Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od matki nauczyłam się jednego: stajesz się historiami, które opowiadasz.
A najprawdziwsza historia to ta, którą opowiadasz sobie w samotności.

Ale ludzie już tacy są - czasami widzimy tylko to, co można dostrzec na pierwszy rzut oka, a wiadomo, że każdy dba o pozory. Ludzie potrafią być czarujący.

Wytrzymałość to wyczyn umysłu, nie ciała.

To była kolejna prawda, którą wtedy odkryłam: twoja historia nie zawsze należy do ciebie. Należy przede wszystkim do autora. Do świadka. Do tego, kto ją opowiada.

Każdego z nas od równi pochyłej dzieli jeden niewielki krok. Coś, co wkrada się do świadomości i za nic nie chce jej opuścić. Na początku to jakaś drobnostka, której nie można zignorować ani odpędzić. A potem jest już wszędzie i nie da się myśleć o niczym innym. Ta jedna drobnostka - albo jej nieobecność - potrafi powoli doprowadzić nas do utraty zmysłów.

Miał coś, co rozpoznawałam w sobie samej. Tyle że u niego przybierało to formę nieustępliwości, u mnie zaś był to pancerz zbudowany, żeby przetrwać. W tej chwili byliśmy jak dwie powierzchnie, w których odbijało się to samo, jak sala luster.

Sprzedaj słowa, przyjaciół, a nawet własną duszę. A potem patrz, co się stanie. Ale uważaj. Stamtąd nie ma już powrotu.