Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Jedyny prawdziwy błąd to ten, którego się nie poprawia.

Oczekiwała od Thorna słów i gestów, których sama nigdy dla niego nie miała. Ani razu nie powiedziała ''my''. Nie zrobiła w jego kierunku ani jednego kroku. Ani razu się przed nim nie odsłoniła.
Prawda była taka, że zachowywała się jak tchórz.

Jedyny prawdziwy błąd to ten, którego się nie poprawia".

- Dlaczego zawsze musi pan narażać swoje życie na niebezpieczeństwo?
(...)
- Bo moje własne życie to jedyne, czym mam prawo ryzykować.

Ofelia się zawahała. Chciałaby chwycić odwrócone ręce chłopaka, powiedzieć, jak bardzo jest mu wdzięczna za życzliwość, którą okazał jej od pierwszej chwili. Ale nie była wstanie. Zawsze tak z nią było - przy byle emocji ogarniał ją całkowity paraliż.

Nie wiedziała, co mężczyzna chciał wyrazić, mówiąc ,,do tego wszystkiego", i miała to w nosie. Profesor Wolf nie był Thornem, więc nie interesowało jej nic, co mógłby sądzić na jej temat.

-A ty? - zapytał wreszcie. - Czy ty nie masz mi nic więcej do powiedzenia?
Ofelia miała mi do powiedzenia wiele rzeczy, ale ani jedna z nich nie przeszłaby jej przez gardło. Mówienie do pleców Thorna było jeszcze trudniejsze niż mówienie do jego twarzy.
W końcu nic nie powiedziała, więc Thorn załozył hełm na uszy.
- Zamknij, proszę, za sobą.
Po wyjściu z Kalkulatorni Ofelia staneła wśród zgiełku cylindrów. Ugryzła z całej siły pięść w rękawiczce, żeby zdusić szloch, który jeszcze chwila i wybuchnąłby pod jej żebrami.
"Ach, a tak w ogóle to cię kocham".

Smarkula! Nawet z dala od domu, nawet po tylu latach, nadal traktują ją jak smarkulę. (...) To nie ona była smarkulą. Tylko cała ludzkość. Wszyscy, absolutnie wszyscy byli utrzymywani przez Boga i jego Opiekunów w stanie wiecznej niedojrzałości ".