wędki,...

Siadam w niewygodnym, plastikowym krzesełku i kiedy kolejny podmuch wpada z rozpędu do środka przez resztki szyb, taszcząc za sobą nieznośny fetor, mimowolnie wykrzywiam wargi. Oddycham przez usta, dworcowa poczekalnia cuchnie bowiem niemiłosiernie. Spóźniłam się na pociąg, szlag. Ostatni odjechał dwie godziny temu, utknęłam więc o czwartej rano na tej zapomnianej przez Boga wsi w otoczeniu obskurnego dworca, który najwidoczniej jest miejscem kultu grafficiarzy wyzwolonych, jednych z tych, co to podpisują swoje bazgroły ,,Gruby’’ albo ,,Boss’’. Świetnie.
Stwierdzam z całą pewnością, że faceci poznani przez Internet to skończone dupki, a umawianie się z takowymi – absurdalny, idiotyczny pomysł. Nigdy więcej. Wystawił mnie do wiatru, a ja, durna, tłukłam się pół dnia w rozklekotanym wagonie z nadzieją, że może coś z tego będzie!
Rozcieram lodowate policzki i wstaję za potrzebą, prostując przy okazji skostniałe stawy. Jest okrutny ziąb, nie mając jednak wyboru kieruję się na zewnątrz w stronę zarośli po drugiej stronie torów. Kucam na oślep i dygocąc na całym ciele staram się nie rozglądać dookoła. Niestety, moja stopa trafia na coś dużego i miękkiego, ląduję więc twarzą w lepkiej, cuchnącej substancji. Mam ochotę zwymiotować. Macam dookoła ostrożnie, chcąc wybadać ową rzecz, przez którą cała się kleję i śmierdzę, i na moment zamieram z przerażenia. Sięgam po telefon drżącą dłonią, włączam ekran startowy, a po chwili smuga światła oświetla martwą twarz mojej niedoszłej randki...

Siadam w niewygodnym, plastikowym krzesełku i kiedy kolejny podmuch wpada z rozpędu do środka przez resztki szyb, taszcząc za sobą nieznośny fetor, mimowolnie wykrzywiam wargi. Oddycham przez usta, dworcowa poczekalnia cuchnie bowiem niemiłosiernie. Spóźniłam się na pociąg, szlag. Ostatni odjechał dwie godziny temu, utknęłam więc o czwartej rano na tej zapomnianej przez...

Wróciłam do domu.
Rzuciłam torbę na podłogę. Pies popatrzył na mnie skulony przy ścianie. Czekał, aż pogłaszczę go za dobre sprawowanie się. Nie zwróciłam na niego uwagi. Zdjęłam szybko buty, odwiesiłam ubranie na wieszak. Schyliłam się po siatkę z lekami. Położyłam ją na stoliku w kuchni i natychmiast o niej zapomniałam. Przecież chodzenie do apteki było moim znienawidzonym rytuałem, tym bardziej, jeśli nie były to dla mnie ważne rzeczy.
Stałam pół godziny w kolejce, pół godziny wzięte z mojego życia, by kupić leki nie dla siebie, lecz dla mojej mało istotnej siostry, chorej na serce. Dla niej są ważne, dla mnie - nie bardzo. Nigdy nie miałam z nią dobrych stosunków, przez to nie zawracałam sobie głowy tym, co dla niej musiałam zrobić.
Spieszyłam się do chłopaka. Napiłam się szybko napoju i przebrałam. Wypadłam z domu nie zastanawiając się nawet nad tym, że gdzie zostawiłam leki.
***
I przez to siedziałam w szpitalu, załamując swoje ręce. Siedziałam z dala od rodziców patrzących na mnie z wyrzutem sumienia. Na twarzy ojca przeplatała się nienawiść i cierpienie.
Nigdy bym nie pomyślała, że pies tego dnia akurat dorwie się do leków. A siostra będąc zła i zdenerwowana, nie będzie mogła ich wziąć w odpowiednim czasie.
***
Kilka godzin póżniej z sali wychodzi lekarz. Ma kamienną twarz. Nie potrzeba było słów by powiedzieć, że nie udało się jej uratować.
Tata wpadł w szał, mama zaczęła płakać.
A mi zostało tylko poczucie beznadziejności i świadomość, że to ja zabiłam.

Wróciłam do domu.
Rzuciłam torbę na podłogę. Pies popatrzył na mnie skulony przy ścianie. Czekał, aż pogłaszczę go za dobre sprawowanie się. Nie zwróciłam na niego uwagi. Zdjęłam szybko buty, odwiesiłam ubranie na wieszak. Schyliłam się po siatkę z lekami. Położyłam ją na stoliku w kuchni i natychmiast o niej zapomniałam. Przecież chodzenie do apteki było moim...

