Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całe życie człowiek się boi. Całe życie na smyczy lęków. O telefon, o komputer, o karierę, o kasę, o zdrowie, o bliskich, o wrażenie, jakie robi, o to co inni myślą o nim. I o to, że ktoś go właśnie skrzywdził. Albo zaraz skrzywdzi.
Od urodzenia do śmierci z uporem pchamy wózek wypełniony lękami, niby zawsze do przodu, niby na pełnej mocy, ale z zaciągniętym ręcznym.
Najstraszniejszy jest strach. To on jest naszym prawdziwym wrogiem.
To czego się boimy, rzadko się wydarza.

Nie spodziewałyśmy się gór nad morzem. Rezerwat nas odmienił, wracamy inne, odświętne. Jakbyśmy dostąpiły czegoś, co dane jest nielicznym.

Głupiec ma u stóp cały świat.
Pod warunkiem, ze porzuci wygodne życie i to, co zna. A potem, nieświadomy zagrożeń i ograniczeń, z entuzjazmem i i dziecięcą ufnością ruszy przed siebie.

Powietrze jest balsamiczne i gęste, ma wyraźną fakturę, czuję je, gdy mnie wypełnia podczas wdechy. Mam wrażenie, ze nie zatrzymuje się w pęcherzykach płucnych, tylko pcha się dalej i głębiej. Przenika całe moje ciało, dotyka mózgu, łaskocze duszę. czuję je nawet na opuszkach palców.