Tragiczne skutki alkoholu

Chociaż krótka, to trudna lektura "Wesela" przyprawiała o zawroty głowy, nudziła. Chwilami śmieszyła, co nie zmienia faktu, że "Wesele" to dramat - cholerny dramat.

Tak, tak pojednanie chłopów z inteligencją, etc. A weselu trzeba być w butach, chociaż Pan Młody nie nosi nawet gaci. Na początku - zwykłe wesele. Wszystko fajnie: piją, palą, chyba nic nie walą. No ale to zdrowiej i lepiej dla społeczeństwa, że preferują bardziej zespołowe formy integracyjne, na przykład na sianie. Przyrost naturalny przynajmniej na plusie. Wszyscy zadowoleni. Gdyby jeszcze przenieść tam naszych obecnych polityków... Jakby dostali 500 złotych za każdą taką wpadkę, to na pewno częściej chodziliby do stodoły.

Jaśko - ten to jest napalony. Wszystkie pokolenia uczniów jak jeden mąż obwiniają go o zaprzepaszczenie szansy na wyzwolenie narodu polskiego. Bla, bla, bla, a guzik! Chciał dobrze wyglądać, to się schylił po tę czapkę - nic dziwnego. Każdy by tak zrobił, zwłaszcza jakby specjalnie szargał swoje sumienie kradnąc komuś pawie pióra. Może samemu pawiowi? Mniejsza, Wyspiański nie obrazuje nam tu ofiary tej grabieży, ani jej reakcji. Znamy jednak tragiczny koniec Jaśka - to był dopiero paw, i to jaki - egzystencjalny.

Panna Młoda - głupia psita, która się chce ustawić i dość ma wsi, wsiowego życia i wszystkiego, co wiejskie, chociaż jest tego kwintesencją. Jest żałosna. "Trza by stać i walić w mordę" właśnie ją żeby się ocknęła. Pan Młody przeżywa chwilowe zachłyśnięcie się wsią, bo wszyscy go tam mają za wielkiego pana z miasta. Czuje się kimś. Wieśniaczka marudzić nie będzie, kupi jej jakaś chustkę czy korale i nie ma, że głowa boli. I tak ją pewnie zdradził z fajną Rachelą, która w przypływie weny twórczej uznała, że musi niezwłocznie dać komuś dupy. Chochoł jej się już znudził, a Poeta dobry jest tylko w gadaniu.

Tak, Poeta. Ten to też chce poruchać, coś mu nie idzie. Szkoda, że zamiast Zawiszy nie przyszła do niego Jagna Borynowa rodem z Lipiec. Taka młodopolska muza, dziś by pewnie znalazł ją na sympatii.pl, albo innej matrymonialnej stronce. Ech, wszystko byłoby inaczej gdyby mieli Internet...

Na końcu wszyscy po pijackich wizjach i nieudanej próbie zrobienia rozróby przez Gospodarza sobie tańczą. Tańczą taniec - logiczne. Nie byle jaki, bo chocholi. Coś jak polonez w "Panu Tadeuszu". Ach, uśpienie, cierpiętnictwo. No, ale bez złotego rogu to lipa. Już teraz wiemy dlaczego większość naszych powstań była klęską.

Tragiczne skutki alkoholu

Chociaż krótka, to trudna lektura "Wesela" przyprawiała o zawroty głowy, nudziła. Chwilami śmieszyła, co nie zmienia faktu, że "Wesele" to dramat - cholerny dramat.

Tak, tak pojednanie chłopów z inteligencją, etc. A weselu trzeba być w butach, chociaż Pan Młody nie nosi nawet gaci. Na początku - zwykłe wesele. Wszystko fajnie: piją, palą, chyba...

Na świecie istnieje wiele rzeczy, które można skrytykować. Przecież nie ma nic przyjemniejszego od satysfakcji po długim procesie narzekania. Podążając tropem stereotypów można wręcz stwierdzić, że jest to ulubiona czynność naszego narodu. Narzekamy na polityków, sytuację w kraju na znajomych, rodzinę, dosłownie na wszystko.

