Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I teraz już wiem, że człowiek w swej ciągłej gonitwie i pośpiechu powinien spokojnie wysiąść z zatłoczonego tramwaju, do którego ledwo udało mu się wcisnąć, i pójść na przykład do kwiaciarni. Że powinien pomachać niebieskim balonikiem na znak, że wciąż żyje.

Człowiek jest szanowany proporcjonalnie do tego, na ile jest społeczeństwu potrzebny.

Alana widzi, że wszystko znów spada na nią, tak jak zawsze spada na kobietę od pradawnych czasów, kiedy mężczyzna wraca z wojny ranny, z pracy wyczerpany albo z baru pijany. Ona ma być latarnią świecącą na morzu, podczas gdy ci, którzy spędzali z jej mężem większość czasu, którzy z nim pracowali i imprezowali, chcą czmychnąć przez uchylone drzwi i zostawić go uwieszonego jej na szyi, bezsilnego i być może chorego.

Prószył pierwszy śnieg, a pierwszy śnieg jest jak początek miłości, bo później powszednieje.

Właściwie po to tu przyjechał – spróbować sprawić, by wszystko do niego wróciło. [...] Lecz mimo iż miejsca potrafiły przybliżyć miniony czas, nie było to już dokładnie to samo.

Alena widzi, że wszystko znów spada na nią, tak jak zawsze spada na kobietę od pradawnych czasów, kiedy mężczyzna wraca z wojny ranny, z pracy wyczerpany albo z baru pijany. Ona ma być latarnią świecącą na morzu, podczas gdy ci, którzy spędzali z jej mężem większość czasu, którzy z nim pracowali i imprezowali, chcą czmychnąć przez uchylone drzwi i zostawić go uwieszonego jej na szyi, bezsilnego i być może chorego, i nie są nawet w stanie powiedzieć mu o tym, chociaż nazywają się jego przyjaciółmi.

Wciąż odkrywam w sobie coś nowego i nie są to bynajmniej rzeczy miłe, czasem zbiera mi się od nich na wymioty.

Świat jest mały, kiedy drogi zbliżają się do siebie na skrzyżowaniu ludzkich losów.