Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Patrzę na Pana. Jest pan dobrze wyglądającym mężczyzną.
-Nie, jestem gruby. Wszyscy grubi ludzie wyglądają tak samo. Gdyby grubasy mogły szybko biegać, napadałyby na banki, bo nikt ich nie umie od siebie odróżnić.

Nikt nigdy niczego nie osiągnął wściekaniem się.

Wyjechał prosto przed wielką czarną limuzynę i kierowca wściekle go otrąbił. - Ludzie są okropni. Nigdy nie umieją przewidzieć co zrobię. Jeżdżę przecież taksówką, chyba nie będę tu stał całą noc?

Przez wielkie szklane tafle Sasha widziała leżące w prze­zroczystych plastikowych łóżeczkach dzieci. Wszystkie miały purpurowe buzie i płakały. Każdy noworodek był podłączony do monitora, pokazującego najważniejsze funkcje życiowe. Wokół jednego z nich stały dwie lekarki i cztery pielęgniarki. Rozmawiały i kręciły głowami.

Sasha posłuchała i poczuła się tak, jakby skóra na jej czaszce się kurczyła. Był to straszliwy chór bezradnego strachu. Sied­mioro noworodków darło się i wrzeszczało, jakby miało się z nimi stać coś tak przerażającego, że już nigdy nie będą mogły złapać oddechu.