Niech dzieci mają radość z kolekcji. Pozdrawiam nagrodzonych.

Niech dzieci mają radość z kolekcji. Pozdrawiam nagrodzonych.

bardzo dziękuję. Dzieciaki na pewno będą szczęśliwe z nowej książki do kolekcji

bardzo dziękuję. Dzieciaki na pewno będą szczęśliwe z nowej książki do kolekcji

Bardzo dziękuję za wyróżnienie. Gratuluję pozostałym laureatom:))

Bardzo dziękuję za wyróżnienie. Gratuluję pozostałym laureatom:))

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kotkad
Marek
wiesia
MazDenim
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kotkad
Marek
wiesia
MazDenim
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dochodziła dwunasta. Ciężki obłok pary unoszący się z kubka przypominał komisarzowi, że przesadza z kawą. Znowu nie będzie mógł zasnąć. Starał się tego nie usprawiedliwiać tego, ale... Ale wiedział, że wymówkę ma dobrą.
Relacje między gangiem wilków, a gangiem niedźwiedzi zawsze były napięte, ale wszystkie sprawy zawsze załatwiali między sobą. Wszystkim to pasuje. Obywatele czują się bezpieczni. Przestępcy mogą działać.
Ale ostatnio wszystko się zmieniło.
Gdy Borsuk został zabity tuż przed swoją norą wyglądało to na porachunki gangów. Standard. Ale śledztwo szybko wykazało co innego. Otóż Borsuk nie wracał ze spotkania gangsterów, nie przemycał niczego. Był czysty. Żadnych lewych interesów.
Wilki i niedźwiedzie wypierają się. Ale obywatele wiedzą, że to sprawka kogoś z nich.
Od teraz nikt już nie może czuć się bezpiecznie.
Ale ktoś może rozwiązać tę zagadkę.
Podejrzenia szybko padły na sąsiada Borsuka – Jeża. Jednak późnym wieczorem, tuż przed zabójstwem Borsuka, Jeż gdzieś wyszedł. Wrócił, gdy Borsuk już nie żył.

Komisarz Zając siedział naprzeciwko Jeża. Jeż był podejrzany.
- Nie było mnie tam.
- Powtarzasz to godzinami. Dokąd tuptałeś?
- To moja sprawa dokąd tuptałem.
- To też sprawa martwego Borsuka.
- Naprawdę? A przywróci mu to życie?
Komisarz nie wytrzymał:
- Gadaj! - krzyknął. - Dokąd. Nocą. Tupta. Jeż!
Jeż złapał Zająca za kołnierz.
- Po alibi. Wiedziałem, że będzie mi potrzebne. A teraz... - dodał - znowu idę tuptać!
Puścił komisarza. Zarzucił płaszcz.
I wyszedł w ciemną noc.

Dochodziła dwunasta. Ciężki obłok pary unoszący się z kubka przypominał komisarzowi, że przesadza z kawą. Znowu nie będzie mógł zasnąć. Starał się tego nie usprawiedliwiać tego, ale... Ale wiedział, że wymówkę ma dobrą.
Relacje między gangiem wilków, a gangiem niedźwiedzi zawsze były napięte, ale wszystkie sprawy zawsze załatwiali między sobą. Wszystkim to pasuje. Obywatele...

Jeż tupta nocą w poszukiwaniu dobrej książki i wygodnej kupki liści, gdzie mógłby sobie poczytać w świetle księżyca.

Jeż tupta nocą w poszukiwaniu dobrej książki i wygodnej kupki liści, gdzie mógłby sobie poczytać w świetle księżyca.

Może też już o tym wiesz, jeż to bardzo dumny zwierz. Dumny ze swojej fryzury, wciera w główkę kremik bury. Lecz gdy jest już koniec dzionka, czeka, aż opustoszeje łąka, rusza z miejsca swój kuperek, pakuje na grzbiet kuferek i wyrusza przez las mroczny, nadając krokom rytm skoczny. Za sosnami i jodełką, zamiata schody miotełką, mały Borsuk, mistrz nożyczek, peruk, koków i „pożyczek”. A kiedy się stępią jeżom ich igiełki, wtedy bieżą do Borsuka w tempie pilnym, prosząc tonem tak przymilnym, że pan Borsuk ostrzy w locie im igiełki w siódmym pocie. Wszystko to w wielkim sekrecie, psst! wy też nic nie powiecie, bo igiełki to dla jeża jak dla Pizy krzywa wieża, dla Londynu zaś Big Ben, igły skarb największy ten!

Może też już o tym wiesz, jeż to bardzo dumny zwierz. Dumny ze swojej fryzury, wciera w główkę kremik bury. Lecz gdy jest już koniec dzionka, czeka, aż opustoszeje łąka, rusza z miejsca swój kuperek, pakuje na grzbiet kuferek i wyrusza przez las mroczny, nadając krokom rytm skoczny. Za sosnami i jodełką, zamiata schody miotełką, mały Borsuk, mistrz nożyczek, peruk, koków i...

