Kochana mamo,
Tęsknię bardzo za wszystkimi, za domem, moim łóżkiem, każdym znanym kątem. Nie chcę niczego ukrywać, wiem, że zrozumiesz. Jest ciężko. Codziennie widzę śmierć dobrych ludzi. Bezsensowną i okrutną. Czasami mam dość, mówię sobie-wracaj! Jednak dalej tu jestem i wiem, że jeszcze zostanę. Pewnie ci się to nie spodoba ale trudno, to mój wybór. Zawsze chciałam przekazywać prawdę i robię to, choć jest tak brutalna i bolesna. Zdarza mi się płakać kiedy po całym dniu kładę się spać, miewam też koszmary. Inni mówią, że się przyzwyczaję.. ale nie chcę. Dobrze wiesz co to będzie oznaczało. Zobojętnienie. Dam radę, jestem silna tak jak ty.
Pewnie martwisz się, że jestem samotna. Uspokoję Cię, chyba znalazłam przyjaciółkę. Jest pielęgniarką i pomagamy sobie nawzajem. Że też w takim miejscu znalazłam przyjaźń...
Mam nadzieję, że u Was wszystko dobrze.
Wrócę cała i zdrowa. Obiecuję.
Kocham.
Ania

Kochana mamo,
Tęsknię bardzo za wszystkimi, za domem, moim łóżkiem, każdym znanym kątem. Nie chcę niczego ukrywać, wiem, że zrozumiesz. Jest ciężko. Codziennie widzę śmierć dobrych ludzi. Bezsensowną i okrutną. Czasami mam dość, mówię sobie-wracaj! Jednak dalej tu jestem i wiem, że jeszcze zostanę. Pewnie ci się to nie spodoba ale trudno, to mój wybór. Zawsze chciałam...

Najdrożsi,
u mnie wszystko w porządku. Dotarłam bezpiecznie na miejsce i staram się przyzwyczaić do nowej sytuacji.

(Jest strasznie. Budynki wokół się walą, wszędzie ślady po kulach, tony śmieci, wszechobecny smród. Ciężko oddychać, ale trzeba przywyknąć.)

Mieszkam w hotelu razem z reporterką brytyjskiego radia, Carlą. Mamy całkiem przytulny pokój i zapewnione trzy posiłki dziennie.

(W pokoju są dwie twarde prycze, stół z powyłamywanymi nogami i okna zabite folią. Szyby wypadły po ostatnich bombardowaniach. Nie ma wody. Na śniadanie dają suchy chleb, na obiad ziemniaki z kiszonym ogórkiem, czasem jajecznicę.)

W ciągu dnia zbieram materiały do mojej książki. Rozmawiam z przypadkowo spotkanymi ludźmi, poznaję ich smutne historie.

(Wczoraj spotkałam matkę, która na tej cholernej wojnie straciła trójkę dzieci. Tydzień temu rozmawiałam z młodym chłopakiem, który marzył o podróży dookoła świata. Teraz leży w szpitalu po amputacji nogi i marzy tylko, o tym, by jego życie już się skończyło.)

Po mieście obwozi mnie lokalny kierowca, Misza. Jest bardzo sympatyczny i zawsze służy pomocą.

(Misza swego czasu uciekł z więzienia – był skazany za nieumyślne spowodowanie śmierci po pijaku. Bardzo przeżył tamtą sytuację i w ramach zadośćuczynienia pomaga ofiarom wojennym.)

Nie martwcie się o mnie, dam sobie radę. Postaram się pisać częściej, ale niczego nie obiecuję. Wojna jest nieprzewidywalna.
Całuski,
I.

Najdrożsi,
u mnie wszystko w porządku. Dotarłam bezpiecznie na miejsce i staram się przyzwyczaić do nowej sytuacji.

(Jest strasznie. Budynki wokół się walą, wszędzie ślady po kulach, tony śmieci, wszechobecny smród. Ciężko oddychać, ale trzeba przywyknąć.)

Mieszkam w hotelu razem z reporterką brytyjskiego radia, Carlą. Mamy całkiem przytulny pokój i zapewnione trzy...

