Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek jest wspaniały i okropny zarazem. (...) Tak jak świat, w którym żyjemy.

Podważyłam jej prawo do ucieczki od rzeczywistości. Chciałam na siłę uszczęśliwić człowieka, który nie potrafił już być szczęśliwy. Może powinnam była pozwolić jej się zapić na śmierć i nie narażać na powrót do świata, w którym nie ma nic oprócz klęski.

Chodzi o to (...) żeby wypaść dobrze przed ludźmi których i tak się nie szanuje.

- Jak pani myśli, pani Morris, czy Bóg istnieje? - zaczynam mozolną pracę.
- Dla mnie nie, ale jak chcesz, to możesz w Niego wierzyć. To twoja sprawa - daje upust irytacji na moje naiwne pytanie i nagle ostrym, poważnym głosem zaczyna przemawiać: - Gorzej jest wierzyć i przekonać się, że Go nie ma, niż doznać zaskakująco radosnego szoku w konfrontacji z siedzącym na chmurze starszym panem z białą długą brodą. Jeżeli istnieje, musi mieć poczucie humoru. Bądź spokojna, że jeżeli istnieje, spojrzy na mnie z wyrozumiałością, pokiwa głową, uśmiechnie się i powie: 'Miałaś prawo we mnie nie wierzyć, urodziłaś się wolnym człowiekiem, zdolnym do podważania wszystkiego, czego cię nauczyli' - mówi niskim głosem, naśladując domniemany głos Boga. - Po czym pogłaszcze mnie po głowie i zamieni w jednego z tych aniołków, które fruwają nad jego głową.