23 październik 1819
Dzisiaj znów spotkałam się z Arturem, w tej samej restauracji, co ostatnio. Gdy widziałam go tydzień temu, triumfalny uśmiech nie schodził mu z twarzy. Cały czas powtarzał w przypadkowej kolejności: "nadchodzą nowe czasy", "wszystko teraz się zmieni" i "w końcu mu pokarzę". Kimkolwiek jest ten biedny ON, na którego się tak uwziął. Skończył pracę nad "Świat jako wola i przedstawienie" i tylko to się dla niego liczyło.Ręce mu się trzęsły, gdy podnosił ręce do tych wykrzywionych w uśmiechu ust. Chyba miał gorączkę. Nie wiem, czy dopadła go choroba, czy to przez trawiącą go od środka gorącą ambicję.
Kiedy go dziś zobaczyłam, wyglądał jak prawdziwy zakładnik woli życia. Chyba nie czesał się od tygodnia. Zamiast przywitać się ze mną, zaczął jęczeć, że wczoraj zdechła Atma. Kolejna. Zasugerowałam, by tym razem kupił sobie jamnika, czy coś, ale on fuknął z pogardą. Denerwowała go muzyka Haydna, którą pewien jegomość grał na skrzypcach w kąciku sali. Była dla niego "zbyt optymistyczna".
Wiem, że śmierć Atmy i Haydn to nie były główne źródła jego cierpienia. Pomyślne ukończenie swojej książki chyba przestało mu wystarczać. Satysfakcja wypaliła się w nim, jak drwa w kominku i żar wygasł. Patrząc na niego przy tamtym stole, uświadomiłam sobie, że jest w życiu skazany na cierpienie.
Otaczają mnie ludzie nieustannie biegnący za czymś. Mam nadzieję, że w przyszłości, o wartości ludzkiej nie będzie świadczyć to, co osiągnął, lub to co ma dany człowiek.

23 październik 1819
Dzisiaj znów spotkałam się z Arturem, w tej samej restauracji, co ostatnio. Gdy widziałam go tydzień temu, triumfalny uśmiech nie schodził mu z twarzy. Cały czas powtarzał w przypadkowej kolejności: "nadchodzą nowe czasy", "wszystko teraz się zmieni" i "w końcu mu pokarzę". Kimkolwiek jest ten biedny ON, na którego się tak uwziął. Skończył pracę nad...

4 września 1809

Jesień zachwyca mnie kolorami. Rankiem, przed lekcjami z młodszymi dziećmi jak zwykle siedzę na krześle i patrzę na tonący w żółciach i czerwieniach sad. Ten sad. Miejsce moich radości i smutków, moich uśmiechów i łez ukradkiem wycieranych w rękaw sukni. Miejsce potajemnych schadzek z paniczem Jakubem. Dziś znów się z nim spotkam. Co ustalimy? Czy zdecyduje się być ze mną i powiedzieć Państwu o naszej miłości? A może to nasze ostatnie "takie" spotkanie? Może dziś wieczorem znów będę tylko guwernantką Jego młodszego rodzeństwa? Jakub nie ukrywał, że w dużej mierze zależy to ode mnie. Czy zgodzę się oddać mu mój "najpiękniejszy dar".
Opieram się mu już od 2 miesięcy, odkąd przyjechał do domu na wakacje. Pozwalam tylko na trzymanie mnie za rękę i niewinne pocałunki. To wszystko o zmroku i w cieniu sadu, wśród gałęzi uginających się od zakazanych owoców. Na pensji panny Florentyny i tak powiedzieliby, że to za dużo. Zawsze uczono nas, aby nie spotykać się z chłopcami sam na sam, być zimną i wyniosłą. Ach, ale przecież ja Go kocham.
Mój 17-letni rozsądek podpowiada mi, aby z tym skończyć, moje 17-nastoletnie serce, chcę być jak najbliżej ukochanego. Ach, życie młodej kobiety nie jest proste, choć mamy już XIX wiek. Nie wiem, którą drogę dziś wybiorę, ale mam nadzieję, że za 100, a nawet 200 lat ludzie, ludzie nie będą wikłać się już w takie niepewne historię z niepewną przyszłością.