Nocą wszystko innym się staje,
Drzewo się mroczne wydaje,
Krzew - w dzień uroczy - upiorny,
I każdy wnet jest pokorny.
Strach na wróble jest potworem,
W lesie można spotkać zmorę,
A w tył nie oglądaj się wcale,
Bo ujrzysz straszliwą marę.
I ja się pytam - z czym jeżyk
W stanie jest nocą się zmierzyć?
Gdzie nóżki poniosą malca?
Może do Krainy Walca,
Gdzie tańczy się z jeżycami,
Wskroś zrzedliwymi paniami?
Może w Krainę Fantazji
Wkroczy, marząc przy okazji,
By gryfy, smoki, pegazy
Nie oszalały z ekstazy?
Krainę Wód Wielkich może
Zwiedziłby płynąc przez morze?
Niestety - z wielkim przerażeniem
(Nie jest to jego marzeniem).
Mimo iż nader odważny,
Pokonać potrafi go każdy.
Co z tego, że ma igiełki,
Skoro aż tak jest maleńki?
Więc gdy pytam Pana Jeża,
Dzisiaj z chęcią mi się zwierza:
"W domku moim chcę posiedzieć,
O fantazjach nie chcę wiedzieć,
Chcę się zaszyć w mym kocyku,
Zasnąć w mig - i już po krzyku.
W snach wojować, walczyć mogę,
Zagubionym wskazać drogę,
Lecz na codzień wolę spokój.
Moim światem jest mój pokój."

O nic go więcej nie pytam.
Już idę, gdy staję, jak wryta.
Bo jeżyk ten mały oto,
Tupta gdzieś właśnie z ochotą.
"Jakąż on jest tajemnicą!"
Myślę odchodząc ulicą.
A on znika.
Znika we mgle.

Nocą wszystko innym się staje,
Drzewo się mroczne wydaje,
Krzew - w dzień uroczy - upiorny,
I każdy wnet jest pokorny.
Strach na wróble jest potworem,
W lesie można spotkać zmorę,
A w tył nie oglądaj się wcale,
Bo ujrzysz straszliwą marę.
I ja się pytam - z czym jeżyk
W stanie jest nocą się zmierzyć?
Gdzie nóżki poniosą malca?
Może do Krainy Walca,
Gdzie tańczy się z...

Był sad i a w sadzie kupa gałęzi , a pod kupą gałęzi była jama .W jamie tej pojawiały się i znikały jeże duże i małe .Zjawiały się by pomyszkować w sadzie i zniknąć po drugiej stronie w swojej Jeżolandii.
Dziecko bardzo chciało się tam dostać przeżyć to co Alicja o której czytała mu mama.
Tam to musiało być pięknie. Tak bardzo chciało wpaść do jamy i zniknąć w niej ,ale była za mała.
Dziecko przynosiło im jedzenie w miseczce i bardzo pilnowało by dziadek nie dowiedział się o przejściu i nie zniszczył go, gdy jeże były w sadzie- nie mogły by wtedy wrócić do domu.
Jaka szkoda, że wszystkie zwierzęta ,które bił dziadek , a które były przyjaciółmi dziecka nie miały takich przejść .
Jak to by było cudownie gdyby mogły dostać się do tamtego miejsca .Tam nie było klatek i łańcuchów, nie było cierpienia .Ciepło, zielono i bez dorosłych .Oni nie mieli wstępu.
Dziecko czuło fizyczny ,rozdzierający ból gdy ON bił konie ;psy -zabijał ukochane króliki.
Tylko krzyk ,który odbierał oddech mógł oddać ten ból.

Dziadek nigdy dziecka nie skrzywdził .I choć histeryczne i wycofane , to kochał je na swój sposób.
A dziecko ?
Ono milczało i nie walczyło już ,bo już nie było nikogo .
A gdy dorosło do definiowania uczuć to wykrzyczało je -nazwało.
I to też bolało ,ale jego bardziej.

Dziadka już nie ma i tamtych miejsc również.
Ale jest inny sad i inne przejście i jeże wciąż przychodzą do dziecka ,które gdzieś tam nadal istnieje w smutnym dorosłym.

Był sad i a w sadzie kupa gałęzi , a pod kupą gałęzi była jama .W jamie tej pojawiały się i znikały jeże duże i małe .Zjawiały się by pomyszkować w sadzie i zniknąć po drugiej stronie w swojej Jeżolandii.
Dziecko bardzo chciało się tam dostać przeżyć to co Alicja o której czytała mu mama.
Tam to musiało być pięknie. Tak bardzo chciało wpaść do jamy i zniknąć w...