Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemiłość boli
dzieliło nas kiedyś tyle mil.
Zbieram trofea
twojej bliskości powoli
Jak kolekcjoner szczęśliwych chwil.

Obym się cieszył życiem
nawet w środowe przedwiośnie
nieco już zmęczony zimą
niezbyt jeszcze zanurzony w wiośnie.

Można toczyć walki ze sobą.
Można chcieć dążyć do perfekcji.
Można dręczyć się poczuciem winy.
Można szukać dziury w całym i dzielić włos
na czworo.
Można martwić się na zapas.
Można… tylko po co?

Skromność
nie pomaga przetrwać
w dżungli korpoświata
Ale za to
w zwykłym życiu
daje tytuł laureata.

To co jest naszą słabością
jawnie i ukradkiem
może stać się naszą siłą
wcale nie przypadkiem.

Zejść niżej
z wysokości
poczucia własnej doskonałości
siebie prawdziwego bliżej.
Na drodze
nieidealnie szczęśliwej.

Zgasić inflację słowa
by rozpalić
przestrzeń między słowami.

Nawet jeśli nadzieję pogrzebano
każda niedziela
to MAŁA WIELKANOC.

Choćby się bardzo poplątało
choćby się wyjścia nie widziało
jedna iskierka nadziei
może jeszcze wszystko odmienić.

Dobrych słów zdobywać wyżyny
i tulić czułym milczeniem
między wersami rutyny
być dla siebie natchnieniem.

Wdzięczność jak magnes
przyciąga szczęście
po krętych drogach

Na wyciągnięcie ręki
na jedno mrugnięcie Boga.

Zejść niżej
z wysokości
poczucia własnej doskonałości
siebie prawdziwego bliżej

Na drodze
nieidealnie szczęśliwej.