4 września 1809

Jesień zachwyca mnie kolorami. Rankiem, przed lekcjami z młodszymi dziećmi jak zwykle siedzę na krześle i patrzę na tonący w żółciach i czerwieniach sad. Ten sad. Miejsce moich radości i smutków, moich uśmiechów i łez ukradkiem wycieranych w rękaw sukni. Miejsce potajemnych schadzek z paniczem Jakubem. Dziś znów się z nim spotkam. Co ustalimy? Czy zdecyduje...

To niesamowite. Gdy to piszę, nie ma jeszcze na świecie nawet Waszych dziadków. Gdy to czytacie, ja już od dawna jestem tylko nieostrym wspomnieniem Waszych rodziców. A jednak kocham Cię całym sercem. Piszę te słowa z myślą o moich potomkach, ale jednocześnie mam niewytłumaczalne wrażenie, że zwracam się do konkretnej osoby. Do Ciebie. Wiedz, że cokolwiek robisz i kimkolwiek jesteś, już jestem z Ciebie dumny. Nie wiem jak wygląda 2015 rok, myślę jednak, że to za krótki czas by ludzka natura miała szansę się zmienić. Mam dla Ciebie jedno przesłanie: Czasem warto odpuścić. Dopiero po wielu latach życia zrozumiałem, że walka dla samej walki nie ma sensu. Nie ważne jak to teraz nazywacie, w 1815r. mówimy na to wyścig szczurów. Każdy nim gardzi, ale każdy pcha się na sam przód. To z kolei nazywamy hipokryzją;) Mamy teraz istną epidemię hipokrytów. Daliśmy sobie wmówić, że bieg jest sensem samym w sobie. Ciągle gdzieś się śpieszymy, odgradzamy murem i zastanawiamy się jak zdobyć świat. Prawda jest taka, że świata nie da się zdobyć, a prawdziwy jest tylko pośpiech i samotność. Gdy wysiądziesz z tego pędzącego pociągu szaleństwa, zrozumiesz, że jego tory są zapętlone w kółko. Wszyscy gnają przed siebie, jednak nikt nie zdaje sobie sprawy, że plecy które goni, są jego własnymi. Sensem życia nie jest owczy pęd za bliżej nieokreślonym celem. Życie trzeba przeżyć, a nie przebiec. Przejdź je szczęśliwie i rozkoszuj się każdą chwilą!

Trzymam za Ciebie kciuki!

To niesamowite. Gdy to piszę, nie ma jeszcze na świecie nawet Waszych dziadków. Gdy to czytacie, ja już od dawna jestem tylko nieostrym wspomnieniem Waszych rodziców. A jednak kocham Cię całym sercem. Piszę te słowa z myślą o moich potomkach, ale jednocześnie mam niewytłumaczalne wrażenie, że zwracam się do konkretnej osoby. Do Ciebie. Wiedz, że cokolwiek robisz i...

Taka jestem nieszczęśliwa! Mam męża, którego nie kocham, dziecko, którego nie chciałam i siebie, która przed laty wyrzekła się siebie. Co z tego, że potrafię grać na fortepianie, że kocham muzykę jak nikogo nigdy, nawet samej siebie zanim się siebie wyrzekłam. Tak, nie mam nawet siebie, więc kto taki gra, gdy Fryderyk wraca z plantacji do domu? Kto ziewa na złość panu i władcy, gdy ten każe sobie towarzyszyć podczas posiłków i mówi, że chyba znów mam duszności? Kto wreszcie nie okazuje, że jego wąsy, bryczesy i cylinder nie pachną jak romantyzm? Może ktoś kiedyś napisze o mnie i moim nieszczęściu miłosnym sonatę? Druga taka jak ja, która się zna na smutkach, która jednakże dożyje czasu wolności osobistej. Może w dalekiej przyszłości także kobiety będą tworzyły muzykę? Będą koncertowały po całym świecie, nie tylko na prowincji, ukradkiem, by mąż nie słyszał i tak, by go nie poniosło. W drodze do siebie kobiety z przyszłości porzucą domy i mężów i nikt z tego nie zrobi skandalu! Potomni moi mili będą odważni i wolni jak te ptaki, które wykluły się w gnieździe pod oknem w salonie. I one bowiem pokochały melodie, którymi się karmię, którymi oddycham, bo w tym kieracie brakuje mi powietrza i woli życia. Pamiętajcie jednak kochani, ci, którzy przyjdziecie po mnie, męski ród nie zna litości, i nie wie, co to prawdziwa miłość i swoboda. W takiej sytuacji nigdy nie uwolni z sobie oszałamiających dźwięków. Mam jednak nadzieję, że się mylę i że i to powoli będzie się zmieniało, powstaną opery i symfonie godne tych wszystkich, którzy utorowali drogę. Niewolników swojej epoki.