Jednym z ulubionych tematów dotkniętych ostrą krytyką są z pewnością lektury szkolne. Wzbudzają wiele emocji, zwłaszcza tych negatywnych. Jednak można stwierdzić, że łączą nawet skłóconych rówieśników. Trudno jest się nie zgodzić z opinią nawet największego wroga, jeśli on również skrupulatnie doszukuje się wad w dziele, którego czytanie sprawia ludziom psychiczny ból.

Osobiście muszę przyznać, że również należałam do grona osób niezadowolonych z przymusu czytania. . Dlatego z wielkim zapałem doszukiwałam się negatywów w każdej lekturze szkolnej. W końcu to zawsze swego rodzaju przyjemność .

Jednym z moich największych rozczarowań była powieść Michaiła Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata”. Do zapoznania się z jej treścią zmotywowała mnie i ostatecznie przekonała wizja kartkówki z treścią. Co jak co, jednak jedynka nie wygląda ładnie w dzienniku.

Chcąc, nie chcąc zabrałam się więc za czytanie kolejnego dzieła obowiązkowego. Początkowo na moich ustach gościł uśmiech. Już widziałam tyle detali, do których można było przypisać jakieś nieprzychylne cechy. Przed moimi oczami przebiegali bohaterowie, których z powodu bezsensownego zachowania mogłam skrytykować i porównać do mniej bystrych umysłowo. Jednak z każdą następną stroną, mój zapał ostrego komentatora opadał coraz niżej, a mina stawała się mniej skrzywiona. Z ciężkim sercem muszę stwierdzić, że lektura mnie wciągnęła. W jakiś tajemniczy sposób historia Wolanda i jego świty stała się obiektem mojego zainteresowania. Pierwszy raz poniosłam porażkę. Przegrałam bitwę z Panem Bułhakowem. Przyznaję bez bicia, ta książka rozłożyła mnie na łopatki. Publicznie oznajmiam- nie umiem powiedzieć o jego dziele ani jednego, złego słowa. Koniec, kropka.

Po tak bolesnej i druzgoczącej porażce z „Mistrzem i Małgorzatą”, mój stosunek do lektur, mimo wszystko nie uległ zmianie. Po prostu błąd w systemie. Na szczęście przy kolejnej, obowiązkowej książce pt. „Ferdydurke” mogłam z czystym sumieniem wyrazić niezadowolenie z powodu jej przeczytania. Wróciła zachwiana równowaga, a narzekanie znów stało się możliwe.

Na świecie istnieje wiele rzeczy, które można skrytykować. Przecież nie ma nic przyjemniejszego od satysfakcji po długim procesie narzekania. Podążając tropem stereotypów można wręcz stwierdzić, że jest to ulubiona czynność naszego narodu. Narzekamy na polityków, sytuację w kraju na znajomych, rodzinę, dosłownie na wszystko.

Jednym z ulubionych tematów dotkniętych ostrą...

