Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami musimy spojrzeć na nasze życie pod innym kątem, żeby rozpoznać dysfunkcje i zniszczenia, które powodują pewne relacje.

Wydaje mi się to nierealne. Nagle różne sceny z życia zaczynają się zderzać i łączyć w mojej wyobraźni niczym w kalejdoskopie, w sposób który absolutnie jest pozbawiony sensu.

Jego pocałunek był ciepły i delikatny. Zanim cofnęła usta, poczuła otaczający go delikatny zapach golterii, który tak uwielbiała. Pocałunek trwał krótką chwilę, jednak miał w sobie siłę, która mogłaby przewrócić do góry nogami cały jej świat.

Jednak życie rzadko daje szansę realizacji starannie ułożonych planów.

Nasza następna sesja nosi nazwę Zniszczenie. Gdy odwiedzą mnie w czwartek, Bishopowie muszą być pozytywnie nastawieni do świata, ponieważ wtedy poddam ich gwałtownej huśtawce emocji - mniej więcej w taki sposób, jak to się dzieje na rollercoasterze, który po powolnym wspięciu się do góry nagle z pełną prędkością zjeżdża w dół - żeby zedrzeć z nich jeszcze więcej sztucznego blasku.

Przed chwilą była łagodną i bezradną kobietą. Teraz jej oczy zachodzą ciemną mgłą, a nastrój zmienia się jak lustro wody w jeziorze w wietrzny dzień.

Jej proste kłamstwo rozrosło się i pociągnęło za sobą następne, niczym niewidzialny wirus, który niszczy wszystko, czego tylko dotknie. I podobnie jak wirus kłamstwo może przynieść śmierć.

Czas jest jak kameleon. Bezustannie się zmienia, adaptuje do okoliczności. Pewne krótkie chwile rozciąga niemal do rozmiarów wieczności. Później zmienia kurs i połyka całe dnie, a nawet lata, jakby nigdy nie istniały. Jest śliski i ulotny jak woda przeciekająca przez szparki mocno zaciśniętej dłoni.

Żal kreuje nowe kształty. Jest czymś sprzecznym z logiką, dopada człowieka w najmniej spodziewanych momentach, ale zostawia pustkę i nicość w tych osobach, które świadomie go poszukują.

Dochodzę do wniosku, że miłość jest niezgłębioną tajemnicą.

Przestrzeń, którą zamieszkiwał we mnie Paul, jest pusta. Prawdę mówiąc, wciąż nie potrafię się z tym oswoić. Może tak już będzie zawsze?

Żałoba nie jest stanem linearnym. Nie ma w niej logiki. Nie posiada żadnej struktury ani zrozumienia dla człowieka; dopada go w najmniej spodziewanym momencie, drąży i przenika, dopóki zaatakowana osoba całkowicie się jej nie podda.