Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Władza każdą porażkę potrafi przedstawić w swoich mediach jako zwycięstwo.

Religia to opium dla ludu, aby trzymać go ryzach.

Skrzypienie śniegu za plecami. Ciepły strach rozlewający
się po ciele. Wola Boga.
Obłok cuchnącej pary otulającej jego kark i policzki.
Gdy ksiądz umierał, nie był w stanie zrozumieć, dlaczego
Bóg wezwał go do siebie, wysyłając po niego samego diabła.

Nienawidził hipokrytów, a właśnie w ludziach związanych z Kościołem widział największy odsetek tych, którzy mówili jedno, a robili drugie.

Bia­do­ląc nad losem in­nych, w ni­czym im nie po­mo­że­my.

Czarnecki nachylił się i obejrzał obiekt. Przy pierwszym
kontakcie można by go pomylić z jakąś wysłużoną pomocą
dydaktyczną dla studentów medycyny, ale przy bliższych oględzinach wątpliwości znikały. Na stole leżały poharatane kości przedramienia: promieniowa, łokciowa oraz kości środręcza bez czterech palców. Zachował się jedynie, choć bez ostatniego paliczka, palec wskazujący.

Religia to opium dla ludu, aby trzymać go w ryzach.

Mężczyzna poczuł, jak zalewa go fala gorąca.
Zrozumiał, że nie ma wyjścia. To nie był jego pierwszy raz.
Powoli odłożył w śnieg resztę zdobyczy, wyjął zza paska noż
i przykucnął. Zdjął buty i oparł dłonie o zmrożony grunt. Jego
zmysły wyostrzyły się do granic możliwości, mięśnie napięły,
do żył chlusnęła adrenalina. Nie myślał, po prostu wykonywał
to, co podpowiadał mu instynkt.

Otworzyły się drzwi starej, rozpadającej się chaty. W progu
stanął zgarbiony mężczyzna w sięgającym ziemi płaszczu
i kapturze na głowie. W jednej ręce trzymał worek nadgniłych
ziemniaków, a w drugiej odrąbaną ludzką rękę. Łzy spłynęły
po jej brudnych policzkach. Nie chciała tego. Zamknęła oczy.
Chwilę później kobieta poczuła na ropiejącym kikucie
ciepły język.

Brud­ny lubił śnieg, bo nawet taki po­nu­ry typ jak on mu­siał coś lubić. Oprócz Brud­ne­go Harry’ego i ja­me­so­na oczy­wi­ście, które ubó­stwiał od lat, choć nigdy nie nad­uży­wał, trak­tu­jąc jak przy­jem­no­ści, które na­le­ży sobie od­po­wied­nio do­zo­wać, aby mu nie spo­wsze­dnia­ły.

Okre­śle­nia takie jak „po­dob­no”, „ponoć”, „ja­ko­by” były mu obce i nijak miały się do jego skru­pu­lat­ne­go i wni­kli­we­go po­dej­ścia do każ­dej spra­wy.

W życiu nauczył się, że pewne są tylko śmierć i podatki. On dodawał do nich jeszcze pokutę.

Brudny nachylił się najbliżej ze wszystkich, niemal wsadzając
nos w rozerwaną szyję ofiary, jeśli o czymś takim jak
szyja w ogóle można było jeszcze mowić. Większość tkanki
była pożarta, a głowa trzymała się jedynie na kilku nieprzerwanych kręgach i napiętych do granic możliwości ścięgnach.

- Dlaczego? Religia to opium dla ludu, aby trzymać go w ryzach. Nic więcej.

[...]Ale to, co ujrzał w blasku wyświetlacza, zmroziło go do szpiku kości. Nigdy nie bał się tak jak w tej chwili. Nawet ta okropna, przeraźliwie krzycząca zamazana twarz, która prześladowała go w sierocińcu, nie wzbudzała w nim takiego przerażenia. To doznanie było niewyobrażalnie intensywne. Czysty, nieskażony strach przed bestią. Pierwotny lęk.

Wulgaryzmami gardził i ich nie tolerował. Nawet w samotności.

-No tak... Ale przekazał mi, że przyjedziecie około siedemnastej,a jest...
-Szesnasta trzy. Czyli prawie siedemnasta.

- Hmm… – Brud­ny chrząk­nął. – No to w takim razie bę­dzie­my szu­kać afgań­skie­go ghula o wy­glą­dzie pol­skie­go wil­ko­ła­ka. Ale to jutro.