Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Pani Odeńko, to jebnie - tłumaczył ze znawstwem.
- Nie jebnie, panie majster.
- Jebnie.
- To będzie jebnięte.

Ziemniaczki z ogniska, moja droga Odo, są bezcennym źródłem potasu, szczęścia i powierzchownych poparzeń podniebienia miękkiego.

Ano. I jesztem terasz jak ta rosztarta moszna... Mamusza za młodu kuszyła Szeromszkjego- Bazyl pośpieszył z wyjaśnieniami. - Ne chcze sze chwalycz, ale sz lyteraturom jesztem na bjeżonczo.
-Ku... kurzyła?...
-No wjesz, ten tego...- Bazyl zakręcił zalotnie ogonem, po czym wprawił swe brwi w sugestywny pląs.- Kuszyła!
-Ach, kusiła! Dobra, to ma większy sens.

Będziemy pić wino i gadać do rana. Albo pić piwo i milczeć. Albo pić wódkę i biegać nago po łące, gorsząc kleszcze i wiewiórki.

Och. Och, dżem topry. Ja jesztem Baszyl.
-Baszyl?
-Ne, Baszyl! Pszesz szszszsz.

Mówiła o mnie "ta szaławiła". Jestem szaławiłą.

Lata po­miesz­ki­wa­nia w prze­róż­nych na­mio­tach, ba­ra­kach i le­pian­kach na­uczy­ły ją, że dach nad głową, do­stęp do czy­stej wody i źró­dło cie­pła w za­sa­dzie wy­star­czą jej do szczę­ścia, cała resz­ta zaś to miły do­da­tek.

Wy­glą­dał, jakby buch­nął szczę­kę Fred­die­mu Mer­cu­ry’emu. Tylko bar­dziej. Dużo, dużo bar­dziej.

-"Je­steś za gruba”, mó­wi­ła matka, kiedy Oda obej­rza­ła film o Isa­do­rze Dun­can i wspo­mnia­ła, że chcia­ła­by zo­stać tan­cer­ką tak jak ona. „Je­steś nie­zno­śna”, kiedy po­szły do fil­har­mo­nii, a ona nie mogła usie­dzieć w miej­scu. „Je­steś obrzy­dli­wa”, kiedy miała pięć lat, jadła barszcz na wi­gi­lii i po­pla­mi­ła od­święt­ny obrus. „Je­steś głu­pia”, kiedy pła­ka­ła, bo tak bar­dzo sta­ra­ła się sama roz­wią­zać za­da­nie dla chęt­nych, ale nie umia­ła, nie umia­ła i już. „Je­steś nie­wdzięcz­na”, kiedy wszyst­kie jej ko­le­żan­ki cho­dzi­ły do szko­ły w ge­trach i fla­ne­lo­wych ko­szu­lach w kratę, a ona mu­sia­ła nosić nie­śmier­tel­ne su­kien­ki z żor­że­ty.

Tych słów było wiele, a każde z nich i tak bo­la­ło mniej niż wy­nio­słe mil­cze­nie, któ­rym matka ka­ra­ła ją za wy­stę­pek naj­gor­szy z moż­li­wych – ura­że­nie jej god­no­ści.

(...) matka zna­la­zła to jedno je­dy­ne słowo, w które wtło­czy­ła całe swoje nie­za­do­wo­le­nie, roz­cza­ro­wa­nie i po­gar­dę dla ży­cio­wych wy­bo­rów córki, a które ocho­czo pod­chwy­ci­ła cała ro­dzi­na, nie­świa­do­ma jego cię­ża­ru.

– Mó­wi­ła o mnie „ta sza­ła­wi­ła”. Je­stem sza­ła­wi­łą.

(...) jej matka mu­sia­ła być nie­szczę­śli­wa, bo tylko wtedy cały świat tań­czył tak, jak ona mu za­gra­ła. Szczę­ście miało kiep­ską me­lo­dię.

Rze­czy­wi­ście, przy­zna­ła Oda, tro­chę śmiesz­nie to wy­szło, jak gdyby spe­cjal­nie się tak do­bra­li. Ku­lecz­ka nie miała łapki, Halsz­ka nie miała nerki, Bazyl nie miał wa­run­ków, za to ona miała wąsik. Same nie­szczę­ścia – a co jedno, to cud­niej­sze.