Jest taki dział księgozbioru, który ma swój własny paradoks. Może być nie wiem jak zabawny i wartościowy dla młodzieży, ale nikt nie chce na niego patrzeć. Dlaczego? Bo znajduje się w bibliotece, na regale z wielkim drukowanym napisem LEKTURY.
I nieważne jak bardzo by nam się podobała książka, to i tak ja , a razem ze mną jakieś 95% społeczeństwa zwanego "gimbazą", wrzuci wsteczny i ucieknie od tego zakątka jak najdalej. Ostatnio, za radą polonistki ( na zasadzie " i tak nie uciekniesz od tego zła"), przeczytałam coś, co było dla mnie ewenementem. Lekturę, która sama w swoim pomyśle była ideałem. "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to opowieść, po którą sięgnęłam z czystej ciekawości. Ku mojemu zaskoczeniu książka wciąga bardziej niż szczęki tabliczkę czekolady a prof. Keating trafił na listę moich fikcyjnych mężów. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że książka została napisana na podstawie...filmu! On również został w ciągu jednego tygodnia obejrzany przeze mnie jakieś 7 razy. Przedstawienie świata, gdzie w rygorystycznej szkole znajduje się nauczyciel z powołania (na moje szczęście też trafiłam w swojej szkole na taką "perełkę". Tacy ludzie to już wymierający gatunek), niosący misję uczenia myślenia swoich podopiecznych, to temat dość oryginalny i szalenie intrygujący (po inwazji na romansidła z działu „Bestseller” w Empiku, mam prawo do czegoś innego i...może nawet lepszego). Uczucie do tego dzieła przybrało na sile z powodu Roberta Sean Leonarda ,
w filmie grającego Perry’ego. Dla fanki dra House’a nawet taka mała rzecz cieszy, przez co lekturę czytało mi się jeszcze przyjemniej. Morał: Mamy 3 opcje. Stwórzmy film, potem nazwijmy jego scenariusz lekturą; wmówmy, że na świecie najpierw istniała kamera a później papier. Hello! To, co inne, zawsze zaintryguje przeciętnego uczniaka. Albo najprościej… nie skazujmy książek na potępienie, tylko przez napis LEKTURA. Wybór należy do nas!

Jest taki dział księgozbioru, który ma swój własny paradoks. Może być nie wiem jak zabawny i wartościowy dla młodzieży, ale nikt nie chce na niego patrzeć. Dlaczego? Bo znajduje się w bibliotece, na regale z wielkim drukowanym napisem LEKTURY.
I nieważne jak bardzo by nam się podobała książka, to i tak ja , a razem ze mną jakieś 95% społeczeństwa zwanego...

"Fitek i Zenon"
Zofia Nałkowska – pisarka powszechnie czytana, a przez niektórych nawet ceniona. Tylko przez niektórych. Na uwagę zasługuje jeden, niesamowity fakt. Jak autorka tworzonej latami, dopracowanej do bólu „Granicy”, mogła się przyjaźnić i zachwycać „demonami” polskiej literatury pokroju Witkacego czy Gombrowicza. Gdzie się podziało jej szaleństwo, które w przypadku zadawania się z takimi autorami jest wręcz konieczne? Na pewno nie ma go w „Granicy”.
Zenon Ziembiewicz - brzmi strasznie. Jeszcze straszniejsza jest jego historia. Nieudana kariera, zakończona samobójstwem. Miało być pouczająco - bo niemoralność, bo aborcja, bo sprzedanie samego siebie, bo przekroczenie granic. Mimo to natłok tych „wykroczeń” zmienił odbiór całej lektury. Zamiast umoralnienia wyszło rozśmieszenie. Książkę chciałam zamknąć po 20 stronach, ale niestety - lektura to lektura, mus to mus. Męczyłam się więc perypetiami wiecznie naburmuszonych mizantropek: Justynki oraz Elżbietki. Nałkowska zadbała także o inne szczegóły. Mój ulubiony? Zdecydowanie Pies Fitek! Jako że dla literaturoznawców wszystko musi mieć swoje drugie dno, z biednego psa Fitka uczyniono Symbol. Oczywiście Symbol utraconej Wolności (bo był na łańcuchu). Odtąd pies stał się Psem Fitkiem. Lepiej być nie mogło. A jednak się myliłam! Jako licealistka musiałam tę lekturę łopatologicznie omówić w szkole. Okazało się, że każdy tekst da się rozłożyć na czynniki pierwsze. Da się i tyle, bo „Granica” wielką lekturą jest! Najgorsze było jednak co innego – proces Zenona Ziembiewicza, czyli jeden z absurdalnych etapów „omówienia” lektury. Na swoje nieszczęście, pełniłam rolę sędziny. Oczywiście wynik był z góry przesądzony, a wysiłki moich biednych kolegów i koleżanek, który gorączkowo szukali cytatów w książce, aby poprzeć swoje argumenty – zupełnie zbędne. Zenon Ziembiewicz musiał zostać skazany. Za co? Za bycie wyjątkowo nieudaną kreacją a raczej karykaturą Nałkowskiej.
Wszystkich sięgających po lekturę Nałkowskiej przestrzegam! Jeśli liczycie, że przyjaciółka Witkacego jest równie szalona, jeśli myślicie, że w jej utworach znajdziecie porywające wątki i wybujałą wyobraźnię, nie łudźcie się. Nie bójcie się także otwarcie przyznać, że „Granica” prędzej nadaje się na scenariusz telenoweli niż na książkę określaną jako „lektura”.