To ja.
Już od miesiąca jestem tutaj. Mam wrażenie, że to piekło na ziemi. Nie wiem, czy mając miesiąc temu to doświadczenie przyjechałabym tutaj. Zapewne tak... ale nie o tym. U mnie wszystko w porządku. Nie martw się, mamo; rany postrzałowe zadziwiająco szybko się goją...
Dużo podróżuję po okolicy, rozmawiam z ludźmi i wszystko zapisuję. Wiecie, nie chcę cię straszyć mamo, ale chyba tutaj zostanę jeszcze trochę. Jest tutaj tylu wspaniałych ludzi - mam w planach napisać o nich. O ludziach podczas tej wojny. Dostaję od dzieci małe prezenty(może dlatego że daję im cukierki?), ostatnio jakiś chłopiec oprowadził mnie po wiosce i na koniec dał mi bukiecik z liści. Miły gest.
W każdym razie, nie martw się.Dam sobie radę. Ktoś musi być na tyle odważny, aby żyć w piekle.
Mam prośbę - czekaj na mnie. Postaram się wrócić. Jak najszybciej. Żywa.
Kocham.

To ja.
Już od miesiąca jestem tutaj. Mam wrażenie, że to piekło na ziemi. Nie wiem, czy mając miesiąc temu to doświadczenie przyjechałabym tutaj. Zapewne tak... ale nie o tym. U mnie wszystko w porządku. Nie martw się, mamo; rany postrzałowe zadziwiająco szybko się goją...
Dużo podróżuję po okolicy, rozmawiam z ludźmi i wszystko zapisuję. Wiecie, nie chcę cię straszyć mamo,...

Drodzy Rodzice,
Mija kolejny dzień wojennych działań.Siedzę przy hotelowym biurku,oświetlonym jedynie przez palącą się świeczkę.Kolejny raz wyłączyli prąd.Piszę list.
Zastanawiam się jakich słów użyć.Wiem przecież,że śledzicie wszystkie wydarzenia w mediach.Nie powiem,nie jest łatwo.Jest ciężko,ale taka jest moja praca.Dobrze Wiecie jak bardzo kocham moją pracę,że nadaje ona mi sens w życiu.Wczoraj byłem świadkiem śmierci kolejnego niewinnego cywila.Wojna.Okrucieństwo.Smutek i śmierć.Odkąd tu jestem,jest to mój"normalny" dzień.
Jednak zdarzają się piękne historie.Jakaś kobieta przygotuje walczącym i nam dziennikarzom ciepły posiłek.Gdzie indziej,ustawiają się kolejki chętnych do oddania krwi.Wczoraj jakaś mała dziewczynka,podarowała mi laurkę z serduszkiem.Wtedy zdaję sobie sprawę,że nie wszyscy są źli,że jest jeszcze w ludziach dobro.I to jest najważniejsze.Codziennie przed wyjściem modlę się,abym mógł wrócić.I wiem,że wrócę.
Nie martwcie się tyle już przeszedłem,tyle już przeżyłem.Niedługo wrócę.Ucałujcie Helenkę i Marka.
Wasz kochający syn Adam

Drodzy Rodzice,
Mija kolejny dzień wojennych działań.Siedzę przy hotelowym biurku,oświetlonym jedynie przez palącą się świeczkę.Kolejny raz wyłączyli prąd.Piszę list.
Zastanawiam się jakich słów użyć.Wiem przecież,że śledzicie wszystkie wydarzenia w mediach.Nie powiem,nie jest łatwo.Jest ciężko,ale taka jest moja praca.Dobrze Wiecie jak bardzo kocham moją pracę,że nadaje...

Najukochańsi,
Pamiętacie co Wam powiedziałem tuż przed wyjazdem? Życie na krawędzi zaczyna się w momencie postawienia nogi na ziemi. I to święta prawda. Kiedyś widziałem piękny film ukazujący jak wiele może wydarzyć się w ciągu zaledwie 10 minut. Ot zagubiony turysta wchodzi do fotografa i wywołuje zdjęcia. W tym samym czasie w obszarze konfliktowym pięcioletni chłopiec traci całą rodzinę, na którą spadły bomby, widzimy jego tragedię i rozpacz gdy biegnie w trwodze sam nie wiedząc dokąd. Na koniec niezadowolony turysta krzyczy na fotografa, że źle mu zretuszował zdjęcia.
Musicie wiedzieć, że z pierwszym planem tego filmu się nie zgadzam, nie jest prawdą że w kraju objętym wojną łatwiej zginąć niż we własnym domu. Ile razy prawie spadliście ze schodów? A ile razy spadła na sąsiadów bomba? Nie martwcie się więc na zapas, człowiek ostrożny i doświadczony da sobie radę w każdym warunkach. Ważnym jest aby podejść do tego z pozytywnym nastawieniem, nie jak ten turysta, który nie umie docenić tego co ma. Więcej uśmiechu i szczęścia, tego nam potrzeba! Po wszystkim opowiem Wam więcej niż mogliście zobaczyć i usłyszeć w mediach, będzie to nieoceniona nauka dla naszej rodziny! Kocham Was i tęsknie!

