Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy człowiek, który osiągnął choćby wczesną młodość swego rozwoju intelektualnego,
zaczyna podejrzewać, że życie nie jest farsą, że nie jest nawet elegancką komedią; że –
przeciwnie – kwitnie ono i owocuje czerpiąc soki z najbardziej otchłannych, tragicznych głębi
tego gruntownie wyschniętego, jałowego podłoża, w którym tkwią korzenie jego treści.
Naturalnym dziedzictwem każdego, kto zdolny jest do życia duchowego, jak dziewicza
puszcza, gdzie wyje wilk i skrzeczy plugawy ptak nocy.

Tylko brak wolności określa obowiązki.

To, co jest naprawdę potrzebne, znika. Pozostaje tylko to, co do niczego nie służy. (...) bo czasem rzeczy nikną dlatego, że ludzie ich potrzebują i używają, używają tak długo, aż one znikną... .

A Emperatriz polując swoim długim psim językiem na wiśnię tkwiącą w głębi szklanki, z której popijała manhattan, przytaknęła:
– Chyba jest zboczona, bo faktycznie, że z tym Larrym to za nic...

(...) cienie nie jedzą, zanim się nie odważą stać się kimś.

(...) ty, wcielenie piękna, chociaż już nie piękna, ale wciąż jeszcze ty (...).

Nie, nie można mówić z Humbertem Peñalozą.