Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wlewają się do środka. Wielcy mężczyźni w mundurach i kamizelkach kuloodpornych w moim małym korytarzu. Dwóch, trzech, czterech; wpychają się do mojej prywatnej przestrzeni, jakbym była niebezpieczną przestępczynią, jaką myślą, że jestem.

Potem znowu płaczę. Za każdym razem, gdy widzę jej połamane ciało, czuję zadyszkę, jakbym nie mogła oddychać, jakbym to ja spa dła dwadzieścia pięć pięter w dół z tarasu na dachu biurowca londyńskiego City, by na chodniku spotkać śmierć.

Mam tyle do przemyślenia, tak wiele rzeczy, które muszę przetrawić. Tyle muszę powiedzieć mojemu prawnikowi, kiedy tu przyjdzie, ale moje ręce i stopy są zimne, a umysł odrętwiały.

To dziwne, że wszyscy pytają o samopoczucie, a jednocześnie są przekonani, że kogoś zabiłam. Chyba spodziewałam się jednak trochę więcej potępienia.