W obliczu wyzwania parze delikatną a zarazem subtelną małą czarną z dodatkiem cukru. Jej zapach dociera do nozdrzy otwierając najskrytsze zakątki szarych komórek. Pobudza je do dokładnej analizy kawałek po kawałku. Siadam wygodnie na sofie pokrytej kocem przyprawiającym o dreszcze za sprawą jego delikatności. Okrywam nim ciało zatapiając usta w kremowej filiżance z gustownym uszkiem. Po tak idealnym rytuale nic juz nie jest w stanie mnie powstrzymać podjąć ryzyko. IDE przed siebie każde wyzwanie to juz tylko prosta droga do sukcesu, nic nie staje juz na drodze, każda przeszkoda usuwa się sama. Nie ma wyzwań nie do przejścia jest tylko umysł człowieka.

W obliczu wyzwania parze delikatną a zarazem subtelną małą czarną z dodatkiem cukru. Jej zapach dociera do nozdrzy otwierając najskrytsze zakątki szarych komórek. Pobudza je do dokładnej analizy kawałek po kawałku. Siadam wygodnie na sofie pokrytej kocem przyprawiającym o dreszcze za sprawą jego delikatności. Okrywam nim ciało zatapiając usta w kremowej filiżance z...

Mnie napędzają do działania dwie szczególne rzeczy.
Przy mojej ognistej naturze muszę się często hamować przy podejmowaniu decyzji - jestem nieostrożna, zbyt pochopna i niecierpliwa. Wszystko chciałabym mieć na teraz. Na JUŻ. Czasem zbyt długo rozwodzę się nad sensem swoich poczynań, bo nie widząc żadnego efektu mam ochotę zrezygnować. Stojąc w obliczu wyzwania zastanawiam się czy nie skrzywdzę nikogo - to trochę tak, jak w buddyzmie: współodczuwać, starając się "wejść" sposób myślenia drugiego. Niestety. Nie zawsze mi to wychodzi i potrzebuję wtedy solidnego kopniaka w tyłek, żeby otrzeźwieć. Kto mi go zasadza? Kto mówi mi "Idź tym tropem dalej, bo widzę w tym potencjał", albo "nie rób tak, zrób to inaczej...?" Mama. Moja ukochana mama, która w bólach urodziła trójkę dzieci i każdemu z nich poświęca maksimum swojej uwagi, mimo udręczenia własnymi problemami. Życzę każdemu takiego mentora.
A ta druga rzecz? Dla jednych będzie to jakaś nieokreślona siła sprawcza, która pcha ich do przodu; drudzy będą polegać na sobie i swojej intuicji. Ja znalazłam swój spokój w religii. I to ona nadaje sens wszystkiemu, co robię. Tak, to takie przestarzałe, pokładać ufność w Bogu, ale dość pożyteczne. Bo lepiej wierzyć (zakład Pascala, prawda?) niż nie wierzyć wcale. Kiedy zaczynam sens tracić motywuję się tym, iż aktualne zwątpienie czemuś służy, ma mnie czegoś nauczyć, a ból kiedyś w końcu musi minąć. I przeważnie mija.

Mnie napędzają do działania dwie szczególne rzeczy.
Przy mojej ognistej naturze muszę się często hamować przy podejmowaniu decyzji - jestem nieostrożna, zbyt pochopna i niecierpliwa. Wszystko chciałabym mieć na teraz. Na JUŻ. Czasem zbyt długo rozwodzę się nad sensem swoich poczynań, bo nie widząc żadnego efektu mam ochotę zrezygnować. Stojąc w obliczu wyzwania zastanawiam...

Ja zwykle staram się nie doszukiwać jakiegoś głębszego sensu, po prostu działam. W pracy szef zleca mi zadania, posłusznie wykonuję je jak najlepiej. W domu codziennie zamiatam podłogę, nie ma w tym większego sensu, jednak chcę mieć czysto i dlatego marnuję codziennie cenny czas na tę czynność. W przypadku trudnych wyzwań, wolę za bardzo nie analizować, bo jak zaczynam myśleć za dużo na dany temat to zwykle zostaję z niczym, bo szansa przepadła, a ja się nadal zastanawiam. Uważam, że świat do odważnych i ludzi czynu należy, myśliciele może i mają głowę pełna rozwiązań ale żadnego z nich nigdy nie wcielili w życie, więc trudno określić ich skuteczność. Za to osoby działające, mają spore prawdopodobieństwo na znalezienie sensu w swoich czynach.