Z tą samą miną, wiecz­nie zbo­la­łą, skar­ży­ła się potem la­ta­mi na „tę sza­ła­wi­łę” – nie­wdzięcz­ną, nie­uchwyt­ną – de­lek­tu­jąc się każdą za­wie­dzio­ną na­dzie­ją. A wszak przez kil­ka­na­ście lat próż­nych sta­rań na­gro­ma­dzi­ła ich tak wiele i roz­dmu­cha­ła je do ta­kich roz­mia­rów, że ko­niec koń­ców nikt nie zdo­łał­by im spro­stać.

Nikt. Nie tylko Oda.

Wiatr już nie szu­miał, nie pie­ścił, nie igrał, tylko wył ni­czym wście­kłe zwie­rzę, gotów kąsać i miaż­dżyć w sza­lo­nym tańcu wiły.

Wiej, szumiał do niej. Wiej, wiej, wiej, jak najdalej wiej, tam, tam, tam, jak najdalej stąd...Naraz świat zawirował i szaławiła, ta szaławiła, wyciągnęła ręce, żeby uchwycić się wiatru.

Prze­mie­rzy­łam cały świat. Pła­ka­łam ze stra­chu i szczę­ścia. Po­zna­łam, co to sa­mot­ność i mi­łość. Bez­sil­ność i moc. Po­cho­wa­łam ojca. Po­cho­wa­łam matkę. Po­cho­wa­łam sie­bie. I wsta­łam.
Nie prze­stra­szysz mnie.
Je­stem wiłą.
Wiłą-szaławiłą.
A to jest mój las.
Mój dom.
Moja ro­dzi­na.
Mój czort.
Mój przy­ja­ciel.
Precz stąd.
Precz, precz, precz.

TAM.
SĄ.
DRZWI.

- Jasne, jasne… Dzi­siaj „Roch to Roch”, a zanim się obej­rzysz, bę­dziesz mu czule pisz­czeć do uszka: „Och, Rochu, bierz mnie po tro­chu…”.

– Zdur­nia­łaś? Co to niby ma być, "Mi­łość nad po­go­rze­li­skiem"?

(...) z Ro­chem łą­czy­ło ją wię­cej che­mii niż wę­giel i fluor w te­flo­no­wej pa­tel­ni.

Lata po­miesz­ki­wa­nia w prze­róż­nych na­mio­tach, ba­ra­kach i le­pian­kach na­uczy­ły ją, że dach nad głową, do­stęp do czy­stej wody i źró­dło cie­pła w za­sa­dzie wy­star­czą jej do szczę­ścia, cała resz­ta zaś to miły do­da­tek.

A teraz mogła żyć tak, jak chcia­ła. Nie za­my­kać drzwi albo za­my­kać je ob­se­syj­nie. Wy­cho­dzić z ła­zien­ki w sa­mych majt­kach albo i bez maj­tek. Snuć się od rana do nocy w pi­ża­mie. Ta­rzać się w tra­wie przed domem. Albo za. Śpie­wać na całe gar­dło naj­głup­sze pio­sen­ki, jakie znała, i bez wy­rzu­tów su­mie­nia skła­do­wać brud­ne na­czy­nia w zle­wie, do­pó­ki nie naj­dzie jej na zmy­wa­nie. W razie gdyby uprzy­krzy­ło jej się czy­jeś to­wa­rzy­stwo, mogła też wy­cią­gnąć rękę i wy­po­wie­dzieć trzy ma­gicz­ne słowa: „Tam są drzwi”. A już na pewno nie mu­sia­ła się rzu­cać do sprzą­ta­nia, jeśli nie miała na to ani sił, ani szcze­gól­nej ocho­ty.

To jest zbyt wiel­ka od­po­wie­dzial­ność, cię­żar, tyle rze­czy prze­cież… prze­cież… prze­cież ty nie wiesz nic o dzie­ciach!

– Są ludź­mi, jak ty czy ja, u góry mają wlot, u dołu wylot, cóż tu wię­cej wie­dzieć?