Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piechur nie musi pozostać przy życiu, nie jest to najważniejsze.
Ważne jest, jak masz umierać - z głową do góry, w marszu do celu.

W Bazie powtarzali nam, że lepiej od razu zrobić cokolwiek konstruktywnego, niż
wymyślić coś nadzwyczajnego po paru godzinach.

Wyprostował się nagle i wrzasnął:
— Chcę wam przypomnieć, głupie małpy, że każdy z was kosztował rząd, wliczając
broń, amunicję, ekwipunek, wyszkolenie i to, jak się przeżeracie — każdy kosztował
żywą gotówką ponad pół miliona! Dodajcie do tego jeszcze trzydzieści centów swojej
prawdziwej wartości, a wypadnie wcale ładna sumka.

W obozie imienia Arthura Currie zawsze i wszędzie poruszaliśmy się biegiem. Nigdy
nie zdołałem dowiedzieć się, kto to był ten Currie, ale pewnie jakiś maratończyk...

Można by z tego wywnioskować, że warunki w obozie dla rekrutów są cięższe, niż
jest to konieczne. Nie jest to jednak wniosek słuszny.
31
Są one tak ciężkie, jak tylko być mogą i to celowo.
Każdy rekrut żywi głębokie przekonanie, że są spowodowane zwykłą podłością, wykalkulowanym
sadyzmem i diabelską rozkoszą, jakiej doznają skretyniałe półgłówki zadając
ludziom cierpienia.
Tak jednak nie było. Zostało to zorganizowane zbyt planowo, zbyt przemyślnie
i efektywnie, zbyt bezosobowo. Wszystko było zaplanowane równie beznamiętnie, jak
chirurg planuje operację.
Och, zgadzam się, iż niektórzy z instruktorów mogli znajdować przyjemność w okrucieństwie,
ale o niczym takim nie wiem. Wiem natomiast, wiem to teraz, że oficerowiepsychoanalitycy
starali się eliminować wszystkich brutali.
Szukali bystrych, oddanych służbie fachowców, którzy zdolni byli dać możliwie najtwardszą
szkołę rekrutom.
To właśnie było to: chirurgia. Jej bezpośrednim celem było pozbycie się tych rekrutów,
którzy okazali się za delikatni, za bardzo dziecinni, by kiedykolwiek stać się jednym
z elementów Piechoty Zmechanizowanej.

Jest tysiąc sposobów totalnego niszczenia, za pomocą statków i rakiet międzyplanetarnych,
tak że wojna kończy się po prostu dlatego, że jakaś planeta przestaje istnieć. My
jednak działamy w sposób całkowicie odmienny. Sprawiamy, iż wojna staje się rzeczą
równie osobistą jak bójka dwóch uliczników.
Potrafimy dokonywać selekcji, stosować nacisk o odpowiednim natężeniu, w wybranym
miejscu i oznaczonym czasie.
Pojawiamy się w określonym miejscu o godzinie X, okupujemy wyznaczony teren,
wykurzamy wrogów z ich nor i muszą się poddać albo zginąć.

Człowiek nie posiada instynktownego poczucia moralności, nie rodzi się z nim, podobnie
jak nie rodzi się z nim szczenię. Wszystkiego musimy się uczyć poprzez zbieranie
doświadczeń i ciężką umysłową pracę. Ci nieszczęśni młodociani przestępcy po prostu
nie mieli szansy, żeby wykształcić w sobie coś takiego jak poczucie moralności. Zresztą
co to właściwie jest? Jedna z manifestacji instynktu przetrwania. Instynkt przetrwania
jest na stałe wszczepiony w osobowość człowieka i z niego właśnie wywodzą się wszystkie
jej cechy. To, co mu się sprzeciwia, prędzej czy później doprowadzi do wyeliminowania
danego osobnika, dzięki czemu niepożądana cecha nie pojawia się w następnych
pokoleniach. Prawdziwości tego twierdzenia można dowieść w sposób matematyczny,
wszędzie i o każdej porze. Jest to jedyny, wieczny imperatyw, odciskający swoje pięto na
wszystkim, co robimy.

A do tego kapitan Frankel zgadzał się z nim, uznawał wagę tej porażki i zrugał go! Byłem dotychczas przekonany, że sierżantów się nie beszta. To oni besztają innych, takie jest prawo natury.

Wolność nigdy nie jest niezbywalna, nieustannie należy podlewać ją krwią patriotów, inaczej zawsze zniknie.

[...]
Celem wojny jest wspieranie siłą decyzji twojego rządu. Nie chodzi o to, by zabić wroga tylko po to, by go zabić, ale by zmusić go, żeby zrobił to, czego chcemy. Nie zwykłe zabijanie, lecz kontrolowana, celowa przemoc. Nie mnie czy tobie decydować, jaki jest cel bądź stopień kontroli. Żołnierz nigdy nie decyduje, kiedy, gdzie, jak – czy dlaczego – ma walczyć; to domena mężów stanu i generałów.

Zarówno z powodów praktycznych, jak i matematycznie sprawdzonych przyczyn moralnych władza i odpowiedzialność muszą się równoważyć. Prawo do głosowania jest prawem najwyższym. Dlatego też musimy mieć pewność, że wszyscy, którzy je dzierżą, godzą się na podjęcie także najwyższej społecznej odpowiedzialności. Żądamy, aby każda osoba, która pragnie sprawować władzę, narażała swe własne życie w imię dobra państwa. W ten sposób najwyższa odpowiedzialność jest zrównoważona najwyższym przywilejem. Sytuacja stabilna i doskonała.

[...]
Jesteśmy chłopakami, których posyła się w konkretne miejsce o konkretnej godzinie, którzy zajmują wyznaczony teren, utrzymują go, wykurzają nieprzyjaciół z ich dziur i zmuszają, by się poddali bądź zginęli. Jesteśmy cholerną piechotą, trepami, szwejami, których posyła się tam, gdzie jest wróg, i którzy załatwiają go osobiści.

Nagle wskazał kikutem ręki
na mnie. — Ty. Jaka jest moralna różnica, jeśli jest, pomiędzy żołnierzem i cywilem?
— Różnica — odpowiedziałem ostrożnie — leży w cnotach obywatelskich. Żołnierz
przyjmuje osobistą odpowiedzialność za bezpieczeństwo ciała politycznego, którego
jest członkiem, kładąc w jego obronie, jeśli trzeba, swoje życie. Cywil tego nie robi.
— Dokładny tekst z książki — zauważył pogardliwie. — Ale czy ty to rozumiesz? Czy
w to wierzysz?
— Och, nie wiem, proszę pana.
— Naturalnie, że nie wiesz! Nie wiem, czy któryś z was rozpoznałby cnotę obywatelską,
nawet gdyby się tu zjawiła i stanęła między wami!

[...]
Ostatecznie nawet cywil do tej pory musiał już zrozumieć – Robale albo my. Możemy walczyć albo zginąć.

[...]
obywatelstwo to stan umysłu, podejście, przekonanie emocjonalne, że całość jest większa niż suma części… i że każda z części powinna z pokorą i dumą być gotowa poświęcić się, aby całość przetrwała.

Strażnicy podnieśli mu ręce i umocowali kajdanki do haka wbitego wysoko na słupie.
Potem zdjęli mu koszulę. Adiutant wydał komendę:
— Wykonać wyrok sądu!
Kapral-instruktor z drugiego batalionu wystąpił naprzód. Trzymał bicz. Sierżant-strażnik liczył.
Ted trzymał się aż do trzeciego razu, potem zaczął łkać.