Buka, jak wiadomo, jest stworzeniem wykorzystującym maksymalnie zdolności swojego umysłu (niestety, w przeciwieństwie do poczciwych Muminków) i jej wszelkie próby dogadania się z mieszkańcami Doliny za pomocą telepatii spełzły i spełzać będą na niczym. O ile werbalne sposoby komunikacji również są jej nieobce, to dawka przyjmowanych na bieżąco specyfików petryfikuje jej narządy mowy (słynny szczękościsk). Gdyby jednak w końcu przemówiła, to powiedziałaby: "Nie odwracaj się, bo..." [KURTYNA]

Buka, jak wiadomo, jest stworzeniem wykorzystującym maksymalnie zdolności swojego umysłu (niestety, w przeciwieństwie do poczciwych Muminków) i jej wszelkie próby dogadania się z mieszkańcami Doliny za pomocą telepatii spełzły i spełzać będą na niczym. O ile werbalne sposoby komunikacji również są jej nieobce, to dawka przyjmowanych na bieżąco specyfików petryfikuje jej...

"Jestem sobą.
Nie musisz mnie lubić. Nie musisz się zatrzymywać aby ze mną porozmawiać. Tak po prostu...
Jesteś zdziwiony?
Uważasz, że jestem zbyt dojrzała? A może za chłodna?
Prawdziwa.
Inna.
Na zawsze odrzucona ale czy jedyna?
Jest nas miliony. Zagubionych wysp tak bardzo samotnych. Nieodkrytych, niepoznanych i zbadanych.
Gdybyś miał tylko odwagę. Pokazałabym, że jednak jest we mnie tyle ciepła i zrozumienia...
Gdybyś tylko..."

"Jestem sobą.
Nie musisz mnie lubić. Nie musisz się zatrzymywać aby ze mną porozmawiać. Tak po prostu...
Jesteś zdziwiony?
Uważasz, że jestem zbyt dojrzała? A może za chłodna?
Prawdziwa.
Inna.
Na zawsze odrzucona ale czy jedyna?
Jest nas miliony. Zagubionych wysp tak bardzo samotnych. Nieodkrytych, niepoznanych i zbadanych.
Gdybyś miał tylko odwagę. Pokazałabym, że jednak...

Wysłuchaj mnie...
Proszę.
Ludzie uciekają przede mną, bo krzyczę, wydaję jęki i zgrzyty. Warczę na cały ten bezsensowny świat, płaczę jak małe dziecko.
Boją się mnie. Bo mam odwagę. Mam odwagę mówić, że jest mi źle.
Oni tego nie potrafią, boją się prawdy. Pamiętasz Włóczykija? Wciąż wędrował, szukał swojego miejsca na ziemi. Nigdy nie powiedział przed czym wciąż ucieka. Mama Muminka... nigdy się nie skarżyła. Automatyczny uśmiech, ciepły głos - wszyscy tylko o tym pamiętają. Nikt się nie zastanawiał nad tym ile chowa w sobie żalu, goryczy i smutku...
Każdy z nich miał w sobie coś o czym bał się mówić, a ja im o tym przypominałam. O niedoskonałości ich świata. Dlatego się bali.
A Ty? Boisz się mnie?

Wysłuchaj mnie...
Proszę.
Ludzie uciekają przede mną, bo krzyczę, wydaję jęki i zgrzyty. Warczę na cały ten bezsensowny świat, płaczę jak małe dziecko.
Boją się mnie. Bo mam odwagę. Mam odwagę mówić, że jest mi źle.
Oni tego nie potrafią, boją się prawdy. Pamiętasz Włóczykija? Wciąż wędrował, szukał swojego miejsca na ziemi. Nigdy nie powiedział przed czym wciąż ucieka....

Skrzypienie, skrzeczenie, gwizdy, świsty, czyli wrony, gawrony, śnieg i lód. Takie dźwięki wydaje nieprzenikniony chłód. To wielka sztuka tak ciągle szukać, czegoś innego, odrobinę ukajającego ciepła dostarczającego SAMA Jestem Buka i tonu własnego głosu słucham. Ciepło kominka i światła cień wiodły mnie pod twój dom co dzień. Ogrzać chciałam się. To ciepło to złudny cień. Nadal chłodem okrywał mnie każdy kolejny dzień. Dopiero ciepło słowa, nasza rozmowa rozkuła czarny lód.Jednym wyrazem -RAZEM

Skrzypienie, skrzeczenie, gwizdy, świsty, czyli wrony, gawrony, śnieg i lód. Takie dźwięki wydaje nieprzenikniony chłód. To wielka sztuka tak ciągle szukać, czegoś innego, odrobinę ukajającego ciepła dostarczającego SAMA Jestem Buka i tonu własnego głosu słucham. Ciepło kominka i światła cień wiodły mnie pod twój dom co dzień. Ogrzać chciałam się. To ciepło to złudny cień....