Taka jestem nieszczęśliwa! Mam męża, którego nie kocham, dziecko, którego nie chciałam i siebie, która przed laty wyrzekła się siebie. Co z tego, że potrafię grać na fortepianie, że kocham muzykę jak nikogo nigdy, nawet samej siebie zanim się siebie wyrzekłam. Tak, nie mam nawet siebie, więc kto taki gra, gdy Fryderyk wraca z plantacji do domu? Kto ziewa na złość panu i...

Dnia 20 kwietnia 1808
Cóż za okrutny dzień, najpierw dostałam karę od guwernantki, bo nie dość dobrze wymawiam słowa po francusku. Kazała mi klęczeć pod ścianą z rękami w górze i powtarzać te niepotrzebne nikomu francuskie wypowiedzi. Następnie przyjechał łysawy jegomość w zaloty do mnie, rodzice są nim zachwyceni, bo majętny. Niestety moim zdaniem, to się już nikt w tym domu nie przejmuje. Mnie ten podstarzały jegomość zdecydowanie nie odpowiada, ciągle tylko zanudza o tym, jaki to kosztowny dom wyszykował, ilu to gość na bal zaprasza, jakich to on znakomitości nie poznał... Okropny nudziarz! Nie chce codziennie, przez resztę mojego życia oglądać, tego wielce bogatego i nudnego człowieka.

Dnia 20 kwietnia 1808
Cóż za okrutny dzień, najpierw dostałam karę od guwernantki, bo nie dość dobrze wymawiam słowa po francusku. Kazała mi klęczeć pod ścianą z rękami w górze i powtarzać te niepotrzebne nikomu francuskie wypowiedzi. Następnie przyjechał łysawy jegomość w zaloty do mnie, rodzice są nim zachwyceni, bo majętny. Niestety moim zdaniem, to się już nikt w tym...

Kaszlę zakrztuszona kurzem na strychu. Zrywam pajęczynę ze starej komody i otwieram ją. Wyjmuję z niej zakurzony notes z pożółkłymi kartkami wewnątrz, starannie zapisanymi czarnym atramentem. Otwieram ostatnią stronę. Zaczytuję się.

18 październik 1815

Ach, tak mi źle! Gościł dzisiaj u nas kapitan Weston. Bolała mnie jego obojętność wobec mnie. Podczas obiadu z żywnością rozmawiał ze wszystkimi uczestnikami posiłku. Wykazywał się inteligencją, elokwencją i obyciem w świecie. Na pożegnanie uścisnął mą dłoń i uniósł do ust, obdarzając pocałunkiem. Moje serce zadrżało. I opuścił komnatę. Teraz leżę na łóżku, wypłakując ostatnie łzy mojej miłości. Kapitan Weston wyjechał na zawsze. To było nasze ostatnie spotkanie. Tak cierpieć z miłości może tylko kobieta. Moje lekarstwo trzymam w dłoni. Cyjanek.

Do widzenia, Laura

Gdy doczytuję ostatnie słowa z pamiętnika, na moim policzku pojawiają się łzy. A potem dostrzegam ledwo zauważalny dopisek i odczytuję:

PS. Tak cierpieć z miłości potrafi również mężczyzna. Moje lekarstwo spoczywa w ręku. Cyjanek.

Do widzenia, kapitan Weston

Minęło dwieście lat, a wiadomość zaszyfrowana w tej wiadomości jest wciąż uniwersalna. Miłość zawsze łączyć będzie się z cierpieniem. Miłość istniała, istnieje i istnieć będzie.

Kaszlę zakrztuszona kurzem na strychu. Zrywam pajęczynę ze starej komody i otwieram ją. Wyjmuję z niej zakurzony notes z pożółkłymi kartkami wewnątrz, starannie zapisanymi czarnym atramentem. Otwieram ostatnią stronę. Zaczytuję się.

18 październik 1815

Ach, tak mi źle! Gościł dzisiaj u nas kapitan Weston. Bolała mnie jego obojętność wobec mnie. Podczas obiadu z żywnością...

