Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Nie przeszkadza Ci plastikowa zastawa? - zapytał pro forma.
- Luz. Ja to wiesz... i w Marriotcie, i w namiocie.

Zaczynam widzieć, jak bardzo skupiłam się na swoim nieszczęściu. Zapomniałam o tym, że nie cały świat jest nieszczęśliwy. Zagubiłam się. Przecież ja potrzebuję ludzi. Może to był tylko strach? Albo aż strach. Nie wiem sama. Po prostu bałam się, , że nie będę potrafiła odpowiedzieć na pytanie: "Co u Ciebie?".

Chciałam mu ufać. Chciałam wierzyć. We wszystko. W słowa, w spojrzenia, w uśmiechy, w dotyk. W to, że podczas dotychczasowych spotkań był sobą. Że nie grał, że nie udawał kogoś, kim nie był. Jedyne, co mogłam teraz zrobić, to zaufać i czekać, czekać i wierzyć, że tym razem zaufanie okaże się najlepszym wyborem.

Nietrudno być kochanym, jak się kocha.

Dlatego powiem, że jeżeli czegoś się bardzo chce, jest szansa, że się to osiągnie. Czasem można pomóc sobie samemu, a czasem pomaga los.

Jak jedno z nas będzie miało wątpliwości, to drugie musi sobie z nimi radzić. Musimy się wspierać. Pomagać sobie.

Jeśli wiesz, czego chcesz od życia, to się nie rzucasz jak ryba bez wody, tylko dążysz do celu.

[...] wiem, że zaufanie w miłości to podstawa. W każdej miłości. Zaufanie i delikatność. Zwłaszcza delikatność słów, bo słowa mogą wiele. Mogą uskrzydlać i ranić.

Kończą się tylko bajki na dobranoc. Ludzkie bajki się nie kończą. Ludzie odchodzą, a bajki trwają.