Ja zwykle staram się nie doszukiwać jakiegoś głębszego sensu, po prostu działam. W pracy szef zleca mi zadania, posłusznie wykonuję je jak najlepiej. W domu codziennie zamiatam podłogę, nie ma w tym większego sensu, jednak chcę mieć czysto i dlatego marnuję codziennie cenny czas na tę czynność. W przypadku trudnych wyzwań, wolę za bardzo nie analizować, bo jak zaczynam...

Często zastanawiam się, czy warto uczyć się do sprawdzianu, który jest następnego dnia. Skoro sprawdzian jest z sześciu tematów, z którego każdy ma około cztery strony to czy naprawdę jest sens siedzenia i wkłuwania w siebie wiedzy, która najprawdopodobniej i tak mi nie wejdzie, ewentualnie wejdzie połowa i czy na pewno chcę się męczyć. Przeważnie jedynym przedmiotem do którego nie nauczę się z dnia na dzień chociaż 30% wiadomości jest matematyka. To jedyna sytuacja, kiedy motywacja zanika,bo to nie ma sensu uczyć się jak i tak wiem, że dostanę piękną jedynkę. Natomiast co do innych przedmiotów mam motywację: dasz radę, będziesz mieć dwóję, ale wiesz, że próbowałaś! (chociaż w myślach dodaję: ale mogłaś nauczyć się wcześniej). Przeważnie do działań więc zmusza mnie czas, jest moim motywatorem. Gdy staram się być odpowiedzialna i dopięta na ostatni guzik, wtedy ustawiam sobie swój deadline i dążę do celu, nieważne co by się działo. Jednym z moich motywatorów jest też… zmysł estetyki.. Brzmi dziwnie, lecz w praktyce oznacza to, że gdy widzę bałagan w swoim życiu lub nawet w domu to jest to mój motywator, że chyba pora przestać leżeć i się lenić, tylko brać się do roboty! Wtedy też staram się wszystko robić tak, aby był zachowany porządek.

Często zastanawiam się, czy warto uczyć się do sprawdzianu, który jest następnego dnia. Skoro sprawdzian jest z sześciu tematów, z którego każdy ma około cztery strony to czy naprawdę jest sens siedzenia i wkłuwania w siebie wiedzy, która najprawdopodobniej i tak mi nie wejdzie, ewentualnie wejdzie połowa i czy na pewno chcę się męczyć. Przeważnie jedynym przedmiotem do...

Ja żyję raczej spontanicznie. Oczywiście mam tak zwane plany A, B, C na życie, które realizuję poprzez studiowanie na danym kierunku i zdobywanie doświadczenia, jednak nigdy nie mogę być pewna swej przyszłości, nie wiem, co się zdarzy, kogo spotkam na swej drodze i jakie wybory podejmę za miesiąc, rok, czy 10 lat. Dlatego też z dnia na dzień żyję spontanicznie, a decyzje podejmuję nie z rozsądkiem, a z uczuciem, którą drogę lub opcję darzę większym lubieniem.
I to właśnie lubienie jest moim wyznacznikiem, co mam robić. Nawet kiedy coś nie ma sensu i tak to zrobię, bo lubię. Po jakimś czasie okazuje się, że to ma sens albo nie ma, ale kiedy nie ma sensu, to nie ma znaczenia anie poczucia zmarnowanego czasu.
A co jeśli nie ma się motywacji do działania? Wtedy trochę trzeba pomyśleć o przyszłości i wczuć się w to, jak będziemy się czuli, kiedy czegoś dokonamy. Kiedy najdzie nas euforia i zachwyt, to jest najlepszy motywator do działania i aktywator mięśni i szarych komórek.
Nie zastanawiam się długo, bo mam coś z "ADHD". Kiedy coś chcę zrobić, to muszę już, teraz, nagle, w tej chwili. Nie zastanawiam się, bo po co zastanawiać się nad czymś, czego się chce? Nigdy nie wiem, jak coś wpłynie na moją przyszłość, dlatego rzucam się w wir i daję się zaskakiwać niespodziankom przyszłych konsekwencji moich skoków.