Dzień dobry! Ale z pani dziwny stwór... czy pani jest czymś na kształt człowieka? Jestem Buka, chronię świat przed takimi jak pani. Wszyscy się mnie boją, ale ja tylko pilnuję, aby Dolina Muminków ocalała, żeby co roku w ogrodzie Mamy Muminka zakwitły kwiaty, żeby Włóczykij mógł dalej chodzić po górach, żeby trawa, po której spaceruje Muminek z Panną Migotką nie zamieniła się w wysypisko śmieci, żeby Tatuś Muminka nie musiał spoglądać na czarną, cuchnąca ciecz, tylko na błękitne morze i wreszcie, żeby Mała Mi mogła ciągać za uszy dzikie zwierzęta. Bez mojej pieczy ludzie zniszczyliby naturę, a ja, no cóż to plotki, że jestem zła. Ja jestem uosobieniem ochrony środowiska, ekologii, żeby Dolina Muminków jak co roku na wiosnę mogła się zazielenić.

Dzień dobry! Ale z pani dziwny stwór... czy pani jest czymś na kształt człowieka? Jestem Buka, chronię świat przed takimi jak pani. Wszyscy się mnie boją, ale ja tylko pilnuję, aby Dolina Muminków ocalała, żeby co roku w ogrodzie Mamy Muminka zakwitły kwiaty, żeby Włóczykij mógł dalej chodzić po górach, żeby trawa, po której spaceruje Muminek z Panną Migotką nie zamieniła...

Potrafią mówić tylko nie w zrozumiałym przez nas języku, tylko takim bukowym, nieco lakonicznym, bo mało mają okazji by go rozwinąć. Przekaz z tego co pamiętam można przetłumaczyć mniej więcej tak: "Zimno mi... Bardzo zimno... Tam w środku. Też to czujesz?"

Potrafią mówić tylko nie w zrozumiałym przez nas języku, tylko takim bukowym, nieco lakonicznym, bo mało mają okazji by go rozwinąć. Przekaz z tego co pamiętam można przetłumaczyć mniej więcej tak: "Zimno mi... Bardzo zimno... Tam w środku. Też to czujesz?"

Dbaj o swoich bliskich, bo nie wiadomo, kiedy ich w naszym życiu zabraknie...

Dbaj o swoich bliskich, bo nie wiadomo, kiedy ich w naszym życiu zabraknie...

Wielki owłosiony potwór zbliżył się pomrukując dziwacznie. Skądś znam tego stwora... A, tak to Buka zapamiętana jak przez mgłę z dzieciństwa, teraz zmierza w moją stronę i pomrukuje... Brzmi to trochę jak "przy-tul mnie", "przy-tul mnie". Mam wrażenie jakby potrafiła mówić, ale w bajce nie odzywała się słowem, tylko straszyła wszystkich i roztaczała wokół siebie aurę zimna i lęku. A teraz chce się przytulić, chce poczuć bliskość innej osoby, odegnać zimno, lęk. Odpędzić samotność i wyobcowanie. Nawet Buka chce być akceptowana... Więc przytuliłam Bukę, a ona mruczała dalej swoje "przy-tul mnie".

Wielki owłosiony potwór zbliżył się pomrukując dziwacznie. Skądś znam tego stwora... A, tak to Buka zapamiętana jak przez mgłę z dzieciństwa, teraz zmierza w moją stronę i pomrukuje... Brzmi to trochę jak "przy-tul mnie", "przy-tul mnie". Mam wrażenie jakby potrafiła mówić, ale w bajce nie odzywała się słowem, tylko straszyła wszystkich i roztaczała wokół siebie aurę zimna...

„Ciemność, widzę ciemność”. Lecz i tak się nie ukryjesz, bo wyczuwam Twą obecność. Zatem podejdź do mnie - mała, bezbronna istoto. Boisz się? Jak wolisz. Jam jest Buka. Nie ma ryzyka - nie ma nic.

Ty widzisz we mnie lód. Widzisz chłód. Widzisz skałę ożywioną, odtrąconą.

Zajrzyj głębiej - mała, nieufna istoto. Buka serce ma nie ze skały. ‘Buka dobrze Ci radzi. Buka Cię nigdy nie zdradzi’.

Śmiało! Jam jest Buka. Nie ma ryzyka - nie ma nic.

„Ciemność, widzę ciemność”. Lecz i tak się nie ukryjesz, bo wyczuwam Twą obecność. Zatem podejdź do mnie - mała, bezbronna istoto. Boisz się? Jak wolisz. Jam jest Buka. Nie ma ryzyka - nie ma nic.

Ty widzisz we mnie lód. Widzisz chłód. Widzisz skałę ożywioną, odtrąconą.

Zajrzyj głębiej - mała, nieufna istoto. Buka serce ma nie ze skały. ‘Buka dobrze Ci radzi. Buka Cię...