Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- O co walczę? - zapytałem.
- O to samo, o co wszyscy walczymy - odparła - O nadzieję.

Ale co mogłem zrobić? Kiedy życie daje ci cytryny, możesz dodać do nich wódki pana Spinelliego, pić powstałego drinka i nie przestawać, póki nie stracisz pamięci.

- Tak - powiedziała, przytakując. - Jesteś Peterem Parkerem. Uczniem za dnia, pogromcą zła w nocy. I pragniesz ocalić świat i jednocześnie być nastolatkiem. Czy to aż tak wiele?
Uśmiechałem się niekontrolowanie – co było efektem ubocznym posiadania świetnej matki.
- A teraz pytanie - ciągnęła. - Jak on to robi? Jak ratuje świat i jednocześnie panuje nad własnym życiem?
- Ee… z wielką odpowiedzialnością?
Mama się uśmiechnęła.
- Niezła próba, ale chcę myśleć, że jest w tym coś więcej niż jego odpowiedzialność.
- Co jest więc jego sekretem?
- To, że się stara - odparła. - I się stara. Nigdy nie przestaje się starać
- Stara się?
- Nawet jeśli nie ma żadnych szans. Nawet jeśli traci bliskich
- Nie przestaje się starać - powtórzyłem.
Tym razem mama uśmiechnęła się szeroko
- Według mnie nie można prawdziwie pokonać kogoś, kto nie przestaje się starać.

- Miał nadzieję, że ocean uczyni go silniejszym oznajmiłem - Może nawet na pokonać sam ocean.
Spinelli się uśmiechnął.
- Wszyscy znajdujemy się w oceanie. - Powiedział. - Każdy z nas. Niektórzy płyną żwawo, inni toną, ale istnieją też ci, których fale rzucają na skały. Często wydaje nam się, że nie przetrwamy. Może ocean to szkoła i walczymy o lepsze stopnie lub akceptację rówieśników, a może próbujemy przetrwać pomimo bolesnych słów i zachowania ludzi, którzy nie pojmują własnego okrucieństwa. Jedno jest jednak pewne - coś, czego Hemingway próbuje nauczyć nas poprzez postać Santiago my, istoty ludzkie, jesteśmy stworzeni, aby to przekraczać. Wierzę, że jest w nas coś, co rezonuje z wszechświatem. Jakiś cel. A kiedy dowiemy się, co to takiego - spojrzał bezpośrednio na mnie - nawet cały ocean nas nie powstrzyma.

- Wiesz, co jest dla mnie dystopiczną ideą na świecie? - zapytałem - Pomysł, że nasze uczucia nie mają znaczenia. Równie dobrze moglibyśmy być robotami.