Najlepiej, gdyby fabuła książki dotyczyła starożytności, im starsze czasy by obejmowała, tym lepiej. Dlaczego? Po pierwsze jestem fanem literatury fantastycznej, a ta przede wszystkim korzysta ze średniowiecza. Wniosek? Średniowiecza trochę już za dużo. Poza tym starożytność nie została w pełni wyeksplorowana przez historyków, co rodzi możliwość spekulacji. Wreszcie to w tych czasach ludzie najbardziej skłaniali się do politeistycznych wierzeń, bogatych w naprawdę barwne historie (wystarczy zapoznać się z mitologią grecką bądź egipską). Potem już zaczęło wkraczać chrześcijaństwo, znacznie mniej urzekające swoją historią.

Starożytność to również okres rozwoju najciekawszych cywilizacji (starożytnego Egiptu czy Persji), skrywających wiele intrygujących sekretów i władanych często w sposób krwawy i brutalny (a "Gra o tron" chyba już udowodniła, że czytelnicy lubią rzeczy "krwawe" i "brutalne"). Nie mogę nie wspomnieć także o niesamowitych dokonaniach, które budzą do dzisiaj podziw i myśl "jak można było stworzyć coś tak fantastycznego?" - najlepszym przykładem są słynne piramidy. Niestety nie wszystkie architektoniczne cuda przetrwały, a ja z chęcią zanurzyłbym się w świat książki, w którym część z nich wciąż istnieje.

Najlepiej, gdyby fabuła książki dotyczyła starożytności, im starsze czasy by obejmowała, tym lepiej. Dlaczego? Po pierwsze jestem fanem literatury fantastycznej, a ta przede wszystkim korzysta ze średniowiecza. Wniosek? Średniowiecza trochę już za dużo. Poza tym starożytność nie została w pełni wyeksplorowana przez historyków, co rodzi możliwość spekulacji. Wreszcie to w...

Moja propozycja to wiek XIX, a dokładniej rzecz ujmując czasy Wojny Kaukaskiej(1816-1864). Był to okres ciężkich walk między Rosjanami a plemionami zamieszkującymi Kaukaz. Swoją rolę w tej wojnie odegrali również Polacy służący w armii rosyjskiej(byli powstańcy zesłani na Kaukaz lub zwyczajni poborowi). Część z Polaków dezerterowała w góry i tam przystępowała do muzułmańskich górali, nie zapominając jednak o swojej Ojczyźnie. Bohaterem powieści mógłby być żołnierz wcielony do armii rosyjskiej, który wraz ze swoją jednostką trafia na Kaukaz. Z jednej strony mógłby się piąć po szczeblach kariery w rosyjskiej armii, razem ze słynnym Józefem Chodźko dokonać pierwszego polskiego wejścia na Ararat, zostać oficerem i wrócić do Polski. Z drugiej strony mógłby zostać dezerterem, uciec do imama Szamila, zakochać się w pięknej muzułmance, przejść na islam, a następnie walczyć przeciwko swoim byłym towarzyszom z armii rosyjskiej. Wszystko działo by się pośród malowniczej scenerii gór Kaukazu lub uzdrowisk znanych z twórczości chociażby Lermontowa. Wojna, miłość, nostalgia, zdrada, wszystko pokryte kaukaską egzotyką. Za inspirację do napisania takiej powieści mogłyby posłużyć pamiętniki Polaków zesłanych na Kaukaz w XIX wieku.

Moja propozycja to wiek XIX, a dokładniej rzecz ujmując czasy Wojny Kaukaskiej(1816-1864). Był to okres ciężkich walk między Rosjanami a plemionami zamieszkującymi Kaukaz. Swoją rolę w tej wojnie odegrali również Polacy służący w armii rosyjskiej(byli powstańcy zesłani na Kaukaz lub zwyczajni poborowi). Część z Polaków dezerterowała w góry i tam przystępowała do...

Uważam, że epoki, gdzie ludzie zabijają się mieczami, łukami albo bronią palną, podają trucizny czy rozrywają końmi są już trochę przereklamowane. Naszą kulturę pozbawiania kogoś życia mamy już wysoce zaawansowaną (strach pomyśleć, co będzie dalej), a wszystko przez to, że szlifowaliśmy przez lata nie tylko nasze umiejętności, ale też narzędzia, którym się posługujemy.
Z rozkoszą sięgnąłbym po książkę traktującą o epoce kamienia łupanego. Z kilku powodów.
Ludzie byli wtedy prości. Jeśli ktoś powie, że ludzie tacy byli przed wojną to go wyśmieję i wymienię szereg wynalazków, które temu przeczą. Buty? Po co komu buty! Prosty człowiek śmiga między jaskiniami na boso i odziany w skóry!
Narzędzia. Jak już wspomniałem, takie rzeczy jak odlewanie metalu nie śniło się wtedy nikomu, a co dopiero gwintowana broń palna. Eliminacja wrogów politycznych dopiero wtedy musiała być ciekawa! Wywlec kogoś na spotkanie z dzikim zwierzem, zrzucić z klifu albo (mało finezyjnie) zatłuc pięściakiem. Intrygi wśród ludzi pierwotnych, chcę o tym czytać.
Co więcej, to bardzo dobra okazja, żeby wykazać, że ludzie wtedy nie różnili się tak bardzo od ludzi dzisiaj. Owszem, może jesteśmy trochę bardziej inteligentni, ale równie krnąbrni, chciwi i żądni władzy.
I najważniejsze. Czy człowiek pierwotny zadał sobie pytanie - kim my jesteśmy? Dlaczego chodzimy na dwóch nogach, tworzymy narzędzia, budujemy szałasy? Czy kiedyś siadł sobie pod gwieździstym niebem i spytał sam siebie:

Kim się staniemy?

O tym chcę czytać.

Uważam, że epoki, gdzie ludzie zabijają się mieczami, łukami albo bronią palną, podają trucizny czy rozrywają końmi są już trochę przereklamowane. Naszą kulturę pozbawiania kogoś życia mamy już wysoce zaawansowaną (strach pomyśleć, co będzie dalej), a wszystko przez to, że szlifowaliśmy przez lata nie tylko nasze umiejętności, ale też narzędzia, którym się posługujemy.
Z...

Chciałbym przeczytać powieść o ludziach pierwotnych. Kiedyś był kanadyjski film "Walka o ogień" opisujący plemię na krótko przed nauczeniem się ludzi rozpalania ognia. Wtedy trzeba było podtrzymywać ogień jak najświętszą relikwię albo wielki skarb, o który staczano bitwy. W filmie postacie porozumiewały się specjalnie skonstruowanym prymitywnym językiem. Jestem ciekaw jak autor takiej powieści o ludziach, może Neandertalczykach wybrnąłby z wielu technicznych problemów. Ciekawe jak przedstawił by tych ludzi jeszcze prawie zwierzęta.

Chciałbym przeczytać powieść o ludziach pierwotnych. Kiedyś był kanadyjski film "Walka o ogień" opisujący plemię na krótko przed nauczeniem się ludzi rozpalania ognia. Wtedy trzeba było podtrzymywać ogień jak najświętszą relikwię albo wielki skarb, o który staczano bitwy. W filmie postacie porozumiewały się specjalnie skonstruowanym prymitywnym językiem. Jestem ciekaw jak...

Zdecydowanie preferuję książki, których akcja toczy się w XXI wieku. Wtedy moja wyobraźnia najlepiej pracuje. Jestem w stanie niejako przenieść się w miejsca w których znajdują się bohaterowie. Dzięki temu mam wrażenie, że jestem nie tyle jedynie czytelnikiem książki, co również obserwatorem wydarzeń w niej zawartych. Mimo, że sięgam po książki, których wydarzenia są zawarte w różnych okresach, to jednak z największą ciekawością i zainteresowaniem wybiorę książkę opisującą czasy w których obecnie żyjemy.

Zdecydowanie preferuję książki, których akcja toczy się w XXI wieku. Wtedy moja wyobraźnia najlepiej pracuje. Jestem w stanie niejako przenieść się w miejsca w których znajdują się bohaterowie. Dzięki temu mam wrażenie, że jestem nie tyle jedynie czytelnikiem książki, co również obserwatorem wydarzeń w niej zawartych. Mimo, że sięgam po książki, których wydarzenia są...

Interesują mnie czasy Króla Artura. Przełom V i VI wieku.
Panowanie władcy, który do dziś owiany jest legendą. Na przełomie lat, na temat Artura Pendragona i rycerzy okrągłego stołu, napisano mnóstwo opowieści, ale wciąż jedna nachodzi na drugą. Nie są spójne. Krzyżują się po to, aby znów się oddalić. Mają wspólny trzon, ale każda z nich posiada tysiąc odgałęzień. Jakakolwiek książka opowiadająca o czasach arturiańskich, pokazuje coś zupełnie nowego. Zwykły szczegół, który jednak nie pojawił się w żadnej przeczytanej wcześniej literaturze.
A co z tego jest prawdą? Czy w ogóle dałoby się znaleźć w owych legendach coś wspólnego z ówczesną rzeczywistością? Zawsze, ilekroć sięgam po książkę inspirowaną losami króla Artura, ma ona w sobie dodatkową nić tajemniczości,wysuwającą się poza przedstawioną fabułę. Zawsze wynoszę z niej coś więcej. Interesujący szczegół, który rzuca nowe światło na całą legendę. Może on być wytworem wyobraźni autora, ale nie staje się przez to mniej intrygujący.
Fascynuje mnie fakt, że wciąż toczą się spory o autentyczność postaci Artura oraz bezustannie podejmowane są różne badania na jego temat.
Uwielbiam czytać książki, które w jakiś sposób dotyczą losów Pendragona. Niezależnie czy jest to fikcja literacka, literatura inspirowana legendą arturiańską, czy książka ściśle historyczna, zawsze sięgam po nią z pasją.