"Fitek i Zenon"
Zofia Nałkowska – pisarka powszechnie czytana, a przez niektórych nawet ceniona. Tylko przez niektórych. Na uwagę zasługuje jeden, niesamowity fakt. Jak autorka tworzonej latami, dopracowanej do bólu „Granicy”, mogła się przyjaźnić i zachwycać „demonami” polskiej literatury pokroju Witkacego czy Gombrowicza. Gdzie się podziało jej szaleństwo, które w...

Czy własną śmierć można oswoić? Można się pogodzić z tym, że już nas nie będzie? Co ze strachem przed bólem i cierpieniami zadawanymi przez raka? Christopher Hitchens opisuje swoją wojnę z nowotworem. To jego ostatnia książka – „Śmiertelność”. Nie zatytułowałby jej „Nieśmiertelność”. Był bowiem jednym z najbardziej charyzmatycznych ateistów na świecie. Intelektualista o imponującej erudycji. Nieustraszony, błyskotliwy polemista. To przyznawali i ci, którzy go nie znosili. Uwielbiany przez media. Korzystający z życia. Mówił o sobie z dumą, że jest wrogiem Boga i wszelkich religii. Bezkompromisowy w walce o wolność słowa. Zmagając się ze śmiercią nie zdradza siebie, nie nawraca się w nadziei na cud. W tej ostatniej walce znajduje potwierdzenie tego, co propagował wcześniej. Dodaje do majestatu śmierci wymiar humanistyczny. Hitchens jest wolny od marzeń o nieśmiertelności. Przykład odchodzenia kogoś, kto głosi, że człowiek spełnia się tu, że „po drugiej stronie lustra” nie ma nic. Intelektualny testament, rozrachunek z życiem. Dowód na to, że humanistyczne wartości nie potrzebują boskiej otoczki. Gdybym miała dać tej książce własny tytuł, to zaproponowałabym: „Humanisty zmagania ze śmiercią”. Autor opisał ostatni rozdział swego życia, poczynając od dnia, kiedy dowiedział się o chorobie. Książka kończy się fragmentami tekstów, których nie zdążył dopracować. Hitchens nie wstydzi się swoich emocji, a zarazem zachowuje wobec siebie dystans – obserwuje siebie. Ktoś mógłby zarzucić autorowi ekshibicjonizm, próżność lub manię wielkości „aż do samego końca”. Odbieram to inaczej. Hitchens pozwala nam na przekroczenie granic intymności. Towarzyszymy mu w umieraniu. To nie prowokacja celem zdobycia ostatnich oklasków u publiczności. To heroiczny dowód na wierność sobie i pokazanie wielkości człowieka. Śmiertelność materią literacką. Być artystą i panem swego życia do samego końca. Panie Hitchens, a ja mam jednak nadzieję, że kiedyś po tamtej stronie lustra Pana spotkam.

Czy własną śmierć można oswoić? Można się pogodzić z tym, że już nas nie będzie? Co ze strachem przed bólem i cierpieniami zadawanymi przez raka? Christopher Hitchens opisuje swoją wojnę z nowotworem. To jego ostatnia książka – „Śmiertelność”. Nie zatytułowałby jej „Nieśmiertelność”. Był bowiem jednym z najbardziej charyzmatycznych ateistów na świecie. Intelektualista o...

