Zaległa gęsta niczym budyń waniliowy cisza, przerywana wyłącznie od czasu, do czasu pojedynczymi szelestami, dochodzącymi z kąta sali, który sprawiał wrażenie siedliska demonów. "Angelino, jesteś tam jeszcze?" zdawał się wołać w myślach dziewczynę jej własny głos. Po chwili, ciągnącej się na kształt sera, podgrzanego na pizzy w piekarniku, intrygujący osobnik, podawający się za przyjaciela rodziny, ponownie przemówił, jednak dopiero po chwili do uszu zdumionej Angeliny doszedł jakikolwiek sensowny przekaz.
-...tak więc, mam nadzieję, iż wybaczysz mi to niewielkie nieporozumienie, tę błahostkę, rozumiesz, że nie mogę pozwolić sobie na zdemaskowanie. Wracając do sedna sprawy...
Dziewczyna, już całkiem świadoma, dała upust wszystkim swym emocjom: niepewności, lękom, obawom, wątpliwości, złości i poczuciu zdrady. Przerwała wywód rówieśnika, który, o zgrozo, próbował załagodzić atmosferę uśmiechem:
- Nie chcę wymówek! Chcę prawdy! O co chodzi? Jak to możliwe, że znał pan mojego ojca, skoro...
-...wyglądam na pani rówieśnika...?
-...dlaczego powiedział pan gospodyni, że...
-...jesteś nieproszonym gościem...?
-...co to za sztuczka z...
-...salą...?
-...kim pan jest?!
Wreszcie cały stres i wszystkie smutki wyszły na jaw. Dziewczynie jak posąg z kamienia zamglił się wzrok i jedna, mała, acz znaczącą łza ukradkiem upadła na posadzkę chaty, a raczej lakierowany parkiet. Wdech-wydech. Zamknęła oczy, jednak nie w związku z przypływem wrażliwości. Nigdy długo nie przeżywała ni radości, ni rozpaczy. Powodem był mętlik w głowie, który musiała uporządkować. Kiedy otworzyła z powrotem parę stalowobłękitnych, zimnych oczu wyraz jej twarzy był stanowczo rzeczowy i przeznaczony dla ludzi, z którymi wiązała interesy. Lecz tamta jedna łza nadal nie dawała Angelinie spokoju. Czyżbym się starzała? Absurd! Powrót do rzeczywistości.
- Tak, czy owak, bez względu na to, z kim mam przyjemność rozmawiać, co i kiedy panu obiecałam? Żądam odpowiedzi precyzyjnej. Nie kolejnych zagadek. Nie mam nastroju na...
-...szyfry?
Angelina zamilkła. Zamrugała prędko. Słowa nieznajomego znajomego wzbudziły w niej pewne wspomnienia z dna szuflady: jednoraz owych incydentów o małej wadze znaczeniowej i wartościowej (już jako dziecko wszystko szufladkowała i nadawała "dorosłe" nazwy, analizowała i przechowywała każdy drobny element)...
-Latawiec?
-Czyli jednak pamiętasz.

Zaległa gęsta niczym budyń waniliowy cisza, przerywana wyłącznie od czasu, do czasu pojedynczymi szelestami, dochodzącymi z kąta sali, który sprawiał wrażenie siedliska demonów. "Angelino, jesteś tam jeszcze?" zdawał się wołać w myślach dziewczynę jej własny głos. Po chwili, ciągnącej się na kształt sera, podgrzanego na pizzy w piekarniku, intrygujący osobnik, podawający...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Komnata, w której się znalazła przypominała sale balową. Opustoszałą, pokrytą grubą warstwą kurzu przestrzeń, która w żaden sposób nie przystawała do rozmiarów chaty. Lecz to nie jedyna rzecz budząca niepokój u dziewczyny. Przyjaciel ojca wyglądał na rówieśnika Angeliny. Na jej twarzy wymalowało się zdziwienie. Ale i niesmak. Kim jest człowiek, który próbuje ze mnie zakpić? Na moment udało się jej zignorować nienaturalne rozmiary sali, w której się znalazła.
- Witam, pan jest… - Musiała się upewnić. Uzyskać potwierdzenie.
- Tak, przyjacielem pani ojca. Pamiętam, gdy byłaś jeszcze dzieckiem. A nawet pamiętam coś o czym ty sama już zdążyłaś zapomnieć chociaż obiecałaś, że będzie inaczej.

Komnata, w której się znalazła przypominała sale balową. Opustoszałą, pokrytą grubą warstwą kurzu przestrzeń, która w żaden sposób nie przystawała do rozmiarów chaty. Lecz to nie jedyna rzecz budząca niepokój u dziewczyny. Przyjaciel ojca wyglądał na rówieśnika Angeliny. Na jej twarzy wymalowało się zdziwienie. Ale i niesmak. Kim jest człowiek, który próbuje ze mnie zakpić?...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Angelina Fidlegart zamyślona chodziła po pokoju. Cała historia z otruciem jej ojca wydawała się nieprawdopodobna. W tym starym, wprost sypiącym się domku, a właściwie chatynce, miała spotkać się z dawnym przyjacielem Jacka Fildegarta. Miała nadzieje, że nie jest on tak stary jak ten dom.
- Pan Radron już może się z panią widzieć. - usłyszała cichy głos gospodyni przepasanej poplamionym fartuchem.
- To on mnie zapraszał - mruknęła Angelina
- Ależ nie - żywo zaprzeczyła kucharka - Pan mówił, że przyszłaś tu nieproszona.
- Coś mi się tu nie podoba - mruknęła pod nosem i wyszła z pokoju. Angelina już stała przy drzwiach. Leciutko zapukała, bojąc się, by drewno się nie rozpadło.
- Proszę - usłyszała chrapliwy głos.


Co było dalej? Napiszcie rozwój wydarzeń. Można ciągnąć lub pisać swoją wersje.

Angelina Fidlegart zamyślona chodziła po pokoju. Cała historia z otruciem jej ojca wydawała się nieprawdopodobna. W tym starym, wprost sypiącym się domku, a właściwie chatynce, miała spotkać się z dawnym przyjacielem Jacka Fildegarta. Miała nadzieje, że nie jest on tak stary jak ten dom.
- Pan Radron już może się z panią widzieć. - usłyszała cichy głos gospodyni...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej