Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzie byłeś przez ten cały czas? - spytała. - Powiedz.
Daleko.
Prawda. Bardzo daleko.
Siedzieli w ciszy.
Wiesz, bałam się ciebie trochę. Z początku.
Naprawdę?
Tak.
Uśmiechneła się.
Miałeś taką mine, jakby ci nikt nie był potrzebny do szczęścia - stwierdziła.
Właśnie tacy najbardziej potrzebują innych - odparł. -
Nie wdziałaś o tym?
Teraz wiem - przyznała gorzko. - Kiedy już jest za późno.
Na naukę nigdy nie jest za późno.
Pewnie masz rację - westchneła. - Ale może być za późno, żeby to w życiu wykorzystać.

Ann spytała mnie wówczas, czy ufam mojej narzeczonej. Odparłem, że tak. Czy myślę, że będę chciał na nią patrzeć, jak się zestarzeje? Odparłem, że raczej tak. Czy potrafimy razem się śmiać? To mnie nieco zastanowiło.

To od niego się nauczyła, że użalanie się - podobnie jak krytykowanie innych - sprawia, iż w świecie powstają rysy, a jest ich i tak już wystarczająco dużo i nie należy dodawać nowych. Wybrała zawód, który polegał na zalepianiu rys i pęknięć.