O jedzeniu i czytaniu

„Czy kiedykolwiek sprawdziłeś jaka jest prawda o tych zwierzętach, które są hodowane na śmierć w przemysłowych hodowlach?
Pewnie nie.
A wiesz dlaczego nie?
Pewnie boisz się, że to byłoby zbyt drastyczne jak dla twojej wrażliwej duszy”

Kupiłam „Moje zdrowe przepisy” Beaty Pawlikowskiej (z książki tej pochodzi powyższy cytat) nie sadząc, że książka ta zmieni moje przyzwyczajenia typowe dla mięsożernego stworzenia i skłoni do poważnego zastanowienia nad wegetarianizmem.
Dobrze zadane pytanie zrobiło swoje.

Tego właśnie szukam w książkach – pytań, które zburzą moje wyobrażenia i utarte schematy. Dobra lektura zostawia ślad a wybitna wypala go żywym ogniem w mózgu i sercu.
Chodzę sobie przez życie taka poznaczona słowami jak żelazkami. Przypalił mnie „Angielski pacjent” (Michael Ondaatje) dawno temu. Piękna książka. Rozbudziła we mnie chęć poznania Herodota. Czytając ją czułam się szczęśliwa, lepsza a jednocześnie miałam świadomość, że to uczucie jest tylko moje i tylko teraz.
Wspominam książkę jak przyjaciela.
Do Herodota wróciłam niedawno za sprawą Ryszarda Kapuścińskiego („Podróże z Herodotem”). Coś się w mojej głowie dopełniło.

Na biurku leży świeżutki jak rukola Musso do przeczytania(„Central Park”). Kuchnia francuska. To zupełnie inna liga niż Haruki Murakami, ale też potrzebny. Czasem ma się ochotę na domowe naleśniki z serem a nie wykwintny obiad. „Papierowa dziewczynę” i „Telefon od anioła” polecam jako przystawkę. Guillaume Musso ciekawie łączy to co realne z zupełną fikcją. Do mnie to przemawia. Ktoś wraca z zaświatów aby uratować bliskich lub cofa się w czasie, by zmienić bieg wydarzeń. Wszystko po to, by pokazać że, to co ważne i warte uwagi jest jednocześnie kruche i ulotne. Też bym chciała cofnąć się w czasie i móc pokonywać własne ograniczenia.

Nie wiem co będzie z moim wegetarianizmem. Skłaniam się ku niemu, co nie przeszkadza mi w jedzeniu mięsa. Dojrzewam.

O jedzeniu i czytaniu

„Czy kiedykolwiek sprawdziłeś jaka jest prawda o tych zwierzętach, które są hodowane na śmierć w przemysłowych hodowlach?
Pewnie nie.
A wiesz dlaczego nie?
Pewnie boisz się, że to byłoby zbyt drastyczne jak dla twojej wrażliwej duszy”

Kupiłam „Moje zdrowe przepisy” Beaty Pawlikowskiej (z książki tej pochodzi powyższy cytat) nie sadząc, że książka ta...

Herbatka z panem Gogolem, czyli krótko o „Martwych duszach”

Jako wychowanka pani Lucy Maud Montgomery oraz przezacnych sióstr Brontë zawędrowałam niespodziewanie dla samej siebie na rubieże rosyjskie. Nie powiem, już dwukrotnie zostałam ugoszczona na tej zacnej ziemi, przez dwóch panów Tołstojów. A tu nagle, otrzymałam kolejne zaproszenie.

Niejaki pan Gogol, znany mi jedynie ze słyszenia, uprzejmie zaprosił mnie do miasta gubernialnego N. Przyznam, że z pewną rezerwą podchodziłam do tego pomysłu i nawet z początku próbowałam się od tego wykręcić. Nic z tego. Ze względu na wielki szacunek jakim darzę panów T. jakiś tydzień temu, wieczorem, zaopatrzona w ogromny, parujący kubek herbaty, wyruszyłam w podróż. Mikołaj okazał się zabawnym towarzyszem. Zajmująco potrafił nakreślić mi fizjonomie i charakterki napotkanych osobistości. I muszę przyznać, że lubował się on w oryginałach jakich mało.

