Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jonatan nie chodził, Jonatan kroczył. Nie patrzył, tylko spoglądał.

Była zmęczona tak bardzo, że łzy płynące teraz nie przynosiły ulgi, jak to się zdarza czasami, a były jedynie wyrazem ostatecznego znużenia, prawie rezygnacją. Jak długo można odgadywać, co kryje za sobą uśmiech na czyjejś twarzy? Jak długo można wsłuchiwać się w rozmowę, dialog dwóch głosów i w ciągłym napięciu doszukiwać się w ich intonacji prawdy, której człowiek lęka się dla siebie? Obserwować czyjeś gesty, odruchy i własną zazdrość?

-Zrozumiałam po dłuższym zastanowieniu. To jest jedyny sposób na to, żeby zatrzymać chłopca przy sobie (...).
-Ale nie można tak na zimno.
-Wcale nie na zimno. Kocham Kubę, więc nie na zimno (...)
-Przecież ty nic nie wiesz! W ogóle nie wiesz, czy on tego chce!
-Będzie chciał. Sama powiedziałaś: okoliczności, nastrój. To łatwe-powiedziała z desperacją.
Agnieszka wstała i podeszła do Anki.
-Nie!-zaprotestowała gorączkowo-Mówisz tak, jakby w miłości liczył się tylko ten fakt!
-Dla mnie nie tylko to się liczy! Ale dla chłopców? Wiesz o tym sama. Jeżeli liczy się dla Kuby, liczy się dla mnie!".

(...) wszystko wydawało się teraz sfałszowane, nierzeczywiste.