Znajduje miejce w metrze i siadam. Rozglądam się gdy nagle przede mną staje wysoki brunet. Zaczynam mu się przyglądać i dostrzegam, że on także na mnie patrzy. Wysiadam, gdy nagle czuje dłoń na moim ramieniu. Odwracam się i nie wierzę to on. zadaje mi pytanie-Jak masz na imię? Mieszkasz tutaj?
Stoję w bezruchu-A dlaczego mnie o to pytasz? On zadaje kolejne pytanie-Gdzie się wybierasz?
Odwracam się i opuszczam szybko metro.Po kilku dniach na facebooku pojawia się ogłoszenie w sprawie pracy. Roznoszenie ulotek 20zł/h. Ogłoszenie dodała jakaś dziewczyna. Od razu wysyłałam nr tel. Wysyłam wiadomość i nagle dostrzegam, że to nie jest moja pierwsza wiadomość wysłana do tego użytkownika. Wcześniej miał inną nazwę. Pisałam z nim jakieś kilka tygodni temu. Napisał wtedy do mnie, że jakaś firma poszukuje miłych dziewczyn do pracy na stanowisku sekretarki. Nie podał mi żadnych konkretów,a poprosił o mój nr telefonu. Nie zgodziłam się. Nagle słyszę dźwięk mojego telefonu. Nie odbieram. Telefon więcej nie dzwoni. Następnego dnia wracam do domu.Czekam na zielone światło.Po drugiej stronie pasów stoją dwie osoby. Jest zielone światło więc czemu nie przechodzą. Nagle w powietrzu widzę błysk ostrza i jedna z osób upada.Blask świateł pada na twarz oprawcy i widzę, że to ten sam mężczyzna który zaczepił mnie w metrze. Uśmiecha się do mnie i wsiada do samochodu. Po chwili dostaje sms-a o trści "Zrobię dla Ciebie wszystko. Oto dowód mojej miłości, będzie ich więcej."

Znajduje miejce w metrze i siadam. Rozglądam się gdy nagle przede mną staje wysoki brunet. Zaczynam mu się przyglądać i dostrzegam, że on także na mnie patrzy. Wysiadam, gdy nagle czuje dłoń na moim ramieniu. Odwracam się i nie wierzę to on. zadaje mi pytanie-Jak masz na imię? Mieszkasz tutaj?
Stoję w bezruchu-A dlaczego mnie o to pytasz? On zadaje kolejne pytanie-Gdzie...

Telefon znowu zawibrował na parapecie. Kolejny sms. Nie chcę wiedzieć od kogo. Po co się na to godziłam ? Kaśka zostawiła mi telefon i kazała zabierać ze sobą co jakiś czas, żeby można było go , a własniwie niby ją ,w razie czego namierzać w Polsce.
Ciekawe gdzie teraz jest? Pewnie już w połowie drogi. Moze ma własnie przesiada się w Dubaju na dalszy lot. Jej rodzice dzis wieczorem zgłoszą zaginięcie a ona ...Ciekawe czy wroci ? Po sekretnym ślubie z obcokrajowcem i zameldowaniu go u siebie on sprowadził do Polski resztę rodziny. Namówił ją do wysyłania zaproszeń i poręczenia za nich. Na początek przyjechało 4 , poźniej kolejnych dwóch ale już ich nie ma . Zabrali co wartościowsze rzeczy i zniknęli. On, wspaniały mąż , pojechał "na chwilę" do kraju rodziców i już nie wrócił do niej. Okazuje się, że to może być siatka przemycająca "legalnie" ludzi do Europy.
A ona ? Odważna czy głupia? Pojechała go szukać...

Telefon znowu zawibrował na parapecie. Kolejny sms. Nie chcę wiedzieć od kogo. Po co się na to godziłam ? Kaśka zostawiła mi telefon i kazała zabierać ze sobą co jakiś czas, żeby można było go , a własniwie niby ją ,w razie czego namierzać w Polsce.
Ciekawe gdzie teraz jest? Pewnie już w połowie drogi. Moze ma własnie przesiada się w Dubaju na dalszy lot. Jej rodzice dzis...

Stuk, stuk, stuk. Nie potrafię tego dłużej wytrzymać. Czemu ta kobieta z piętra wyżej nie może suszyć ubrań na balkonie? Byłem u niej przynajmniej pięć razy i mówiłem, by zmieniła miejsce suszenia, ale ona zawsze wraca do tego samego. Stuk, stuk. Ciężkie krople wody uderzają o mój parapet i wywołują głośny odgłos. Nie mogę się na niczym skupić, nawet przez muzykę w słuchawkach potrafię usłyszeć te nieznośne kapanie. Stuk, stuk, stuk.
Chcesz wojny, babo? Będziesz ją miała. Słyszałem o pewnej sztuczce, która polega na tym, aby pod sam sufit ustawić garnek i nalać dużo wody do niego. Warto też ustawić dużo książek pod nim, aby dociskał mocno sufit. Następnie założyć na garnek słuchawki podłączone do komputera i włączyć muzykę. Sąsiadka nic nie usłyszy poza wkurzającym basem. Stuk, stuk, stuk. Ty mnie nie chciałaś posłuchać, to teraz posłuchaj TEGO. Play. Cisza w moim mieszkaniu. W internecie napisali, że u mnie nic nie będzie słychać, natomiast na górze istny horror. Zobaczymy, kiedy się kobiecina upomni o hałasującego sąsiada.
Tydzień później. Sąsiadka już dawno powinna ściągnąć swoje ubrania, jednak dalej tego nie zrobiła. Nawet żadnych dźwięków nie słychać z góry. Coś jest nie tak. Wybieram się do niej, pukam do drzwi i... cisza. Wciskam dzwonek, cisza. Pociągam za klamkę, drzwi są otwarte. Zaglądam do środka. Sąsiadka leży na podłodze, więc bez zastanowienia podbiegam do niej. Nie żyje. W oddali słyszę cichy alarm mówiący "weź insulinę!". Musiała nie usłyszeć. Przeze mnie.

Stuk, stuk, stuk. Nie potrafię tego dłużej wytrzymać. Czemu ta kobieta z piętra wyżej nie może suszyć ubrań na balkonie? Byłem u niej przynajmniej pięć razy i mówiłem, by zmieniła miejsce suszenia, ale ona zawsze wraca do tego samego. Stuk, stuk. Ciężkie krople wody uderzają o mój parapet i wywołują głośny odgłos. Nie mogę się na niczym skupić, nawet przez muzykę w...