20 kwietnia 1809 r.
Wiosna urocza i pachnąca do nas zawitała wreszcie. Wszystko wokół zakwitło. Cecylia i Konstanty w sobie zakochani. Jakże im zazdroszczę. Księżna Izabela bardzo się martwiła gdy Konstanty owdowiał. Smutek wielki go przytłoczył. Ściągnąć go tutaj do matki to był dobry zamysł. Pamiętam jak już od pierwszego spotkania z Konstantym Cecylii serce szybciej zabiło pierwszą miłością obudzone. Cóż, że starszy chyba ze 13 lat od niej. Pokochała go szaleńczo z wzajemnością. Ach, jakie to cudne! Niech się pobiorą!Chętnie im drużbować będę.
Tylko kiedy to ja swojego księcia spotkam?

25 kwietnia 1809 r.
Rozkwit wiosny w pełni a smutek w domu straszny. Cecylia w rozpaczy pogrążona, jakby obłąkana, nieobecna.. Konstanty oszalały, w pośpiechu dwór opuścił. Nie wiem co zaszło. Czyżby księżna Izabela zgody im na ślub odmówiła? Ależ to niepodobna... Sierotę przygarnęła, jak córkę wychowała, wykształciła, miałaby młodym odmawiać miłości? Ona? Sama Konstantego do Puław ściągnęła by mu smutek z duszy wygnać. A co lepiej smutek wygania jak nie kochanie?

26 kwietnia 1809 r.
Modlić się trzeba za nich nieszczęśliwych. Straszna historia! Kiedy mi Cecylia wyznała „On jest bratem moim” tom pobladła i do tej pory z osłupienia wyjść nie umiem. A pociechy dla niej żadnej znaleźć nie potrafię. Taka miłość! Taka pasja w nich była a teraz żałość i rozpacz jedynie zostały. Jak ona to zniesie? Biedna Cecylia...

20 kwietnia 1809 r.
Wiosna urocza i pachnąca do nas zawitała wreszcie. Wszystko wokół zakwitło. Cecylia i Konstanty w sobie zakochani. Jakże im zazdroszczę. Księżna Izabela bardzo się martwiła gdy Konstanty owdowiał. Smutek wielki go przytłoczył. Ściągnąć go tutaj do matki to był dobry zamysł. Pamiętam jak już od pierwszego spotkania z Konstantym Cecylii serce szybciej...

Od dwóch tygodni w pałacu panuje dziwna atmosfera. Zaczynam się bać. Wiem, że to co ma mnie spotkać jest nieuchronne, więc jeśli piszę tu o strachu, to jest to strach przed zapomnieniem. Lęk, że nikt nigdy nie pozna prawdy. Nawet moja droga przyjaciółka Eliza. Nawet wuj Feliks. Och, tylko jeden Bóg wie jak potoczą się dalej losy... To będzie mój ostatni wpis. Czasem wyobrażam sobie, że ktoś, może kolejny dziedzic tego majątku, odnajdzie mój pamiętnik, zajrzy na ostatnie strony w poszukiwaniu daty mówiącej o wieku jego znaleziska i odkryje tajemnicę. Odkryje, że jego posiadłość skrywa tajemnicę. I może zapragnie ją rozwiązać.
Jakżebym chciała takiego potoczenia się spraw.
ZNALAZCO, proszę! Przeczytaj ten pamiętnik i odkryj wskazówki. Proszę...

Od dwóch tygodni w pałacu panuje dziwna atmosfera. Zaczynam się bać. Wiem, że to co ma mnie spotkać jest nieuchronne, więc jeśli piszę tu o strachu, to jest to strach przed zapomnieniem. Lęk, że nikt nigdy nie pozna prawdy. Nawet moja droga przyjaciółka Eliza. Nawet wuj Feliks. Och, tylko jeden Bóg wie jak potoczą się dalej losy... To będzie mój ostatni wpis. Czasem...

