Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O wiele ła­twiej jest oszu­kać czło­wieka, niż go prze­ko­nać, że zo­stał oszu­kany.

W końcu naj­lep­sze kłam­stwa to te naj­bliż­sze praw­dzie, czyż nie?

Le­piej nic nie mów, jeśli nie masz nic do powie­dze­nia” – czę­sto powta­rzała pod­czas na­szych wie­czor­nych roz­mów, tuląc mnie do snu. – „A kiedy już zde­cy­du­jesz się coś powie­dzieć, mów, co my­ślisz, myśl, co mó­wisz, i za­wsze bądź gotów bro­nić swo­jej wypo­wie­dzi. Jeśli nie bę­dziesz w sta­nie zna­leźć argu­men­tów dla swo­jego sta­no­wi­ska w ja­kiejś spra­wie, to zna­czy, że tak na­praw­dę od po­cząt­ku ich nie mia­łeś”.

Ale tak to już jest z oso­bami, które się kocha. Ufa się im. Ufa się im aż do mo­men­tu, w któ­rym nad­użyją tego zaufa­nia. Do­pó­ki cię nie zdra­dzą.

Ge­niusz prawa po­le­ga na tym, że nie sku­pia się ono na jed­nej oso­bie, lecz na sys­te­mie obo­wią­zu­ją­cym wszyst­kich. By móc chro­nić nie­win­nych, chro­ni także tych win­nych.

Nie po­cią­ga mnie ktoś, kogo ja nie pocią­gam.

Nie­wy­klu­czone też, że upływ osiem­na­stu lat sku­tecz­nie prze­mie­nił wiarę w praw­dę. Czas i więzy krwi potra­fią za­ciem­nić rze­czy­wi­stość.

Lepiej nic nie mów, jeśli nie masz nic do powiedzenia – często powtarzała podczas naszych wieczornych rozmów, tuląc mnie do snu. – „A kiedy już zdecydujesz się coś powiedzieć, mów, co myślisz, myśl, co mówisz, i zawsze bądź gotów bronić swojej wypowiedzi. Jeśli nie będziesz w stanie znaleźć argumentów dla swojego stanowiska w jakiejś sprawie, to znaczy, że tak naprawdę od początku ich nie miałeś”.