Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szklane domy charakterystyczne dla centrum Warszawy wodziły wzrokiem za dwiema kobietami. Bóg posadził drzewa, a człowiek szklane pudełka. W tych pudełkach hoduje się ambicje, uprawia lęk przed porażką. W wielkich oranżeriach oddychają ludzkie rośliny, rozkwitają próby opisania świata.

Są ludzie, którzy zawsze jeżdżą pociągami do mgły.
Życie przecieka im przez palce. Zgubili zegarki, nigdy
nie spojrzeli w kalendarz. Wschody i zachody słońca
od lat następują bez ich świadomości, toteż wiecznie
nieobecni lunatykują za dnia. Toną we mgle.