Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteś wystarczające takie, jakie jesteś.

Lubię się uważać za osobę raczej przyjazną. Wierzę w pokój na świecie. Nie cierpię wdawać się w awantury czy kłótnie z kimkolwiek.

- Coś cię wkurzyło.
- Nie jestem wkurzone.
- Naprawdę?
- Tak, naprawdę.
- Dla mnie wyglądasz na wkurzone.

- Dlaczego w ogóle musisz coś zamieszczać?
- Bo ludzie tego właśnie oczekują.
Przygląda mi się spod przymrużonych powiek.
- Dlaczego?
- Nie wiem. Śledzą mój profil ze względu na to co piszę, i wysyłają mi wiadomości, żeby się dowiedzieć, dlaczego jeszcze nie wrzuciłom nowego posta, skoro normalnie robię to codziennie.

Znacie to uczucie, kiedy docieracie do ostatniej linijki książki, która niesamowicie wam się podoba? Trudno mi sobie wyobrazić poczucie większej samotności. To tak, jakby postacie stały się waszymi przyjaciółmi, najlepszymi, jakich sobie mogliście wymarzyć, ponieważ żyliście wewnątrz ich umysłów; rozumieliście ich i oni rozumieli was, i dzieliliście to doświadczenie, i może nawet się zakochaliście, i mieliście poczucie, że naprawdę gdzieś przynależycie, chociaż przez chwilę, chociaż ten jeden raz. A potem książka się kończy i przypominacie sobie - ach tak. Nic z tego nie było prawdziwe. Jeszcze smutniejsze, myślę, jest zdać sobie sprawę, że jesteście tak samotni, że wasi jedyni przyjaciele są wyobrażeni.