Najukochańsi,
Pamiętacie co Wam powiedziałem tuż przed wyjazdem? Życie na krawędzi zaczyna się w momencie postawienia nogi na ziemi. I to święta prawda. Kiedyś widziałem piękny film ukazujący jak wiele może wydarzyć się w ciągu zaledwie 10 minut. Ot zagubiony turysta wchodzi do fotografa i wywołuje zdjęcia. W tym samym czasie w obszarze konfliktowym pięcioletni chłopiec...

U mnie wszystko w porządku. Hotel w którym przebywam nadal należy do strefy separatystów, ale jestesmy bezpieczni, przynajmniej na razie. Niedaleko trwają walki, w nocy obserwuję wzbijające sie w niebo dymy zrujnowanego miasta, ale nie liczę juz wystrzałów, zaciskam powieki i probuje zasnąć, choc ostatnie kilka nocy bylo bezsennych. Mysle wtedy o Was i pamiętam cudownie uśmiechniętego Jasia i Ciebie Kochanie. Mówiłaś, ze najlepszym prezentem będzie mój powrót, ale mam dla Ciebie niespodziankę. Patrzę teraz na Waszą fotografię. Wczoraj po poludniu zamachowiec-samobojca wysadził sie w centrum miasta, mnóstwo ofiar, w większości cywile.Dzieci w wieku Jasia placzace ze strachu i bólu. Dziękuję gwiazdom, ze jesteście bezpieczni. Czekajcie na mnie, Kocham Was. -K.W.

U mnie wszystko w porządku. Hotel w którym przebywam nadal należy do strefy separatystów, ale jestesmy bezpieczni, przynajmniej na razie. Niedaleko trwają walki, w nocy obserwuję wzbijające sie w niebo dymy zrujnowanego miasta, ale nie liczę juz wystrzałów, zaciskam powieki i probuje zasnąć, choc ostatnie kilka nocy bylo bezsennych. Mysle wtedy o Was i pamiętam cudownie...

Najdroższy Synku, Kochany Mężu!

To już kolejny dzień bombardowań. Wróg jest coraz bliżej a przerażone kobiety z maleńkimi dziećmi na rękach siedzą w schronach. Niektóre próbują uciekać z terenów objętych wojną, niestety z różnym skutkiem. Jestem tak szczęśliwa, że jesteście bezpieczni. Nigdy nie zrozumiem, jak człowiek, człowiekowi może zgotować taki los. Synku dziękuję Ci, że opiekujesz się Tatusiem a Tobie Skarbie, że rozumiesz moją, tak bardzo, ważną pracę. Dziękuję Wam, że rozumiecie, iż każdy z nas dziennikarzy ma swoją misję do spełnienia. I tylko dzięki nam, świat może poznać prawdę. A jest ona bardzo ważna w życiu każdego człowieka. Kochani, nie ma dnia i godziny żebym o Was nie myślała, żebym nie tęskniła. Myśl o Was i o cieple naszego rodzinnego życia, dodaje mi na co dzień odwagi i motywacji do działania. Wiem, że już niedługo będziemy razem. Marzę tylko o tym aby Was objąć, przytulić i pocałować. Kocham Was - miłości mojego życia - Synku, cały czas jesteś w moim sercu, Skarbie, już niedługo będziemy razem. Wiem, że przetrwam dzięki naszej miłości. Kocham, tulę, całuję....

Najdroższy Synku, Kochany Mężu!

To już kolejny dzień bombardowań. Wróg jest coraz bliżej a przerażone kobiety z maleńkimi dziećmi na rękach siedzą w schronach. Niektóre próbują uciekać z terenów objętych wojną, niestety z różnym skutkiem. Jestem tak szczęśliwa, że jesteście bezpieczni. Nigdy nie zrozumiem, jak człowiek, człowiekowi może zgotować taki los. Synku dziękuję...