Główny bohater, Cziczikow zalazł mi za skórę i irytował niczym mucha, handlując martwymi duszami. Nie umiałam go rozgryźć. A jeszcze dolał oliwy do ognia, gdy poddał się urokowi blond piękności, co już mi kompletnie nie pasowało do jego wizerunku. Czekałam ze zniecierpliwieniem na zakończenie tej historii. Zastanawiałam się co lub kto stoi za procederem sprzedawania martwych dusz i jakiego to diabła Cziczikow kryje w swej szkatułce.

Jednak na zawsze, ciepłe miejsce w mej pamięci będzie miał niejaki Sobakiewicz. Ten człowiek grubo ciosany przez naturę, ujął mnie swą prostotą i spokojem. Był niczym ospały niedźwiedź wśród rozkrzyczanych srok i kur.

Czytając „Martwe dusze” ciągle miałam wrażenie, że Gogol siedzi sobie wygodnie w fotelu po prawej stronie mojego biurka. I „majtając” zabawnie nogą założoną na nogę, siorbie herbatę z fikuśnej filiżanki. Co na niego zerkałam, unosił brwi i stukając łyżeczką o spodek pytał: No i cóż? Jak znajdujesz wdowę bidulkę Korobaczkę? A jak ci się podoba Pliuszkin liczący suchary? Cóż powiesz o ojcowskim postępowaniu naczelnika policji? Zdawało mi się nawet, że w momencie szczególnego podniecenia zsuwał się na sam brzeg fotela i pochyliwszy się w moją stronę, uparcie się we mnie wpatrywał.

Pomimo pogody ducha Mikołaj Gogol okazał się wymagający. Ciągle żądał oceny, wypytywał o opinię tego czy tamtego. Jego towarzystwo wbrew pozorom nie jest dla leniwców. To nieustanny proces myślowy, ciągła analiza ludzi i zdarzeń, odmalowanych, na wydawałoby się, prostym obrazku.

Herbatka z panem Gogolem, czyli krótko o „Martwych duszach”

Jako wychowanka pani Lucy Maud Montgomery oraz przezacnych sióstr Brontë zawędrowałam niespodziewanie dla samej siebie na rubieże rosyjskie. Nie powiem, już dwukrotnie zostałam ugoszczona na tej zacnej ziemi, przez dwóch panów Tołstojów. A tu nagle, otrzymałam kolejne zaproszenie.

Niejaki pan Gogol, znany mi...

„Władca Pierścieni”, saga o hodowaniu fajkowego ziela?

Tolkien, wybitny mistrz fantastyki, napisawszy "Władcę Pierścieni" nie pomyślał o jednym - kiedyś nadejdzie taki czas, że jego dzieła będą czytane na rozmaite sposoby. Ty też zapewne nie pomyślałeś o wielu możliwościach a nawet pułapkach interpretacyjnych…

Spójrz na elfy, wieczne, piękne i silne nadludzkie istoty. Prawdziwi mieszkańcy Błogosławionych Krain, najmądrzejsze, potrafią nawet przewidywać przyszłość. Pojawiają się w Śródziemiu, gdzie budują monumentalne budowle i niezdobyte miasta. Mimo to migrują, zmieniają położenie, zabierają się do Amanu, a gospodarka Śródziemia tylko na tym traci. Nie mam racji?

Albo inaczej... Gdy taki elf zmienia położenie, natychmiast w jego okolicy nie ma żadnych, powtarzam żadnych złych stworzeń. Przypadek? Nie sądzę! Takie istoty nie mają się gdzie podziać, ale przecież muszą gdzieś żyć, grabić i zabijać. Udają się więc do Mordoru, gdzie wspomagają armię Saurona i… Dwa do zera dla sił ciemności. Gramy dalej...

