Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kate znała pewien sekret: istniały dwa rodzaje potworów. Te pierwsze polowały na ulicach, a drugie żyły w twojej głowie. Z pierwszymi można było walczyć, te drugie były znacznie groźniejsze. Zawsze o krok przed nią.

Z początku czujesz się wolny, jakbyś zdjął z ramion ciężki płaszcz. Potem jednak robi ci się zimno i zdajesz sobie sprawę, że życie to nie płaszcz. To skóra. Coś, czego nie możesz zdjąć, nie tracąc przy tym siebie.

Życie jest takie łatwe, kiedy można kłamać.

(...) zawsze będą istnieć pęknięcia na powierzchni, cienie w świetle, sto odcieni między czernią i bielą.

Zawsze zakładała, że będzie się rozkoszować wolnością, jednak okazało się inaczej- samotność traci swój urok, kiedy nie ma się wyboru.

-Wiem, że to boli. Dlatego musisz sprawić, żeby było warto cierpieć.

Istniał taki dziwny stan między wiedzą i niewiedzą. W tym dziwnym stanie pewne rzeczy znajdowały się w twojej głowie, lecz nie ciążyły twojemu sercu.

W głębi ducha ludzie nie lubili podejmowania decyzji. Lubili pozbawioną konsekwencji iluzję kontroli.

Zabawne, jak proste jest życie, kiedy nie ma się wyboru.

Kate znalazła cel, sens. I kiedy spogląda teraz na swoje odbicie w lustrze, nie widzi już smutnej, zagubionej czy samotnej dziewczyny. Widzi dziewczynę, która nie boi się ciemności. Dziewczynę, która poluje na potwory. I która jest w tym cholernie dobra.

Złudne przekonanie, że jeśli nie mówiło się o czymś na głos, to to coś nie istniało.
Ponieważ słowa mają moc, słowa nadają kształt, dodają ciężaru i siły, a powstrzymując je można nie dopuścić do tego, by coś stało się prawdziwe...

Tkwi w tym pewne piękno, prawda? Swego rodzaju poezja. Co się dzieje, kiedy efekt zabija swoją przyczynę?

Zalety poruszania się zdecydowanym krokiem - pomyślała. Ludzie nie tylko zakładają, że wiesz, gdzie idziesz - zakładają też, że możesz tam iść.

Potwór nie pragnął krwi ani ciała. Żywił się sercami.

Do uciekania też można się przyzwyczaić. Z czasem stawało się łatwiejsze.

-Słowa mają moc - stwierdził. - Nie można jednak budować ruchu na nazwie albo wokół jednego człowieka. Co się stanie, kiedy tej osoby zabraknie? Czy ruch dalej będzie istniał? Scheda po kimś nie powinna stanowić ograniczenia.

Złudne przekonanie, że jeśli nie mówiło się o czymś na głos, to to coś nie istniało. Ponieważ słowa mają moc, słowa nadają kształt, dodają ciężaru i siły, a powstrzymując je, można nie dopuścić do tego, by coś stało się prawdziwe.

Ile waży dusza? - zastanawiał się.
Mniej niż ciało.

Właściwie. Świat został podzielony na to, co słuszne i niesłuszne, na niewinność i grzech. Granica powinna cechować się wyraźnością, oczywistością, tak jednak nie było.

Zawsze był pełen upartej nadziei.

Przemoc rodzi przemoc, a potwory tworzą potwory.

Nasze wyobrażenia na temat tego, czego nie widzieliśmy niemal zawsze są gorsze od prawdy.

(...) zawsze będą istnieć pęknięcia na powierzchni, cienie w świetle, sto odcieni szarości między czernią i bielą.

Wyparcie - tak to się nazywało.
Złudne przekonanie, że jeśli nie mówiło się o czymś na głos, to to coś nie istniało. Ponieważ słowa mają moc, słowa nadają kształt, dają ciężaru i siły, a powstrzymując je, można nie dopuścić do tego, by coś stało się prawdziwe...

(...) życie nie może być zawsze przyjemne.