Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arthur (...) zadał jej pytanie na temat śmierci. Spytał, czy dorośli bardzo się jej boją. Słowa matki wyryły mu się w pamięci, nawet dzisiaj mógł je powtórzyć słowo po słowie.
"Kiedy spędziłeś udany dzień: wstałeś wczesnym rankiem, aby pójść ze mną na ryby, biegałeś, pracowałeś z Antoine'em w rozarium, a wieczorem czujesz się wyczerpany, to chociaż nie znosisz kłaść się do łóżka, chętnie otulasz się kołdrą i szybko zasypiasz. Takiego dnia nie boisz się zasnąć.
Życie jest trochę podobne do jednego z takich dni. Kiedy zaczęło się wcześnie, odczuwamy pewnego rodzaju spokój, wiedząc, że któregoś dnia odpoczniemy.Być może dlatego, że wraz z upływem czasu coraz gorzej radzimy sobie z obowiązkami. Wszystko staje się trudniejsze i bardziej męczące, tak więc myśl, że pewnego dnia zaśniemy już na zawsze, nie budzi w nas takiego lęku jak dawniej".

Nie ma rzeczy niemożliwych, jedynie ograniczenia naszego umysłu określają je jako nieosiągalne. Niekiedy trzeba rozwiązać ogromną liczbę równań, żeby dojść do nowego sposobu rozumowania. Tak więc jest to tylko kwestia czasu i ograniczeń naszego umysłu. Aby wykonać przeszczep serca, wznieść do góry ważący trzysta pięćdziesiąt ton samolot, spacerować po Księżycu - to wszystko wymagało nie tylko ogromu pracy, ale przede wszystkim wyobraźni. Tak więc kiedy nasi uczeni, wielce uczeni, oznajmiają, że niemożliwy jest przeszczep mózgu, podróże z prędkością światła, sklonowanie istoty ludzkiej, to ja twierdzę, że niczego nie nauczyli się ani o własnych ograniczeniach, ani o tym, że wszystko jest możliwe, i że to tylko kwestia czasu. Czasu na uzmysłowienie sobie, jak bardzo jest to możliwe.