Zapewne nie przyszło Ci nawet na myśl, o czym naprawdę jest ta saga. Nie chodzi w niej, jak myśli większość, tylko o zaciętą rywalizację między Mordorem, a Gondorem, lecz o tajemnicę jaką strzegli Hobbici. Przy niej Pierścień wydaje się dziecinną zabawką. Hobbici odkryli zaskakujący sposób na poprawienie poziomu szczęścia w życiu - zaczęli hodować fajkowe ziele.

Sauron, jako niezwykle depresyjna postać, ułomna, bo z uciętym palcem, postanawia nagle zarobić i jednocześnie dowartościować się. Tworzy wielkie armie, prawie podbija wielkie królestwa, a tymczasem… chodziło mu jedynie o fajkowe ziele Hobbitów. Spytasz jaki w tym sens? Zapomniałeś o jednej rzeczy. Główne siły wywiadowcze Saurona niezauważenie przebiły się do Eriadoru i wspólnie poszukiwały recepty na idealny tytoń. I znowu popadamy w złośliwe plotki Gondoru, jakoby były to poszukiwania Pierścienia Władzy. Uwierzyłeś w to? Kolejny punkt dla Saurona...

Dobrze, teraz już sam dochodzisz do sedna sprawy. Fajkowe ziele stanowiło niezrównane bogactwo Śródziemia, a Sauron niczym tolkienowski Janusz Palikot, ciągle powtarzał "Sadzić! Palić! Zalegalizować!". Niestety jego starania zakończyły się niepowodzeniem, armie rozbite, a receptura i miejsca ukrycia sadzonek fajkowego ziela nadal są trzymane w tajemnicy.

Osiągnęliśmy remis. Walka nie wyłoniła zwycięzcy. Powoli dochodzisz do wniosku, że książki spoza kanonu lektur są ciekawe, każda ich interpretacja jest dobra. Nawet ta skrajnie głupia.

„Władca Pierścieni”, saga o hodowaniu fajkowego ziela?

Tolkien, wybitny mistrz fantastyki, napisawszy "Władcę Pierścieni" nie pomyślał o jednym - kiedyś nadejdzie taki czas, że jego dzieła będą czytane na rozmaite sposoby. Ty też zapewne nie pomyślałeś o wielu możliwościach a nawet pułapkach interpretacyjnych…

Spójrz na elfy, wieczne, piękne i silne nadludzkie istoty....

Dziwności dnia codziennego.

Wchodzę do księgarni. W dziale "nowości" zażarcie rywalizują ze sobą dwie pozycje: kolejna część dzieci resortu i wywiad ze Stasiukiem.

Uśmiecham się.

Stasiuka czytałam pod ławką odłączając się od rzeczywistości wykładu prowadzonego przez jednego z autorów pierwszej pozycji. Autor pierwszej pozycji też w zwyczaju miał rozmijanie się z rzeczywistością oraz tematem, porównując się na przykład do Gandhiego czy prowadząc rozważanie na temat agentury w Związku Radzieckim i jej powiązań z życiem politycznym w Polsce na przedmiocie "Historia Bałkanów". Tak sobie wtedy funkcjonowaliśmy w różnych rzeczywistościach, ja w Stasiukowej, on w agenturalnej. Chyba, że akurat, któregoś z nas nie było. Mnie, bo akurat studiowałam na drugim kierunku, jego bo akurat miał sprawę w sądzie. A tak swoją drogą ciekawie, ile paralelnych rzeczywistości wytwarzało się na tych wykładach. Podejrzewam, że ze względu na popołudniową porę i nadchodzące lato trochę ich było... Na koniec nadmienię, że zdarzały się też miłe chwile - pogaduszki o kotach, to tak a propo promocji na kalendarze z uroczymi kociakami w dziale obok.

Dziwności dnia codziennego.

Wchodzę do księgarni. W dziale "nowości" zażarcie rywalizują ze sobą dwie pozycje: kolejna część dzieci resortu i wywiad ze Stasiukiem.