22. października
Ależ papa będzie zły. Przed chwilą opuściłam koszmarne przyjęcie na którym, aż roiło się od potencjalnych kandydatów na męża dla których miałam być miła. Pan Dufferbi siedzący obok mnie to 50-letni rozwodnik z wielkim zamkiem na północy i zgniłym trupim oddechem. Po prawej posadzono pana Francisa Grika, który co prawda jest o połowę młodszy od poprzednika, ale za to jest 3 razy grubszy. Jak tu być miłym, gdy trzewiki uwierają, skóra głowy boli od wytwornej fryzury upiętej szpilkami, a od ciężkiej sukni czuję każdy centymetr ciała. I jeszcze te wstrętne kolczyki. Już po trzeciej przystawce nie wytrzymałam i opuściłam salę. Wiem, nie powinnam ale złość zagotowała mi krew, gdy ten tłuścioch położył dłoń na moim kolanie! Tuż za drzwiami podkasałam suknię, wzięłam niewygodne trzewiki w dłoń i puściłam się pędem na dziedziniec. Zatrzymałam się dopiero przy fontannie, do której wrzuciłam te upiorne buty, ciężkie kolczyki i szpilki uwalniając włosy. Po krótkiej chwili sama brodziłam w fontannie, przynosząc ulgę obolałym stopom. Chłód otrzeźwił mnie na tyle, że pomyślałam o złości matki, gdy się dowie, że wyrzuciłam klejnoty ot tak. Wyłowiłam je i schowałam do stanika. Ech. Chciałabym mieć wybór, wybierać sama co robię w wolnym czasie, wybierać swoją garderobę i przede wszystkim męża. Takiego wyboru nie miała ani moja mama ani babcia ani setki kobiet przed nimi więc marne szanse, że coś się zmieni w najbliższym czasie. Może za 20 lat? A może za 100? Kto wie?

22. października
Ależ papa będzie zły. Przed chwilą opuściłam koszmarne przyjęcie na którym, aż roiło się od potencjalnych kandydatów na męża dla których miałam być miła. Pan Dufferbi siedzący obok mnie to 50-letni rozwodnik z wielkim zamkiem na północy i zgniłym trupim oddechem. Po prawej posadzono pana Francisa Grika, który co prawda jest o połowę młodszy od poprzednika,...

Julek mówi, że macie maszyny, które potrafią latać. Unoszą się wysoko, pod samo niebo. Słyszałam też, że potraficie zanurkować tak głęboko, że dotykacie dna Atlantyku. Mój brat ciągle coś zmyśla, rysuje i opowiada. Wy też macie braci, prawda? Brat to coś, co się nigdy nie zmienia, co nie?
Panicz Stephens jest bardzo przystojny i inteligentny. Panienka Marrie mówi, że się w nim zakochałam. Miłość też macie? Na pewno. A radość? Smutek? Zapytałam się o to Julka. On powiedział, że nie. Mówił też, że nie macie uczuć i że ciągle patrzycie się w takie czarne pudełka, w których migotają różne rzeczy. Na przykład obrazy, przepowiednie lub listy. To wasza jedyna rozrywka. Ale ja tam mu nie wierzę. Prawda, że znacie miłość? Prawda, że też śię cieszycie? A smutek? Nigdy nie jesteście smutni? Jestem bardzo ciekawa odpowiedzi. Pan ojciec poradził mi bym napisała list. Toteż piszę. I zastanawiam się, co jeśli faktycznie nic nie robicie, tylko wróżycie z tych pudełek. O to również zapytałam się pana ojca, a on odpowiedział, że w takim razie powinnam Wam coś poradzić, bo uczucia to ważna rzecz, a ten kto je starcił nigdy nie zasmakuje życia.
Długo się nad tym głowiłam, ale w końcu panienka Marrie powiedziała mi o książkach. I to chciałabym Wam przekazać. Jeśli w Waszym świecie panuje epidemia czarnych pudełek, spróbujcie ją zwalczyć. Emocje to piękna rzecz. A jeśli nikt wokół Was ich nie ma, to możecie sięgnąć po powieści. One są uniwersalne.
I nieśmiertelne.

Pozdrawiam,
Anne Verne, 5 maja 1841

Julek mówi, że macie maszyny, które potrafią latać. Unoszą się wysoko, pod samo niebo. Słyszałam też, że potraficie zanurkować tak głęboko, że dotykacie dna Atlantyku. Mój brat ciągle coś zmyśla, rysuje i opowiada. Wy też macie braci, prawda? Brat to coś, co się nigdy nie zmienia, co nie?
Panicz Stephens jest bardzo przystojny i inteligentny. Panienka Marrie mówi, że się w...