Interesują mnie czasy Króla Artura. Przełom V i VI wieku.
Panowanie władcy, który do dziś owiany jest legendą. Na przełomie lat, na temat Artura Pendragona i rycerzy okrągłego stołu, napisano mnóstwo opowieści, ale wciąż jedna nachodzi na drugą. Nie są spójne. Krzyżują się po to, aby znów się oddalić. Mają wspólny trzon, ale każda z nich posiada tysiąc odgałęzień....

Moim zdaniem najciekawsze momenty w historii to takie, w których działy się rzeczy nieprzewidywalne. Ponadto, wielkie postacie zasługują na opisanie ich losów w literaturze. Z chęcią przeczytałabym książkę o losach Napoleona - zarówno o jego politycznej karierze, jak i o życiu prywatnym i przekonaniach czy o losach Piłsudskiego - tak patriotycznie. Fascynują mnie nie do końca wyjaśnione tajemnice, dziwne zbiegi okoliczności i sukces, który być może nie ma jednego, a kilku ojców.

Moim zdaniem najciekawsze momenty w historii to takie, w których działy się rzeczy nieprzewidywalne. Ponadto, wielkie postacie zasługują na opisanie ich losów w literaturze. Z chęcią przeczytałabym książkę o losach Napoleona - zarówno o jego politycznej karierze, jak i o życiu prywatnym i przekonaniach czy o losach Piłsudskiego - tak patriotycznie. Fascynują mnie nie do...

Najbardziej lubię książki, których fabuła nierozerwalnie łączy teraźniejszość, przeszłość i przyszłość. Najlepiej kiedy akcja dzieję się w przyszłości, zawierając zwroty akcji i retrospekcje z przeszłości. Interesuje mnie, w jakim kierunku zmierza ludzkość i na ile korzysta z dziedzictwa swoich dziadów. Ciekawi mnie jak technologia się rozwinie, czy będziemy z niej zawsze korzystać czy też powrócimy do życia rodem z zamierzchłych czasów po katastrofie nuklearnej, zagładzie czy też upadku dzisiejszego systemu. Wizje na ten temat szeroko opisywali amerykańscy, polscy czy rosyjscy pisarze fantastyki w połowie ubiegłego wieku. Wielkie wrażenie zrobiła na mnie "Śmierć trawy" Johna Chritophera z 1956 roku, w której to książce nieznany wirus opanował roślinność doprowadzając do głodu na skalę światową, a nieudolność rządów tylko pogłębiała rozbój i rozproszenie społeczeństwa. Dzisiejszy świat jest pełen niespodzianek i niespodziewanych scenariuszy, jaki napisze dla nas?!

Najbardziej lubię książki, których fabuła nierozerwalnie łączy teraźniejszość, przeszłość i przyszłość. Najlepiej kiedy akcja dzieję się w przyszłości, zawierając zwroty akcji i retrospekcje z przeszłości. Interesuje mnie, w jakim kierunku zmierza ludzkość i na ile korzysta z dziedzictwa swoich dziadów. Ciekawi mnie jak technologia się rozwinie, czy będziemy z niej zawsze...

Wiek XIX. To mój ulubiony klimat. Cenię opisy wytwornych dam, przechadzających się po brukowanych ulicach w ciężkich, koronkowych sukniach. Szybciej bije mi serce, gdy przed oczami stają dumni dandysi w cylindrach, z laseczką w dłoni, z ciasno opiętymi spodniami i we frakach. Podoba mi się ta architektura, która staje przed oczami, ulice po których jeżdżą dorożki zaprzęgnięte w konie. A nade wszystko podoba mi się ta aura romantyzmu – zalakowane koperty, pojedynki na brzegu lasu o poranku, wstydliwie zakrywane kostki, zaczarowane bale.

Wiek XIX. To mój ulubiony klimat. Cenię opisy wytwornych dam, przechadzających się po brukowanych ulicach w ciężkich, koronkowych sukniach. Szybciej bije mi serce, gdy przed oczami stają dumni dandysi w cylindrach, z laseczką w dłoni, z ciasno opiętymi spodniami i we frakach. Podoba mi się ta architektura, która staje przed oczami, ulice po których jeżdżą dorożki...

Dla mnie fascynującym wiekiem jest wiek XIX-niby taki rozwój ludzkości, tyle przełomowych odkryć, a tak na prawdę panuje ciemnogród i zabobon. Ludzie jakby jeszcze kurczowo trzymali się zamierzchłych czasów i nie chcieli "świetlanej przyszłości".

Dla mnie fascynującym wiekiem jest wiek XIX-niby taki rozwój ludzkości, tyle przełomowych odkryć, a tak na prawdę panuje ciemnogród i zabobon. Ludzie jakby jeszcze kurczowo trzymali się zamierzchłych czasów i nie chcieli "świetlanej przyszłości".