Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do­brze jest pa­mię­tać ludzi, szcze­gól­nie tych, któ­rych nie ma już wśród nas. Wspo­mnie­nia są bar­dzo ważne. To tak, jak­byś miał kanał wideo w gło­wie. Mo­żesz je od­twa­rzać, ile razy chcesz i kiedy tylko chcesz.

Se­kre­ty wi­sia­ły w po­wie­trzu ni­czym dro­bin­ki kurzu i osia­da­ły na każ­dej po­wierzch­ni.

Był chu­dym ma­leń­stwem z burzą czar­nych na­stro­szo­nych wło­sów, któ­rych nie dało się przy­gła­dzić, i od sa­me­go po­cząt­ku spo­glą­dał na świat z po­wa­gą, prze­ni­kli­wy­mi nie­bie­ski­mi ocza­mi. Matka Fran na jego widok ob­wie­ści­ła, że to nie pierw­sza jego wi­zy­ta na ziemi.

Księ­życ rzu­cał blask na fale, jakby przy­kry­wał je mi­go­czą­cą srebr­ną tka­ni­ną.

Ich zwią­zek się roz­padł. Twar­da musz­la mi­ło­ści zo­sta­ła znisz­czo­na przez burze, które prze­szli, i zo­sta­ło tylko kilka zia­ren pia­sku.

Pa­no­wa­ła okrop­na cisza, jak w tych dziw­nych chwi­lach po wy­bu­chu bomby, gdy po­wie­trze jest gęste od dymu i jesz­cze nie widać, jakie szko­dy zo­sta­ły wy­rzą­dzo­ne ani kto zo­stał ranny; gdy przez kilka cen­nych se­kund my­ślisz, że to może tylko sen, a nie rze­czy­wi­stość.

Czuła ra­dość, a jed­no­cze­śnie cu­dow­ny spo­kój. Zu­peł­nie jakby ten męż­czy­zna już na­le­żał do niej, choć był nie­obec­ny w jej życiu przez długi, pełen sa­mot­no­ści czas. Tę­sk­ni­ła za nim od lat, od dekad, od stu­le­ci – może nawet w in­nych wcie­le­niach – i nawet o tym nie wie­dzia­ła. Teraz znowu się od­na­leź­li, w cu­dow­ny spo­sób.

Pod pewnymi względami nasze małżeństwo okazało się porażką, jeszcze zanim nałożył mi obrączkę na palec. Czułam się samotna. Miałam wrażenie, że straciliśmy coś na samym początku i teraz musimy się cofać po własnych śladach, by to odnaleźć. Ale nie byłam już pewna, czego szukamy ani czy kiedykolwiek to znajdziemy.

Chciał, żeby życie wró­ci­ło do nor­mal­no­ści, żeby wszel­kie grze­chy zo­sta­ły mu wy­ba­czo­ne, a rany wszyst­kich za­in­te­re­so­wa­nych za­le­czy­ły się bez blizn. Fran my­śla­ła sobie, że to albo na­iw­ność, albo czy­sty ego­izm z jego stro­ny, ale w tam­tym cza­sie nie po­tra­fi­ła stwier­dzić, którą z tych rze­czy się kie­ro­wał.

Tak wiele prze­szli, tyle po­świę­ci­li, skrzyw­dzi­li tyle osób, żeby być razem. Jak to po­wie­dział Bóg w sta­rym hisz­pań­skim przy­sło­wiu: „Weź, co chcesz, i za­płać za to”.

Pró­bo­wa­ła po­zbyć się nie­chcia­nej wie­dzy wraz z wy­de­chem, ale praw­da za­kli­no­wa­ła się jej w płu­cach.

(...) spał jak dziec­ko, po tym jak wczo­raj oczy­ścił przed nią swoje su­mie­nie. Po­my­śla­ła, że po­wi­nien był wylać swoje winy do morza, tym­cza­sem prze­lał je na nią. Jego wy­zna­nie le­ża­ło jej na żo­łąd­ku ni­czym nie­świe­ży po­si­łek.

Samochód był ich konfesjonałem, a oni udzielali sobie nawzajem rozgrzeszenia.

Twarda muszla miłości została zniszczona przez burze, które przeszli, i zostało tylko kilka ziaren piasku.

Teraz zdałam sobie sprawę, że łatwo jest osądzać obcych, ale gdy osobiście znasz ludzi zaangażowanych w sytuację, staje się to znacznie trudniejsze.

- Wiemy, że jest kłamcą. Dowiodłaś tego z tysiąc razy.
- Tak, ale kłamstwa na temat przeszłości to zupełnie co innego niż popełnienie zbrodni. I zawsze miał dobre powody, żeby kłamać.
- Nigdy nie ma dobrych powodów, żeby kłamać - zaprotestowała.
Przez kilka sekund wlepiałam wzrok w kubek.
- Daj spokój, wszyscy to robimy od czasu do czasu. Uciekamy się do niewinnych kłamstewek, niedomówień...

Przyglądałam mu się badawczo przez kilka chwil. Wcześniej wydawał mi się taki silny. Widziałam w nim atrakcyjnego, siwowłosego, dojrzałego i pewnego siebie zamożnego mężczyznę, który miał świat u swoich stóp. Ale teraz wyglądał na słabego i zdesperowanego.