Witajcie Kochani.
Wiem, że zadanie, jakie przede mną postawiono sprawia, że drżycie z obawy o moje życie.
Musze przyznać, iż pomimo tego, że z kamizelką kuloodporną i hełmem rozstaje się tylko przy kąpieli to nauczyłem się zasypiać w tym ciężkim odzieniu. Nie będę Wam wmawiał, że jest kolorowo bo nie chce kłamać. Często budzą nas wybuchy i odgłosy artylerii w środku nocy. Ale i z tym można sobie poradzić. Najgorsze są widoki, te, które widzę na ulicach tego zniszczonego miasta. Wracają każdej nocy. Wszystkie twarze, leżące obok ruin, z oczami wypełnionymi nicością.
Jedynym lekarstwem, jakie trzyma mnie przy zdrowych zmysłach i pozwala spokojnie zasnąć to zdjęcie, na którym jesteśmy razem.
Mam nadzieję, że u Was wszystko dobrze. Jak oceny córci? Powiedz jej, że tatuś myślami jest przy niej.
Kocham Was nad życie!

Przetrwam to dla Was!
Obiecuje że wrócę...
Kocham...
A...

Witajcie Kochani.
Wiem, że zadanie, jakie przede mną postawiono sprawia, że drżycie z obawy o moje życie.
Musze przyznać, iż pomimo tego, że z kamizelką kuloodporną i hełmem rozstaje się tylko przy kąpieli to nauczyłem się zasypiać w tym ciężkim odzieniu. Nie będę Wam wmawiał, że jest kolorowo bo nie chce kłamać. Często budzą nas wybuchy i odgłosy artylerii w środku nocy....

Kochani moi bliscy!
Jestem na wojnie. Ale o tym już wiecie.
Chciałbym Wam wiele powiedzieć, ale wiem, że słowa nie mają sensu. Słowa są nieprzydatne. Kruche. Za słabe.
Słowa to nie wszystko.
Tego, co widziałem nie da się wyrazić słowami.
Widziałem krew.
Widziałem cierpienie.
Widziałem martwe twarze.
Ja wiem, że Wy też to widzieliście. W telewizji. Pod postacią liczb. „Wczoraj zginęło 58 osób. Dzisiaj w nalotach zginęło 180 osób. Jutro też zginą, ale jeszcze nie wiemy ile.” To tylko liczby, których nawet nie można objąć umysłem. Sto. Tysiąc. Milion. Dla naszego mózgu to tylko ciąg cyfr. Bez znaczenia.
Tutaj najważniejszą liczbą jest jeden. Człowiek. Konkretna osoba, za którą stoją emocje. Jej krzyk. Płacz bliskich. Wspomnienie. I krzyż. Oraz kolejne oczko do statystyk. Kolejny punkt do pęczniejących liczb podawanych w wiadomościach.
Ja widziałem te jednostki.
A wystarczy zobaczyć tylko jedną.
Jestem tam nie od wczoraj. Będę też tam jutro i pojutrze.
Ale moja obecność nie ma znaczenia. Dlaczego to piszę, skoro jest tak ważna?
Widziałem krew, cierpienie i czułem się nieswojo... Bo jestem tu obcy.
Nie ja uczestniczę w tej wojnie. Nie ja jestem stroną. Nie ja jestem celem.
Dla mnie to dobrze, bo wiem, że przeżyję. Jestem tylko informatorem. Bezstronnym wysłannikiem żądnych wiedzy ludzi, którzy wojnę widzą tylko w szklanym odbiorniku.
To dobrze, że tylko tam.
I Wy, moi drodzy, oglądajcie ją tylko w szklanym odbiorniku. Już niedługo, mam nadzieję, do Was dołączę.
Pozdrawiam
Wasz reporter

Kochani moi bliscy!
Jestem na wojnie. Ale o tym już wiecie.
Chciałbym Wam wiele powiedzieć, ale wiem, że słowa nie mają sensu. Słowa są nieprzydatne. Kruche. Za słabe.
Słowa to nie wszystko.
Tego, co widziałem nie da się wyrazić słowami.
Widziałem krew.
Widziałem cierpienie.
Widziałem martwe twarze.
Ja wiem, że Wy też to widzieliście. W telewizji. Pod postacią liczb....