Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdrowe ciało to dar. Nie przyjmuj tego za pewnik. Nie traktuj go jak jakiejś taniej, jednonocnej przygody. Podchodź do niego jak do miłości swojego życia. Traktuj je z szacunkiem i łagodnością, ale przede wszystkim z wdzięcznością. (…) A także ze zdrową dozą czci.

Serce ma swoje pragnienia (…). Ale czasem to, co bierzesz za miłość, jest tylko piękną formą autodestrukcji. Najgorsze w życiu to oddać siebie w zamian za nic.

Musisz w końcu zaakceptować siebie. To banał, ale naprawdę musisz pokochać siebie, zanim zakochasz się w kimś innym.

Bycie miłą to najgorsze, co kobieta może zrobić. Miła musi zepchnąć na bok własne uczucia i myśleć o innych. Miła nie odzywa się, choć wie, że ktoś nie ma racji. Miła żyje po to, żeby uszczęśliwiać ludzi i zamartwiać się ich opiniami. Miła nigdy nie dostaje tego, czego naprawdę pragnie.

Zakochana? Bynajmniej. Gdybyś leżał podłączony do respiratora, odłączyłabym go, żeby naładować sobie telefon.

Wykuwa swoje imię w moim sercu w sposób, w jaki nigdy nie udało się to Michaelowi.

Twój, dopóki słońce nie zgaśnie, a życie na Ziemi nie przestanie istnieć.

Miłość jest wojną skarbie. To jedyne na świecie, za co warto przelać krew.

(…) potrzebuję trochę czasu między teraz a wtedy, żeby przekonać samą siebie, że tak naprawdę nie jestem w nim zakochana.

 Moja mama za­wsze ma­wia­ła, że nie można ufać chu­dym ko­bie­tom. Chude ciało, chude serce, chuda mi­łość.
– Chyba ko­cham twoją matkę.
– Tak – mówi ła­god­nie. – Łatwo było ją ko­chać.

Nasze serca wy­stu­ku­ją ten sam sza­leń­czy rytm. Nasze usta łączą się jak dwa puz­zle, które tra­fi­ły we wła­ści­we miej­sce.

Prawdziwa przyjaźń nie bazuje na tym, co możesz dzięki niej zyskać. Chodzi w niej o to, by szanować człowieka na tyle, żeby pozwolić mu być tym, kim naprawdę jest. Prawdziwy przyjaciel to ktoś, kto mówi: „Jestem tu dla ciebie”, i potrafi to udowodnić.

Moje serce lodowacieje przy nim, jak staw zamarznięty w srogą zimę. Cała populacja Manhattanu mogłaby po nim jeździć na łyżwach, takie jest zimne.

Myśl o pięk­ni­siu. Wy­obraź sobie jego twarz, kiedy wej­dziesz na im­pre­zę świą­tecz­ną w sek­sow­nej su­kien­ce, wy­glą­da­jąc na umię­śnio­ną i do schru­pa­nia.
Sapię i zipię, roz­my­śla­jąc nad wizją, którą przed­sta­wił.
– Umię­śnio­na brzmi do­brze. Ale chuda jesz­cze le­piej.
– Źle! Celem jest siła, dzioł­cha, nie skóra i kości. Facet nie chce łapać za worek gna­tów, kiedy jest w od­po­wied­nim na­stro­ju. Chce ład­nej, jędr­nej, so­czy­stej ko­bie­ty z krą­gło­ścia­mi, go­rą­cej i sma­ko­wi­tej.
– Do­słow­nie wła­śnie opi­sa­łeś mój ulu­bio­ny stek.

On bę­dzie na za­wsze mój, a ja na za­wsze jego”.

Więc to jest mi­łość. Boże, jest nawet gor­sza niż świę­ta.

On bę­dzie na za­wsze mój, a ja na za­wsze jego”.

Twój, do­pó­ki słoń­ce nie zga­śnie, a życie na Ziemi nie prze­sta­nie ist­nieć.

Twoje ciało nie jest rze­czą, na którą można pa­trzeć i oce­niać we­dług ja­kichś stan­dar­dów pięk­na, które tak na­praw­dę nie ist­nie­ją. To na­czy­nie, które pro­wa­dzi cię przez życie, po­zwa­la­jąc do­świad­czyć wszyst­kich pięk­nych rze­czy, jakie życie ma do za­ofe­ro­wa­nia. Je­dze­nie. Seks. Za­cho­dy słoń­ca. Mu­zy­ka. Przy­tu­la­nie. Śmiech. Zdro­we ciało to dar. Nie przyj­muj tego za pew­nik. Nie trak­tuj go jak ja­kiejś ta­niej, jed­no­noc­nej przy­go­dy. Pod­chodź do niego jak do mi­ło­ści swo­je­go życia. Trak­tuj je z sza­cun­kiem i ła­god­no­ścią, ale przede wszyst­kim z wdzięcz­no­ścią. – Prze­ry­wa, ale po chwi­li kon­ty­nu­uje: – A także ze zdro­wą dozą czci. Twoje ciało zo­sta­ło stwo­rzo­ne z odłam­ków gwiazd po ogrom­nym wy­bu­chu w ga­lak­ty­ce. Co kilka lat ca­łość od­bu­do­wu­je się dzię­ki re­ge­ne­ra­cji ko­mó­rek, ale masz w sobie rze­czy tak stare jak wszech­świat. Do­słow­nie je­ste­śmy gwiezd­nym pyłem. Każde z nas jest małym cudem. Ty je­steś cudem, Jo­el­len. Po­myśl o tym na­stęp­nym razem, kiedy sta­niesz naga przed lu­strem i ze­chcesz sku­pić się na ja­kimś przy­pad­ko­wym do­łecz­ku, który ci się nie po­do­ba.

- Auć. Wiem, że jestem żenująca i dziwna, McGregor. Nie musisz mi tego rzucać w twarz.
Na linii następuje piekielna cisza, a potem słyszę głos Camerona, twardy jak głaz.
- Nigdy więcej nie chcę słyszeć, że z siebie drwisz, Joellen. Nie rób tego głośno i nie rób tego w swojej głowie. Okaż sobie trochę cholernego szacunku, kobieto, bo inaczej nikt tego nie zrobi.