Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiedziała, że duchem jest od niego mocniejsza, ale wiedziała również, iż podłość jest jego bronią, a granice tej podłości były dla niej niezgłębione.

Są rzeczy, których znieść niepodobna, których żadna kobieta nie zniesie. (...) Nieubłagane, straszliwe, miażdżące kolisko losu, do którego jestem uwiązana, zgnieść mnie chce swym ciężarem. A ja... nie chcę dać się zmiażdżyć.

Przekroczyła już granicę, jaka życie oddziela od piekła i do żadnych ludzkich uczuć w tej chwili nie była już zdolna. Była niby biedna, zgoniona zwierzyna, ze wszech stron osaczona przez ogary, miotająca wokół dzikie spojrzenia krwią nabiegłych oczu, dysząca ostatnim tchnieniem, ostatnią walką o życie.

Wielka moc, jaką posiadała za dawnych dni, moc zwyciężania i czynienia z ludzi swych niewolników, przemieniła się teraz we władzę ku temu skierowaną, aby nieść ulgę cierpiącym i wspierać słabych (...). Wzniosłość jej urody, wysokość jej stanowiska i świetność jej fortuny dawały jej moc czynienia dobra. Ludzie jednak więcej szukali w niej innej mocy, owej mocy ducha, owej odwagi i potęgi miłowania, która niby na rozpostartych skrzydłach orła wznosić umie ku niebu dusze cierpieniami przygięte do ziemi.

Tak, nie ma dla niej progów za niskich, chaty za ubogiej, człowieka za grzesznego - mówiono.

Radością niewiasty, która miłuje, jest szukać we wszystkim chwały miłowanego.

Było to dziecię wielkiej miłości, dziecię szlachetnych ciałem i duszą rodziców. Gdyby tylko takie na świat przychodziły, ziemię zaludniłoby pokolenie mocarzy.

Biedacy - mawiała pani do małżonka. - A jednak choć biedacy w ich zgłodniałych duszach jest coś ponad nudne zadowolenie z siebie, rządzące światowymi ludźmi. Szkoda, zaiste, jeśli ptak, który się w ich sercu rwie do lotu, ma słabe skrzydełka, ale tym bardziej ci, którym dano moc i dostatek, winni im pomagać i otaczać opieką.