Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przejmuję się moralnością, wyżej cenię inteligencję.

(...) niektórzy mężczyźni pozwolą się kopnąć w jaja tylko po to, by udowodnić, że je mają.

Walka z bezsennością jest skazana na porażkę, bo nikt nie zaśnie w ferworze walki.

(...) kosmos bezsenności jest wielowarstwowy i literacki.

(…) ty zmyślasz, ja zmyślam, wszyscy zmyślamy, nikt nie może żyć bez zmyślania.

Współczesne leniuchowanie dzieje się nocą; teraz to sowy są muzami. Kina, wystawy, sztuki teatralne, balet, książki, seks, fantazja… Jakie inne godziny, skoro nie księżycowe, rezerwuje dla nas społeczeństwo dzienne, by to wszystko uprawiać? Kultura, rozkosz i ziewanie stały się ostatecznie nierozdzielne.

Jestem pisarzem, nie mogę więc ufać wszystkiemu, co wyjdzie spod mojego pióra. Któż to może wiedzieć, czy słowa, które wczoraj skreśliłem, to rzeczywiste przeżycia czy czyste wymysły, fikcja literacka? A skoro tego nie przeżyłem, do jakiego stopnia jest to zmyślone?

Każdy człowiek to kilka kart w ręku z talii gracza, genetyczna gra komórek, której finałem może być szczęśliwa liczba lub totalne bankructwo.

Poczułem się lepiej. Uświadomiłem sobie, że coś w środku nie dałoby mi spokoju, gdybym nie napisał tego, co naprawdę chcę powiedzieć. To bez wątpienia dowód, że jestem pisarzem.

Obawiałem się, że ten głodny lew, do jakiego z każdym słowem upodabniała się dyskusja, zwróci się przeciwko mnie i pożre jednym kłapnięciem szczęki.

(…) wydawało się, że wszystkich rozpiera ogromne pragnienie, by mówić, z czego wydedukowałem, iż mam do czynienia z pisarzami, których nikt nie wydaje.

Każdy człowiek to kilka kart z talii w ręku gracza, genetyczna gra komórek, której finałem może być szczęśliwa liczba lub totalne bankructwo.

Przypadki są jak miłość i literatura, równie absurdalne, pochopne i nierozważne. Przypadki to motywy z powieści pisanej ręką Boga, który też jest pisarzem, podobnie jak wszyscy na świecie.

Współczesne leniuchowanie dzieje się nocą; teraz sowy są muzami. Kina, wystawy, sztuki teatralne, balet, książki, seks, fantazja… (…) Kultura, rozkosz i ziewanie stały się ostatecznie nierozdzielne.

Literatura i rzeczywistość to nieporównywalne kategorie.

Zawsze jest czas na przeszłość! To o przyszłość powinniśmy się troszczyć!

Desperacja prowadzi do mutacji ciała, które staje się silniejsze, rośnie wzwyż, wydłużają się kończyny.

Ludzie przychodzą do restauracji, by na nich patrzeć, nieprawdaż?