Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odrzuciłam głowę do tyłu i nie było słów tylko smutek, wyrzuty sumienia i wściekłość. Wypływały ze mnie wraz z krzykiem, choć żaden dźwięk nie opuścił mojego ciała.

Śmierć... na bogów, w myślach nieustannie o nią błagałam. Była to stała modlitwa do jakiegokolwiek boga, który słuchał, aby zabrał ból, który rozrywał mi właśnie duszę.

- Zbyt długo olimpijczycy siedzieli na swoich tronach i nic nie robili, pozwalając, aby świat rządzony był przez dzieci półbogów i śmiertelników, podczas gdy my gnieciemy się na Olimpie. Świat powinien być nasz.
Pokręciłam głową.
- Świat należy do ludzi.
- Świat należy do bogów! - ryknął, mrużąc oczy. - Do mnie i innych, którzy widzą prawdę. Właśnie tak.