Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klinicyści pracujący z traumą nadal niewystarczająco dobrze rozumieją, że stan emocjonalny, w jakim aktualnie znajduje się pacjent, jego odczucia, emocje i doznania somatyczne (niezależnie od tego, co jest ich źródłem), ma głęboki wpływ na to, co i jak "pamięta". Pamiętane myśli i obrazy, które pojawiają się w naszej świadomości, są wywołane i (nieświadomie) wybrane tak, żeby pasowały do naszego obecnego stanu emocjonalnego. Nasz aktualny nastrój i doznania grają kluczową rolę w tym, jak pamiętamy konkretne zdarzenie - strukturyzują naszą relację ze wspomnieniami, z tym, jak sobie z nimi radzimy i jak je na nowo konstruujemy.

W przeciwieństwie do "zwyczajnych" wspomnień (zarówno dobrych, jak i złych), które są dynamiczne i zmienne w czasie, traumatyczne wspomnienia są stałe i niezmienne. Są śladami (engramami) przytłaczających doświadczeń z przeszłości, głęboko wrytymi w umysł, ciało i psychikę cierpiącej osoby. Te bolesne, zamrożone ślady nie są podatne na zmianę, nie ulegają też wpływowi nowych informacji. Ta "stałość" nie pozwala nam stworzyć nowych strategii ani wydobyć nowych znaczeń. W naszym życiu nie ma miejsca na świeże, wiecznie zmienne "teraz" i spokojny przepływ. Tym sposobem przeszłość żyje w teraźniejszości, lub jak napisał Wiliam Faulkner w Requiem dla zakonnicy: "Przeszłość nigdy nie umiera. Nie jest nawet przeszłością." Przeciwnie, żyje jako zbiór przeróżnych lęków, fobii, objawów fizycznych i chorób.

Dziękuję, pani Kurtz. Dziękuję za pani ciepło, poczucie humoru, radość, za pani entuzjazm do nauki i za to żywe wspomnienie mojej pamięci epizodycznej, które pomogło mi znaleźć drogę do moich nauczycieli, a ich sprowadziło do mnie. Wierzę, że pani delikatne dotknięcie mojego ramienia ponad sześćdziesiąt lat temu pomogło zmienić kierunek, w jakim potoczyło się moje życie. Uważam, że zmieniło je w sposób, który kompletuję dziś z zadziwieniem i wdzięcznością. Tak właśnie wspomnienia epizodyczne umożliwiają tworzenie pozytywnych przyszłości. Za każdym razem, gdy wracamy do wspomnienia, staje się ono bogatsze, a jego znaczenie rośnie. W ten sposób działają wspomnienia i tak realizuje się ich życiodajna funkcja, choć często dzieje się to poza kontrolą świadomości.