Uśmiecham się.

Stasiuka czytałam pod ławką odłączając się od rzeczywistości wykładu prowadzonego przez jednego z autorów pierwszej pozycji. Autor pierwszej pozycji też w zwyczaju miał rozmijanie się z...

„Ja Klaudiusz” Roberta Gravesa

Cała Polska, czy ta dzieciom? Która dzieciom? Polska dzieciom co?
A… że czyta… Co czyta? A dzieciom to po co? Mają plejstejszyny i on lajny.
Widziałam. Siedział u mnie taki jeden. Myślałam, że ma z dziesięć lat.
A ten na odlew, że już nastolatek, bo jedenaście. No masz…

Myślę - co z takim robić? Matka coś tam „łatwić” do smart fonów poleciała, a jego mnie podrzuciła. No dobra, może głodny? Pewnie, zjadłby jajko. To pytam na miękko czy na twardo? A ten, że gotowane. Przecież nie liczę, ale zjadł trzy! Nastolatek… I gapi się po moich obrazach. Zlękłam się. A jak zacznie pytać - co to?

No to mówię, że może by co przeczytał. Mam takie różne, fajne…
A on, że woli kompa… - No, może być z kompa - ja w niego.
I pod nos podstawiam plik z opowiadaniem. Spojrzał, jakby mu dwa jajka w oczy poszły i gębę otworzył, jak trzecie jajko…

Chyba przypomniał sobie, że ojciec mu nagadał, że mężczyzna powinien być dzielny i się nie poddawać, bo zaczął czytać na głos. Ja też przypomniałam sobie, że dzisiejsze kobiety są silniejsze od mężczyzn i słucham… słucham… Minęło parę minut… Nie powiem…Bardzo prawidłowo złożył zdanie.

Zaczął drugie, ale już widzę, że treść go nie porwała. Mimo to - dalej stara się zgłębić istotę. Myślę, pewnie mu w gardle zaschło po tych jajkach, to może herbatę? A ten, że z czipsami paprykowymi i czterema łyżeczkami cukru.
Faktycznie twardy – potwierdziło się.

Wracam z kuchni z gorącym naparem, bez czipsów, bo skąd u mnie, ale nie szkodzi. Jego już nie ma. Znaczy „jest, ale jakoby wcale nie było”. Zgarbił się nad kompem, wsadził pomyślunek w nowoczesne, średniowieczne pole walki i z prędkością języka polującej żaby, dźga palcyma klawiaturę. Coś mu pipka - gra znaczy.

Na wojnę się wpraszać nie będę. Poprzekładam sobie świąteczne talerze w komodzie chusteczkami higienicznymi, bo je tak byle jak schowałam po świętach…
A tu mi „Ja Klaudiusz”- łup na ciapa! Znowu chce, żeby go dokończyć. Osz, ty! Muszę podjąć wyzwanie, bo to klasyk. Wszystko przez tego Jajkowego Potwora!

Zamemłam się na całko w tych dobrych i złych Klaudiuszach! I te bitwy, co to nie wiem… Matko! Taki dobry serial, a takie dzielsko prokryptohistoryczne! Jak tu do Messaliny dojść?! Pewno znowu skończę na weselu z Urgulanillą – Mechagodzillą. Szkoda gadać…A! Przynajmniej nie muszę słuchać jak on, nastolatek, czyta.

A siebie nie słyszę…

„Ja Klaudiusz” Roberta Gravesa

Cała Polska, czy ta dzieciom? Która dzieciom? Polska dzieciom co?
A… że czyta… Co czyta? A dzieciom to po co? Mają plejstejszyny i on lajny.
Widziałam. Siedział u mnie taki jeden. Myślałam, że ma z dziesięć lat.
A ten na odlew, że już nastolatek, bo jedenaście. No masz…

Myślę - co z takim robić? Matka coś tam „łatwić” do smart fonów...