Ja żyję raczej spontanicznie. Oczywiście mam tak zwane plany A, B, C na życie, które realizuję poprzez studiowanie na danym kierunku i zdobywanie doświadczenia, jednak nigdy nie mogę być pewna swej przyszłości, nie wiem, co się zdarzy, kogo spotkam na swej drodze i jakie wybory podejmę za miesiąc, rok, czy 10 lat. Dlatego też z dnia na dzień żyję spontanicznie, a decyzje...

Każdego dnia wstaję o 4.30 Do szczęścia motywuje mnie mój pies, z którym odbywam spacer o nieprzyzwoicie wcześniej porze. Przed wyjściem aplikuję sobie filiżankę kawy. Na zewnątrz celebruje naturę. Z przejęciem odkrywam coś nowego - nowe liście, dźwięki śpiewających ptaków, widok szczęśliwego psa. Czy może być coś lepszego wprowadzającego w nastrój, od szczęśliwego zwierzęcia?

Każdego dnia wstaję o 4.30 Do szczęścia motywuje mnie mój pies, z którym odbywam spacer o nieprzyzwoicie wcześniej porze. Przed wyjściem aplikuję sobie filiżankę kawy. Na zewnątrz celebruje naturę. Z przejęciem odkrywam coś nowego - nowe liście, dźwięki śpiewających ptaków, widok szczęśliwego psa. Czy może być coś lepszego wprowadzającego w nastrój, od szczęśliwego zwierzęcia?

Moja medytacja trwała latami :) Zawsze, gdy miałam się do czegoś zabrać marudziłam, wymyślałam wymówki albo podejmowałam się jakiegoś innego ciekawszego zajęcia, niż to, które miałam wykonać. Ale jak długo tak można funkcjonować? W efekcie nie miałam nic, prócz większego natłoku pracy, stałam się bardziej leniwa i nie prowadziło to do niczego innego niż do większych utrudnień, a niekiedy problemów. W momencie gdy to dostrzegłam postanowiłam się zmienić. Od czegoś trzeba zacząć, dlatego zaczęłam od małych kroczków, etapowo dokładałam sobie pracy i takim oto sposobem nie raz udało mi się osiągnąć swój mały sukces :) Małe sukcesy zaczęły mnie coraz bardziej motywować i dzięki temu osiągnęłam ich już dość sporo, zaczęłam dbać o siebie, o moje relacje z bliskimi, o stałą edukację i porządek w życiu :D Moim zdaniem człowiek, który będzie dążył do samorealizacji, będzie mógł liczyć na wsparcie swoich bliskich oraz nie spocznie na laurach, zawsze, będzie człowiekiem szczęśliwym, który jest w stanie osiągnąć naprawdę wiele w swoim życiu.

Moja medytacja trwała latami :) Zawsze, gdy miałam się do czegoś zabrać marudziłam, wymyślałam wymówki albo podejmowałam się jakiegoś innego ciekawszego zajęcia, niż to, które miałam wykonać. Ale jak długo tak można funkcjonować? W efekcie nie miałam nic, prócz większego natłoku pracy, stałam się bardziej leniwa i nie prowadziło to do niczego innego niż do większych...

Ja powtarzam sobie, że jeśli nie zrobię niczego, to też nic się nie zmieni. Poza tym zapisuję, co powinnam danego dnia zrobić, nawet jeśli nie są to czynności, które będą wiązały się z widocznym efektem. Dzięki temu nawet przy braku konkretnych sukcesów wynoszę zadowolenie z tego, że zrealizowałam dany plan.

Ja powtarzam sobie, że jeśli nie zrobię niczego, to też nic się nie zmieni. Poza tym zapisuję, co powinnam danego dnia zrobić, nawet jeśli nie są to czynności, które będą wiązały się z widocznym efektem. Dzięki temu nawet przy braku konkretnych sukcesów wynoszę zadowolenie z tego, że zrealizowałam dany plan.

w obliczu wyzwania, zawsze wszystko sobie organizuje, planuje :) to pozwala mi na osiągniecie upragnionego celu :D Odpowiednie myślenie i organizacja pozwala mi na pokonanie wszystkich trudności.
Zawsze lepiej się czuję gdy wszystko jest poukładane i zaplanowane :D

w obliczu wyzwania, zawsze wszystko sobie organizuje, planuje :) to pozwala mi na osiągniecie upragnionego celu :D Odpowiednie myślenie i organizacja pozwala mi na pokonanie wszystkich trudności.
Zawsze lepiej się czuję gdy wszystko jest poukładane i zaplanowane :D